Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie przepadam za filozofami dwudziestego wieku i nie wiem o nich zbyt wiele, a ostatni numer poświęcony jednemu z nich (mowa tu o Heideggerze) niespecjalnie mnie do nich przekonał. Niemniej, tom poświęcony Wittgensteinowi czytało mi się dosyć dobrze. Książka została podzielona na bardzo krótkie podrozdziały, z których najdłuższy wynosił jakieś pięć stron, choć najczęściej miały one zaledwie dwie. Ten sposób przedstawienia filozofa i jego filozofii bardzo przypadł mi do gustu – paradoksalnie, czytałem na raz znacznie dłuższe fragmenty, niż miało to miejsce wówczas, gdy podrozdziały ciągnęły się na dziesięć stron. Prawdę mówiąc, ta krótka dygresja jest chyba najistotniejszym, co wyróżnia tom spośród innych w serii. Troszkę zabrakło mi tutaj wtajemniczenia czytelnika w prywatne życie Wittgensteina, które jest tutaj zarysowane raczej ubogo. Jest to o tyle istotne, iż nie poznajemy go na początku książki w całości, a ciągnie się ono z nami przez całą lekturę. Gdy po dwudziestu stronach teorii autor podsuwa nam pod nos anegdotę z życia filozofa i wspomina w niej o kimś, o kim ledwo wspomniał pięćdziesiąt stron wcześniej, jest źle. Poza tym jednak, jak pisałem, tom czytało mi się raczej dobrze. Zdarzały się błędy w korekcie tekstu, jak zwykle w tej serii, jednak nic nadzwyczajnego nie zwróciło mojej uwagi. Książka zasługuje moim zdaniem na osiem na dziesięć gwiazdek.