Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Podeszłam z otwartą głową i równie otwartym sercem do debiutanckiej powieści Karola Brodackiego „Fiolet”. Niczego nie oczekiwałam, nie stawiałam żadnej poprzeczki, czekałam jak rozwinie się akcja i czy mnie wciągnie w intrygę przygotowaną przez autora. Sam autor i wydawca jego książki – Warszawska Firma Wydawnicza zapowiadali ogrom emocji, w końcu już opis okładkowy uprzedzał, że książka pisana była smutkiem i tęsknotą. Nie mam pojęcia, co sprawiło, że autor popełnił niniejszą powieść, nie wiem jaka była jego życiowa historia, czy książka była formą terapii czy chęcią sprawdzenia siebie, wiem jednak jedno – do mnie ona zupełnie nie przemówiła, wręcz mnie zmęczyła sprawiając, że poczułam ogromne rozczarowanie. Wręcz poczułam, że ktoś mnie nabił w butelkę, gdyż oferował zupełnie inny produkt niż w rzeczywistości oddał czytelnikowi. Trudno jest nawet, choćby w skrócie opisać fabułę tej powieści, gdyż autor wrzucił tak wiele wątków do kreowanej przez siebie akcji, że powiedzieć, że można się w tym pogubić to mało. Czego tu bowiem nie było – stara studencka miłość, kumpelska przyjaźń z czasów młodości, tajemnicza historia relacji rodzinnych, umiłowanie do Boga, poszukiwanie idealnej relacji, zdrada małżeńska i partnerska, przemoc w związku, choroba dziecka, wyścig szczurów, kariera przez łóżko, wreszcie życie nocnego klubu, mroczna strona półświatka czy wreszcie cztery ściany sali sądowej. Jeśli myślicie, że przesadzam, sprawdźcie sami, ale wydaje mi się, że to wyliczenie jeszcze nie ujęło wszystkich możliwych wątków. To co jednak najbardziej mnie kuło w oczy to fakt, że mimo tak licznych tematów i szeregu istotnych kwestii, które autor chciał podnieść w książce zatracił gdzieś sens i logikę, a zwłaszcza zgubił wątek. Fabuła prowadzona była powierzchownie, kolejno wprowadzane kwestie były luźno ze sobą połączone, a czytelnik gubił się w tym co autor chciał przekazać. Nie bardzo też potrafiłam zrozumieć czy tworząc tą powieść autor myślał wyłącznie o sobie, czy chociaż przez chwilę pomyślał o odbiorcy. Nie miałam absolutnie takiego poczucia, że autor chciał, żeby czytelnik odnalazł się w jego świecie. Głównym mankamentem moim, jako czytelniczki, jest brak jakichkolwiek emocji, które ta książka we mnie by wywołała. Nie tylko nie poczułam jakiegokolwiek związku emocjonalnego z postaciami wykreowanymi przez autora, ale też ich losy były mi zupełnie obojętne. Nie kibicowałam nikomu, nikogo nie polubiłam, nikt mnie nie irytował, nikt nie wzbudzał współczucia, ani nie sprawił, że z wypiekami na twarzy chciałam chłonąć akcję i poznawać co tam się dalej u bohaterów powieści wydarzy. Wreszcie zapowiadane emocje, które miały wywołać sceny erotyczne, czy też te, które przepełnione miały być przemocą nie pojawiły się, przeciwnie były chłodne jak noc w styczniu i nudne jak lektura instrukcji obsługi kosiarki. Przyznam, że jestem rozczarowana „Fioletem” i z przykrością stwierdzam, że lektura tej książki była dla mnie stratą czasu. Ja niestety tym razem nie mogę wystawić pochlebnej oceny, a tym samym nie będę tej książki polecać. Oczywiście, jeśli ktoś ma ochotę przekonać się na własnej skórze i sprawdzić czy jego wrażenia będą odmienne od moich to oczywiście droga wolna. W końcu każdy ma prawo popełniać błędy, a jak wiadomo na cudzych trudno jest się uczyć. Decyzja czy zmierzyć się z „Fioletem” należy zatem do Was.