Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kochani! :D Dzisiaj przychodzę do Was z recenzją magicznej, wstrząsającej i niezwykle poruszającej książki opartej o faktach. I może dlatego tak jej lektura pochłania i zostaje w głowie na dłużej? „Uwięzieni w raju” to to historia żydowskich muzyków, którzy w trakcie wojny trafiają do jednego z obozów koncentracyjnych, mieszczącego się w Theresienstadt. Hans Krasa, niezwykle utalentowany dyrygent i kompozytor wraz z innymi przyjaciółmi po fachu musi codziennie walczyć, choćby pozornie, ze śmiertelnym wrogiem. A dla niego najważniejsze jest, aby stwarzać pozory. Bo przecież ten konkretny obóz to niczym wyzwolenie dla Żydów! Luksus, wszędzie kolory, świeżość, teren obozowiska przypomina do złudzenia niewielkie, ale urokliwe miasteczko... Czy uda im się przeżyć rzeź i rozpocząć nowe, szczęśliwe życie? Tytuł: Jest po prostu niezwykły, to istna gra słów autora. Bo jakże to można być uwięzionym w raju? Przecież każdy z nas, chociaż raz marzył o tym, aby wyjechać do ustronnego miejsca i tam zapomnieć o wszelkich problemach, prawda? Tylko że bohaterowie z omawianej książki nie mieli takiej możliwości. Zostali pewnego dnia wyrwani ze swoich łóżek, potraktowani niczym worki z ziemniakami, które można dowolnie przerzucać z kąta w kąt. Może jadąc do Theresienstadt jeszcze gdzieś w głębi ich serc kołatała się nikła nadzieja, że jadą do lepszego miejsca, bo w sumie wszystko w obliczu wojny może zdawać się o wyższych standardach, ale ta szybko prysła, kiedy tylko zostali wręcz wygonieni z wagonu... Dlatego już sam tytuł jest przejmujący i w stu procentach oddaje klimat tej przerażającej historii. Bohaterowie: Wszyscy mnie do siebie przekonali i chociaż akurat w tym przypadku łatwo przewidzieć zakończenie, to do ostatnich stron łudziłam się, że jednak zupełnie inaczej się to zakończy. Wszystkich polubiłam równie mocno, chociaż Elisabeth momentami mnie irytowała swoim zachowaniem, jakby nie wiedziała do końca czego chce od życia, to jednak należą się jej wielkie brawa za poświęcenie. Oczywiście, wśród bohaterów negatywnych największą nienawiścią zapałałam do Eichmanna oraz Mengela. Ci dwaj to byli naprawdę zimni i wyrachowani mężczyźni, dla których ludzkie życie (oprócz ich własnego) nie miało najmniejszego znaczenia. Po wszystkich bohaterach widać było, że pragną odnaleźć sens życia na nowo, a przecież w obozie zmagali się w ogromnymi tragediami, chociażby śmiercią bliskich czy deportacją ich do innego obozu, co również zaliczało się jako koniec żywota. Niektórzy radzili sobie lepiej, drudzy gorzej. Poczułam największy niesmak w momencie, gdy do obozu koncentracyjnego w Theresienstadt miała zawitać wizytacja, zaś Eichmann z pobratymcami urządzili niezłą szopkę – urządzili żłobek, chociaż w obozie nie było nawet jednego niemowlęcia, dodali kolory, sprawili, ze miejsce te jawiło się właśnie niczym tytułowy raj.. I gdyby zamiast Rossela, czyli mężczyzny nielubującego się w bardzo szczegółowych pytaniach, to może los więźniów mógłby się odmienić na lepsze, a tak jedyne co im pozostało to wieczna nadzieja... Styl autora: Pomimo tego, iż autor porusza niezwykle trudne tematy, jego styl pozostaje lekki i przyjemny w odbiorze, dzięki czemu książki nie czyta się jak jakiegoś podręcznika do historii, w którym większość treści zajmują nudne fakty i szereg daty, tylko jak pasjonującą opowieść, chociażby taką, którą mógłby opowiedzieć własny dziadek z czasów wojny. Ogromny plus za wątek muzyczny, do tej pory nie byłam świadoma tego, iż można tak pięknie napisać o muzyce, koncertach i o wpływie melodii na zachowanie ludzi. W tym konkretnym przypadku, muzyka stanowiła dla bohaterów jedyny cel, dla którego jeszcze chciało im się codziennie wstawać z pryczy i cokolwiek robić. Zakończenie: Niewątpliwie, czytałam całość z ogromną nadzieją w sercu, że jednak może będzie happy end. Jednak było to myślenie zgoła naiwne. Ostatnie strony są przejmujące bólem, tęsknotą, ale też nadzieją, że może potem będzie już lepiej, że nie trzeba się będzie tak męczyć... Dla kogo: Dla fanów historii, powieści opartych na faktach, wreszcie dla osób, które chciałyby się przekonać czy ten typ literatury jest właśnie dla nich.