Jesteśmy społecznością, która kocha książki


Kto mnie troszkę zna, wie, że jestem szaleńczo zakochana w Zuzannie Ginczance, poetce, która tragicznie zginęła w wieku 27 lat. Niezmiennie Zuzannę kocham, jednak kolejnym obiektem mojej miłości stała się właśnie Gela Seksztajn, żydowska malarka, po której zostały strzępki wspomnień. I te strzępki z ogromną czułością zebrała Monika Libicka tworząc malowniczy portret podbudowany fundamentami historii getta warszawskiego, Muranowa, Ringelbluma i jego archiwum. Za pomocą zaledwie kilku pociągnięć pędzla potrafiła uchwycić rysy twarzy i głębię spojrzenia portretowanych. Dzięki jej obrazom, ukrytym w skrzynce będącej pierwszą częścią Archiwum Ringelbluma, przetrwała pamięć - między innymi - o żydowskich dzieciach z getta i o niej samej. “Żyła 36 lat. Zostało po niej 61 akwareli, 178 szkiców i 71 rysunków. Kilka zdjęć i dokumentów. Dwie kartki zapisane nie jej pismem: testament i krótki biogram. Wszystko włożone do metalowego pudła o wymiarach 50 x 30 x 15 cm.” Monika Libicka szkicując portret artystki wykazuje się niezwykłą uważnością. Z detalu wyciąga historie, a czytelnikowi, z rozdziału na rozdział, zaczyna wyłaniać się pełny kolorów obraz międzywojennej Polski. Historię Geli autorka odtwarza z okruchów: wspomnień, opowieści i uratowanych po artystce wrażliwych na światło i wilgoć akwarel.