Polski pisarz, prozaik, nowelista i publicysta okresu pozytywizmu, współtwórca polskiego realizmu, kronikarz Warszawy, myśliciel i popularyzator wiedzy, działacz społeczny, propagator turystyki pieszej i rowerowej. Jeden z najwybitniejszych i najważniejszych pisarzy w historii literatury polskiej. Twórczość prozatorska Bolesława Prusa należy do największych osiągnięć literatury polskiej. Najbliższa jest pracom takich pisarzy jak Charles Dickens i Anton Czechow.
Tematem jego wczesnej twórczości było przedstawienie krzywdy społecznej skontrastowanej z jałowością życia zamkniętego w swoim świecie ziemiaństwa (Dusze w niewoli, Anielka).
W tym czasie Prus był świadkiem tragedii losów ludzkich i niesprawiedliwości społecznej, spowodowanych w znacznej części zderzeniem z wczesnokapitalistyczną gospodarką (Powracająca fala). Zachodzące zjawiska społeczno-gospodarcze Prus poddawał w swojej twórczości analizie i ocenie.
Jego pierwszą dużą powieścią była Placówka (1885–1886) – ukazująca się początkowo na łamach czasopisma „Wędrowiec”. Następnie powstała jego epicka panorama ówczesnej Warszawy z lat 1878–1879 – powieść Lalka (1887–1889 w „Kurierze Codziennym”, wydanie książkowe 1890). Prus napisał także powieść społeczno-obyczajową Emancypantki (1890–1893 w „Kurierze Codziennym”, wydanie książkowe 1894). W swojej jedynej powieści historycznej Faraon (1895–1896 w „Tygodniku Ilustrowanym”, wydanie książkowe 1897) przedstawił, na tle fragmentu historii starożytnego Egiptu, mechanizmy władzy, państwa i społeczeństwa. Następnie w roku 1909 wydał jeszcze jedną powieść Dzieci (1908 w „Tygodniku Ilustrowanym”, wydanie książkowe 1909),w której poddał krytyce rewolucję rosyjską 1905 roku. Śmierć pisarza przerwała prace nad ostatnią, niedokończoną powieścią Przemiany (1911–1912 w „Tygodniku Ilustrowanym”). Prus – przed opublikowaniem „Lalki” – rozpoczął także pisanie powieści „Sława”. Projekt ten jednak zarzucił.
W latach 1953–1970 ukazało się w 20 tomach wydanie Kronik.
Od 2014 roku rozpoczęto wydawanie Edycji Krytycznej Pism Wszystkich Bolesława Prusa.
Urocza pozycja. Sposób, w jaki zostało pokazane uczucie pomiędzy małżeństwem, w porównaniu do tego, ile w utworze było wzniosłego tonu (nie było go wcale) jest imponujący. Nie trzeba dużo, żeby pokazać kochających się ludzi, nie trzeba pisać wielkich metafor, wystarczy zauważyć prostą, banalną nawet, ludzką troskę. Wzrusza na swój własny sposób.
Jest to krótka nowela, która pokazuje jak zwykła rzecz może stać się świadectwem miłości.
Narrator od dłuższego czasu obserwuje swoich sąsiadów.
Kiedy sąsiad zachorował, to tytułowa kamizelka stała się wyznacznikiem tego, iż jego stan zdrowia jest krytyczny.
Sąsiad był masywnym mężczyzną, więc kiedy kamizelka zaczęła na nim wisieć wiedział, że dobrze z nim nie jest.
Aby jego ukochana żona nie musiała martwić się jego zdrowiem postanowił przesuwać sprzączkę kamizelki na znak, że powoli nabiera ciała, a to jednoznaczne jest z tym, że powoli wraca do zdrowia.
Jego żona wiedziała iż stan męża jest poważny więc, aby dać mu nadzieję, że jeszcze wszystko będzie dobrze skracała pasek kamizelki.
Po śmierci sąsiada narrator odkupuje kamizelkę od żydowskiego handlarza, ponieważ widzi w niej świadectwo bezgranicznej miłości i oddania dwojga ludzi.
Dla mnie ta historia jest na +
Polecam.