Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Świat gna na złamanie karku. A ja w tym świecie, CzytamPowoli. I w tej prozie życia pragnę jeszcze zwolnić. Poezja jest idealną drogą ku temu. W świecie liczb i cyferek, łapczywie łaknę słów i liter. „naprzeciw milczenia stawiam słowo, gnie się od nadmiaru przekazu”. W nadmorskim wietrze, pragnę odrobiny spokoju. I to właśnie dał mi ten tomik. Herbaciane Róże zabierają mnie do krainy, gdzie odczuwam dotyk wrażliwych dłoni autorki. W czasie deszczu, pochylam głowę nad refleksją. Aura sprzyja rozmyślaniu. Krople dudniące o parapet odbijają się echem pytań i wniosków. „niknąć strugami deszczu a może rozkołysać zegar słowami wieczną wędrówką” W emocjach różanych zatopiony, odczuwam ich piękny, radosny zapach, by po chwili natknąć się na brutalny kolec. Taki jest świat. Od zawsze, róże są alegorią życia. Czy w tym świecie łatwo przyznać się do poezji? Czy jest przeznaczona tylko dla dusz artystycznych? Czy naprawdę nie znajdziemy dla niej chwili? Zatrzymałem się, utonąłem i odetchnąłem. I Tobie też polecam. Jeśli nie ten tomik, to po prostu wiersz, poezję. Chwilę pauzy, spokoju i refleksji. „uwielbiam słuchać obserwować ruch Twoich warg wyobrażam sobie, że jestem każdym wypowiedzianym przez Ciebie - słowem”