Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Historia „Staruszek Logan” przedstawiająca postapokaliptyczną przyszłość z Wolverinem w roli głównej stała się bardzo popularna. Doczekała się paru innych miniserii osadzonych w tym samym świecie, a tytułowy bohater trafił nawet do głównego uniwersum. Coś podobnego postanowiono zrobić z Laurą. Tom otwiera zamknięta historia z udziałem Deadpoola. Gabby łączy siły z dowcipnym najemnikiem, aby zbadać laboratorium, z którego pochodzi rosomak Jonathan. Historyjka jest lekka i zabawna. Porusza jednak przy tym dosyć ciężki temat eksperymentów na zwierzętach. Nie bawi się jednak w żadne głębsze rozważania, ale przedstawia wszystko bardzo czarno-białych barwach. Ta część tomu rysowana jest przez Marco Faillę. Jego kreska jest bardzo wygładzona i uproszczona. Przy tym jednak udaje mu się dobrze ukazać mimikę twarzy bohaterów. Druga opowieść to również tak naprawdę jeden zeszyt. Laura udaje się na egzotyczną wyspę, aby wytropić osoby odpowiedzialne za sytuację Sierot X. Fabuła nie jest tu zbyt rozbudowana. Jest to dosyć prosta misja. Liczyłem na to, że pewna siebie postawa antagonisty będzie pretekstem do większej dyskusji między bohaterami, ale ten wątek zostaje szybko zakończony. Tutaj rysuje już Djibril Morissette-phan. Rysuje realistycznie, przez co poszczególne kadry są bardzo statyczne. Czasem nadużywa czarnego tuszu, przez co niektóre kadry wyglądają nienaturalnie. Kolejne trzy zeszyty to już tytułowa historia. Akcja rozgrywa się w nieodległej przyszłości. Gabby została nowym Wolverinem, a Laura odkrywa że umiera. Bohaterka postanawia udać się na ostatnią misję – zabić Doctora Dooma, ostatniego superłotra na Ziemi. Wbrew moim oczekiwaniom opowieść nie jest osadzona w tym samym uniwersum co „Staruszek Logan”. Świat przyszłości jest niemal idealny, a misje Gabby wydają się błahostkami w porównaniu z tym co wcześniej przeżywały bohaterki. Pojawiają się tu postacie z innych komiksów, ale ich los w większości niczym nie zaskakuje, być może za wyjątkiem tego kto jest prezydentem. Również to jak sportretowano tu Doktora Dooma bardzo go spłyca w porównaniu z tym jak go przedstawiano w innych komiksach wydawanych wówczas. Tutaj za rysunki odpowiada Ramon Rosanas. Tutaj również przez silenie się na zbytni realizm kadry są zbyt statyczne. Czasami też brakowało mi pewnych szczegółów. Również ten tom okazuje się po prostu dobrą rozrywką. Są tutaj pewne momenty, które mogą wzbudzić większe emocje, ale ogólnie jest bez szału.