Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Victor Lecoint - czterdziestopięciolatek, budzi respekt we wsi swoją posturą, zdecydowaniem i bogactwem. To respekt zaledwie, a nie szacunek. Zawodowo jest hodowcą małży, prywatnie...? Trudno powiedzieć – ma żonę, która zaraz po ślubie stała się jedynie jego wspólnikiem w interesach, ma Doudou – głuchoniemego parobka, który jest mu bezgranicznie oddany, ma też brata – poczciwego kretyna i niedorajdę, któremu stara się pomagać, ma wreszcie przyjaciółkę Nanette, która prowadzi dom schadzek, w którym Victor jest stałym bywalcem. Czy jest szczęśliwy? Nie zastanawiał się nad tym, czy był zakochany – o tym z przekonaniem może powiedzieć, że nigdy. Ale to się zmienia, kiedy żona przyprowadza szesnastoletnią Alice, pochodzącą z domu dziecka, która „po drodze” służyła u niepiśmiennego wieśniaka, która miał dla niej inne „obowiązki”. Według Victora to jeszcze dziecko, niezbyt ładne, niezbyt czyste i niezbyt inteligentne, ale... Z dnia na dzień Victor – o czym jest przekonany – się w niej zakochuje, a samotność, która mu zawsze w życiu towarzyszyła ma szansę zniknąć. Do skonsumowania uczucia zabiera się kiedy jego żona jedzie do umierającej siostry. Obojętne mu są krzywe spojrzenia wieśniaków, obojętny mu jest fakt, że dopuszcza się przestępstwa. Ma już plany na przyszłość z Alice. Jedynie na jeden dzień musi wyjechać – na pogrzeb szwagierki. Nawet nie podejrzewa jak dużo może zdarzyć się w ciągu tych kilkunastu godzin. Na „szczęście”? Doudou nad wszystkim czuwa... Doskonała opowieść o chorym uczuciu, w którego szlachetność można powątpiewać, o przypadku złośliwym, zbiegach okoliczności, które świat mogą wywrócić. Opowieść o ludzkich słabościach, przywarach, a nawet dewiacjach. Jak zwykle bez moralizowania, oceny, bez zajmowania strony przez Simenona.