Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Żydowski prozaik, malarz i krytyk sztuki, piszący w języku jidysz, czołowy przedstawiciel naturalizmu w literaturze jidysz.
Urodził się w rodzinie nauczyciela i sklepikarza. Podczas I wojny światowej rodzina przeniosła się do Warszawy. Tam Ojzer Warszawski był związany (choć nieformalnie) z awangardową grupą literacko-artystyczną „Hałastra”. W 1920 r. zadebiutował powieścią Szmuglerzy (jid. ‏שמוגלאַרס‎ Szmuglars),która cieszyła się dużą popularnością i do roku 1926 doczekała się czterech wydań. Akcja powieści toczy się pod koniec I wojny światowej, ukazując życie przemytników kursujących pomiędzy małym miasteczkiem a Warszawą i demoralizację ludności żydowskiej pod okupacją niemiecką. Uznawana jest za najlepsze dzieło Warszawskiego, a jednocześnie za najważniejszą pozycję żydowskiego naturalizmu. Dalsze jego utwory z tego okresu twórczości to głównie opowiadania, zamieszczane na łamach różnych czasopism jidyszowych. W 1923 r. opuścił Polskę i w 1924 zamieszkał w Paryżu, gdzie poświęcił się przede wszystkim malarstwu i krytyce literackiej. Tam powstały także dwie dalsze części trylogii powieściowej Warszawskiego, a mianowicie Mundur (jid. ‏דער מונדיר‎ Der mundir) oraz Żniwa (jid. ‏שניט־צײַט‎ Sznit-cajt),jednak nie zdobyły one takiej popularności, jak część pierwsza. W późniejszym czasie publikował on głównie eseje na temat sztuki (m.in. dotyczące twórczości zaprzyjaźnionego z nim Marca Chagalla). Do twórczości literackiej powrócił na krótko przed wybuchem II wojny światowej i w trakcie jej trwania, jednak większość z tych utworów, mających postać obszernych notatek, nie ukazała się drukiem. Podczas II wojny światowej ukrywał się na południu Francji, a później w Rzymie. Został jednak aresztowany przez włoskich faszystów i deportowany do Auschwitz, gdzie zginął w 1944 roku.