Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Upadek olbrzymów” prezentuje, niestety, typowo anglosaski model opowieści o eksploracji i wspinaczce w górach wysokich. Mamy zatem całą plejadę opisów wypraw i odkryć naukowo-geograficznych, których bohaterami są jedynie Anglicy, Amerykanie, już rzadziej Francuzi, Niemcy czy Austriacy. I nie byłoby to zaskakujące (a nawet zgodne z ówczesnymi uwarunkowaniami historycznymi czy politycznymi),gdyby nie fakt, iż autorzy przyjęli jako graniczną datę swojej opowieści rok 1996,a nie dajmy na to 1964 – zdobycie ostatniego ośmiotysięcznika. Czytając „Upadek olbrzymów” nie można nie zauważyć całkowitego pominięcia dokonań nacji, która na wieki zapisała się w historii światowego himalaizmu – Polaków. Czyżby autorzy nie zdawali sobie sprawy, iż w latach 80 i 90 XX stulecia był realizowany niezwykle ambitny projekt tzw. himalaizmu zimowego, którego pionierami i wykonawcami byli Polacy? (W latach 1980-1988 pierwszych siedmiu wejść na szczyty ośmiotysięczne zimą dokonali tylko i wyłącznie Polacy. Nikt inny!) Przecież tytułowy „upadek olbrzymów” należy odnieść również do najbardziej ekstremalnej formy pokonywania granic ludzkich możliwości, jakim jest niewątpliwie wspinaczka w najwyższych górach świata w okresie zimowym. Oprócz wyczynów naszych rodaków zimą w górach wysokich, zostały zupełnie pominięte inne dokonania polskich himalaistów, które także wpisały się do annałów światowego himalaizmu, jak chociażby: pierwsze kobiece wejście na K2 (Wanda Rutkiewicz),najszybsze wejście i zejście z ośmiotysięcznika (Krzysztof Wielicki),pokonanie zachodniej „świetlistej” ściany Gaszerbrumu IV (Wojciech Kurtyka, Robert Schauer),czy zdobycie K2 nową drogą, której nikt do tej pory nie powtórzył (Jerzy Kukuczka). Oprócz kilku krótkich wzmianek na temat polskich ekspedycji, nie została opisana szerzej ŻADNA wyprawa z udziałem Polaków. Żart! Reasumując, pomimo naprawdę rzetelnych źródeł i faktografii, monografia nie wyczerpuje całkowicie tematu historii himalaizmu, od zarania dziejów do przyjętego przez jej autorów roku 1996. Jej lektura pozostawia zatem spory niedosyt, biorąc pod uwagę oczekiwania polskiego Czytelnika.