Jesteśmy społecznością, która kocha książki

[Współpraca reklamowa/recenzja patronacka] Na wstępie chciałabym z całego serca podziękować Alicji, za uwierzenie we mnie i pozwolenie mi patronować obie części serii Hope. To naprawdę wiele dla mnie znaczy, cudownie mi się z tobą współpracowało, mam nadzieje, że to nie ostatnia nasza współpraca. Dzisiaj przychodzę do was z recenzją the real hope, czyli drugim tomem serii Hope, który zawładnął moim sercem jeszcze bardziej, niż poprzedni. Nie wiedziałam, że się tak da, a jednak, Alicja podołała. W tym tomie czuję, że styl pisania Ali się polepszył, a sama fabuła wciągnęła mnie jeszcze bardziej. Jak w the fake hope, w moim odczuci dostaliśmy więcej nienawiści głównych bohaterów, to w tym tomie oswajają się ze sobą, a na światło dzienne nie tylko wychodzą uczucia, którym siebie darzą, ale i też sekrety, które bardzo namieszają. Sama fabuła wywarła na mnie ogromne wrażenie i trzymała mnie taka euforia, że poznaje dalsze losy bohaterów. Przysięgam, że uwielbiam to, w jaki sposób Ala poprowadziła fabułę. Niczego jej nie brakowało, a piosenki na początku ich, idealnie oddawały to, co zawarte jest w danych rozdziałach. W tamtym tomie była "laleczka" a w tym "motylek". Przysięgam, że kocham i wielbię w tym tomie, jak ich relacja zaczęła być mniej toksyczna, a w dodatku rozwija się w dobrym kierunku. Chociaż sekrety odkryte na końcu mogą niejednego wyprowadzić z równowagi. Christian to mężczyzna zagubiony, a mimo to, skradł jakąś część mojego serca i to nie tak, że nie widzę jego złych zachowań. Bo widzie i zdecydowanie nie popieram, a nawet czasem go wyzywam, ale im więcej jego poznaje tym bardziej wiem co nim kieruję. Za to Madeline, to dziewczyna, którą uwielbiam w każdym znaczeniu tego słowa. Przysięgam, że ich dwójka razem, gdyby tylko się dokładała i wyjaśniała od razu niejasności mogłoby być potężną parą. Podsumowując: Czyta je serię hope, bo inaczej się nie lubimy...i możecie dawać znać, czy te adnotacje są okej? Bo ja mam mieszane uczucia hahah