Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Cza­sa­mi, choć­by­śmy bar­dzo chcie­li, nie mo­że­my cof­nąć czasu i na­pra­wić tego, co ze­psu­li­śmy.(...) Cza­sa­mi trze­ba od­pu­ścić. Zo­sta­wić prze­szłość za sobą i sku­pić się na te­raź­niej­szo­ści i tym, co jesz­cze nas czeka, na co mamy wpływ." Od zawsze byli przyjaciółmi a z czasem stali się dla siebie kimś więcej, kimś wyjątkowym. Wtedy miało być na zawsze i na wieczność ale los miał inne plany. Czy 6 lat później dostaną swoją drugą szansę? Czy Brook będzie potrafiła uporać się z tragedią jaka ją spotkała a także wybaczyć Mattowi ból jaki jej zadał? "życie bez ma­rzeń jest jak kakao bez pia­nek" w związku z czym "po­trze­bu­je­my mniej­szych ma­rzeń, by po­tre­no­wać zdo­by­wa­nie tych więk­szych" a przecież "nie ma rze­czy nie­moż­li­wych, są tylko te, które po­trze­bu­ją czasu, by się wy­da­rzyć." Uczciwie przyznaję, że nie potrafię ocenić tej historii obiektywnie. Matt nie zyskał mojej sympatii. Niby był słodki i cudowny, wspaniały tatuś i przyjaciel ale był (wg mnie) po prostu dup­kiem. Zarówno 6 lat temu jak i później. Nie podobało mi się jego zachowanie nie tylko względem Brook, po jej powrocie do domu, ale również to jak nie potrafił się określić. Jego postępowanie pod bacznym okiem 5-latki było bardzo słabe i wręcz nieodpowiedzialne. I choć generalnie historia dobrze napisana (jak zawsze u tej autorki) i szybko się ją czytało, to z uwagi na męskiego bohatera kilkukrotnie ją odkładałam a jak wzięłam do ręki to łaknęłam szybkiego końca. Wielka szkoda bo autorka przyzwyczaiła mnie do innych emocji niż irytacja. W końcu musiał być ten pierwszy raz 😉