Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Chodzą dobrze już wydeptanymi ścieżkami przekonania, że to domeną kobiet jest rozgrzebywanie przeszłości. Oto i ja dołączam do owych przekonań na ich drodze dookoła, wszak nic innego nie przygnało mnie do oblicza Gilgamesza, jak właśnie zapach rozkładającego się od kilku tysięcy lat pomyślunku autora. Jeśli kiedykolwiek zdarzyłoby się coś takiego, że wielbłąd dowiedziałby się o istnieniu płetwali błękitnych lub niesporczaków, nie lada wyczynem dla niego byłoby opowiedzenie o tym innym wielbłądom. Stojąc przed próbą oceny Gilgamesza czuję się podobnie do tegoż hipotetycznego kopyciaka, z tą różnicą, że ja to mam wytłumaczyć nie innym wielbłądom, a ludziom, samemu pozostając wielbłądem. Tak jak dziwnie to brzmi, o ile dziwniej mogłoby wyglądać, tak też czuję się w tej chwili odgrzebując w pamięci wrażenia, jakie towarzyszyły mi przy lekturze. Było to dokładnie to, czego szukałem. Używanie słów inaczej, zupełnie inaczej niźli używam ich ja bądź ktokolwiek, kogo bym znał ze słuchu czy wzroku. Sama opowieść nie jest porywająca, to co robi wrażenie to nie treść dzieła, a sposób jej ułożenia na poszczególnych stronach. Pożyteczna odskocznia od współczesnych opowieści, które choć mówią o czym innym, opowiedziane są jednakowo. Jednocześnie jest to najlepszy przykład na to, jak charyzma objawiająca się w stylu potrafi zjednać czytelnika lub go zrazić, niezależnie od tego, co kryje się na stronach. Ludzie czynią książki na swoje podobieństwo, przy czym przestają być sobą, a więc nigdy im się nie udaje stworzyć niczego poza książkowymi karykaturami, jeszcze bardziej pokracznymi od nich samych. Gilgamesz to pozycja wyjątkowa, ponieważ autor lub autorzy nie miał jeszcze świadomości bzdetów rządzących nami dziś, stąd jego dzieło jest autentyczne i przez autentyczność – choć nie tylko – wyjątkowe. Jeśli myśl nakazała mu coś powtórzyć – zrobił to. Jeśli chciał powiedzieć coś, co można było powiedzieć lepiej – robił to zgodnie z pierwotną myślą. Skąd mogę mieć taką pewność? Czyżbym tam był? A może jestem znawcą starożytnych języków? Czyżbym doszedł do tego metodą komparatystyki przedwiecznych tabliczek? Otóż nie. Taka moja karykatura.