Simenon, w kontrze np. do Gardnera, wprowadza co jakiś czas inną perspektywę, z której można śledzić dokonania Maigreta. Może dla przełamania swoistej monotonii, albo z pobudek bardziej złożonych. Stąd na przykład „Maigret się bawi” czy właśnie „Zwierzenia...”
Maigret wspomina, u zaprzyjaźnionego doktora, sprawę zabójstwa kobiety z elit – Christine Josset, głównym podejrzanym jest jej mąż – Adrien, który popełnił ekonomiczny mezalians wiążąc się z kobietą bardzo bogatą, sam bogatym nie będąc. Choć zrekompensował to swoją wiedzą i pracowitością. Zresztą sam związek od początku był toksyczny. Popełnił też wszystkie błędy, które może popełnić kandydat na głównego podejrzanego. To i kolejne wydarzenia przenoszą wymierzenie sprawiedliwości i osąd na opinię publiczną, a raczej na plebs myślący szybko, ale płytko. Do tego sędzia Comeliau – człowiek prawy, ale bezrefleksyjny, zarażony kastowością pochodzenia. Łatwiej mu zająć stronę kobiety dobrze urodzonej i uprzedzić się od razu do Adriena, który dla niego jest bawidamkiem, oszustem, żygolakiem wręcz, który wyczuł szanse na wkupienie się w bogactwo. Szybko przejmuje sprawę od Maigreta, a ten staje się jedynie podwykonawcą, ale czynności, które – w jego ocenie – nie mają sensu i nie przybliżają do wyjaśnienia zagadki, a jedynie spektakularnego zamknięcia sprawy. I tak się staje dość szybko, a sam Maigret zastanawia się czy jest sens dalszej pracy jako policjant.
To chyba jedyna powieść Simenona, która usuwa w cień płaszczyznę kryminalną na rzecz rozprawy socjologicznej o zachowaniu stadnym, manipulacji, naciskach, presji środowiska nawet tego najbardziej prostackiego, rezygnacji z obowiązku na rzecz świętego spokoju.
Może niezbyt spektakularna, ale w treści wyjątkowo wartościowa.

Simenon, w kontrze np. do Gardnera, wprowadza co jakiś czas inną perspektywę, z której można śledzić dokonania Maigreta. Może dla przełamania swoistej monotonii, albo z pobudek bardziej złożonych. Stąd na przykład „Maigret się bawi” czy właśnie „Zwierzenia...”
Maigret wspomina, u zaprzyjaźnionego doktora, sprawę zabójstwa kobiety z elit – Christine Josset, głównym...

Inne to kryminały, jednocześnie narracja bardzo charakterystyczna dla Georgesa Simenona. Niespieszne to powieści przepełnione potokiem myśli i rozważań komisarza. Dla fanów retro.

Inne to kryminały, jednocześnie narracja bardzo charakterystyczna dla Georgesa Simenona. Niespieszne to powieści przepełnione potokiem myśli i rozważań komisarza. Dla fanów retro.

W tej opowieści o komisarzu Maigret mało jest klasycznego kryminału. Mamy tu morderstwo kobiety, gdzie głównym podejrzanym jest mąż, ale komisarz ma wiele wątpliwości co do jego winy. Z drugiej strony członkowie klasy do której należała denatka i opinia publiczna są przekonani o winie męża. Książka stawia ważne pytanie o bezstronność systemu sprawiedliwości. Jedna z lepszych o Maigrecie.

Ta opowieść z Maigretem w roli głównej na pozór jest kryminałem, ale tak naprawdę powieścią stawiającą ważne pytania etyczne. Maigret wspomina sprawę sprzed lat, zamordowano kobietę z wyższych sfer, głównym podejrzanym był mąż, który miał motyw, brakowało mu alibi, poza tym zachowywał się dziwnie, ale komisarz miał duże wątpliwości co do jego winy. Nie mieli tych wątpliwości inni, ale sprawa była niejasna.

Najbardziej ciekawy jest w książce aspekt klasowy. Oto opisuje Simenon jak to ludzie z francuskiej klasy wyższej: bankierzy, przedsiębiorcy, arystokraci biorą sobie za kochanki modelki czy sprzedawczynie, dla przygody czy imponowania innym. W książce rzecz się dzieje w drugą stronę: kobieta z klasy wyższej bierze sobie za kochanka skromnego farmaceutę, ale sprawy się rozwijają niespodziewanie: zakochują się w sobie, biorą ślub, farmaceuta przejawia zdolności handlowe i zaczyna zarządzać dużym biznesem. Jest jednak ignorowany przez środowisko żony, traktowany jako parweniusz, który przez małżeństwo dostał się do wyższej kasty. Więc gdy dochodzi do morderstwa żony, to kasta do której należała denatka błyskawicznie wydaje wyrok skazujący na męża. Oczywiste jest, że owa kasta ma wielkie wpływy w sektorze sprawiedliwości czy w mediach. Zatem opinia publiczna umiejętnie sterowana przez środki masowego przekazu ma również wyrobione zdanie na temat morderstwa i sprawcy. Nie zmienia werdyktu odkrycie szokujących faktów z życia erotycznego denatki. Tylko Maigret uparcie wątpi w winę męża i usiłuje dalej prowadzić śledztwo, w gruncie rzeczy prywatnie, bo machina prawnicza już wydała wyrok.

Przy okazji dostajemy poglądy Maigreta na prowadzenie śledztwa: „gdy zostaje popełniona zbrodnia, nic nie jest proste. Uczynki i słowa dziesięciu czy dwudziestu osób, które wydawały się naturalne parę godzin temu, nagle ukazują się w innym świetle. Wszystko wydaje się możliwe! Żadna hipoteza nie może być bzdurna a priori. Nie ma nieomylnych metod, by przyjąć, że świadek mówi w dobrej wierze i dobrze pamięta.”. Z drugiej strony „Opinia publiczna kieruje się instynktem, podpieranym sentymentalnymi względami i najprostszą logiką. Ale to my rozwiewaliśmy wszystkie wątpliwości, wszystko mieliśmy rozpatrzeć, żadnych hipotez nie zaniedbać.” Niestety, często prowadzący śledztwo ulegają opinii publicznej czy naciskom z góry..

Książka stawia ważne pytania: na ile bezstronny jest system sprawiedliwości, i jak go deformują stosunki klasowe w społeczeństwie. Jedna z lepszych pozycji w serii z Maigretem.

Słuchałem audiobooka w świetnym wykonaniu Kamila Prubana.

W tej opowieści o komisarzu Maigret mało jest klasycznego kryminału. Mamy tu morderstwo kobiety, gdzie głównym podejrzanym jest mąż, ale komisarz ma wiele wątpliwości co do jego winy. Z drugiej strony członkowie klasy do której należała denatka i opinia publiczna są przekonani o winie męża. Książka stawia ważne pytanie o bezstronność systemu sprawiedliwości. Jedna z...