Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Dopóty życia, dopóki nadziei" to spisane przez Marię Judejko wspomnienia Apolonii Migas która jako dwudziestoletnia dziewczyna, wraz z cała rodziną w 1940 roku została zesłana na Syberię. To historia bardzo osobista, pełna emocji, ze szczegółami opisujące poszczególne etapy życia na wygnaniu oraz niezwykle trudny powrót do Polski przez niemal pół świata naznaczony głodem, chorobami i śmiercią najbliższych. Losy rodziny Migasów są tożsame z losem tysięcy polskich rodzin które podzieliły podobny los. Wyrwani ze swojej wsi, niepewni co do dalszych losów, zapakowani do pociągu przez tygodnie jechali do miejsca swojego przeznaczenia. A tam: praca ponad siły, wieczny głód, koszmarne warunki klimatyczne (mrozy w zimie, roje komarów w lecie) i jedna myśl która towarzyszyła Apolonii bez przerwy: dbać o rodzinę i robić wszystko aby przeżyć. Bohaterka sięga do zakamarków swojej pamięci i opowiada o trudach dnia codziennego, relacjach z ludźmi: dobroci jednych i podłości drugich. Po ogłoszeniu amnestii rodzina Migasów wraz z setkami tysięcy Polaków wędruje przez Uzbekistan, Irak, Afrykę by w końcu po kilku latach wrócić do Polski. Apolonia również ten etap wędrówki opowiada za szczegółami mówiąc nie tylko o trudach dnia codziennego ale też o kulturze krajów które ich gościły, klimacie, mieszkańcach. Co ciekawe to właśnie ten etap wędrówki a nie Syberia odcisnęło na bohaterce i jej rodzinie największe piętno. Autorka wspomina także o początkach życia Apolonii i jej rodziny w nowej Polsce gdzie przyszło im żyć z piętnem Sybiraka. Ta książka to niezwykle szczegółowa, obszerna (ponad 700 stron) relacja niezwykle dzielnej, silnej kobiety która w wieku 20 lat walczyła o przetrwanie nie tylko swoje ale całej rodziny. "Dopóty życia, dopóki nadziei" to nie tylko zapis zdarzeń ale też emocji które towarzyszyły bohaterce przez lata tułaczki. To co znamienne to ogromny optymizm i radość życia które nadal towarzyszą Pani Apolonii. Autorka nie zastosowała tutaj żadnych skrótów, przeskoków czasowych. Opisywała losy swojej bohaterki niemal tydzień po tygodniu, miesiąc po miesiącu chcąc ocalić od zapomnienia najmniejszy skrawek jej wspomnień. Dla czytelnika może być to trochę męczące. Gdyby ta książka była trochę krótsza na pewno łatwiej by się ją czytało jednak rozumiem jaki cel przyświecał pani Marii Judejko i szanuję jej decyzję. Zachęcam Was do lektury bo to też kawałek naszej historii.