Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Świetnie napisana książka na temat reprywatyzacji w Warszawie. Rzeczowo omawia najbardziej kontrowersyjne kwestie zwrotów kamienic przedwojennym właścicielom. Autorzy przyjmują perspektywe lokatorów, koncentrują się na dramacie osób zamieszkujących mieszkania komunalne, które nagle stają przed drastyczną podwyżką czynszów i są terroryzowani przez "czyścicieli kamienic". Troche brakuje w książce bardziej wielowymiarowego spojrzenia. Wydaje się, że duża część decyzji reprywatyzacyjnych wynikała raczej ze specyficznie pojętej troski o budżet miasta. Mieszkania komunalne na ogół generują koszty dla miast. Miasta w Polsce tak naprawde niechętnie utrzymują mieszkania komunalne, nie przynoszą one żadnych dochodów. Podejrzewam, że dla władz Warszawy reprywatyzacja to była okazja do pozbycia się kłopotów. Także reprywatyzacja wpisuje się w "neoliberalną" polityke społeczną, jaką prowadzi się w Polsce. Państwo wycofuje się ze swoich zadań, tnie się koszty, taka polityka "austerity" zaciskania pasa. Autorzy nie patrzą na to w ten sposób. Skłaniają się do obwiniania polityków, mediów, sądów i adwokatów. Wydaje się to uproszczone. Politycy faktycznie ponoszą część winy, bo to oni podejmowali decyzje o strategii ratusza. Ponoszą ten poważniejszą odpowiedzialność, bo to politycy byli niezdolni do uchwalenia ustawy reprywatyzacyjnej. Dopiero w 2015 pod koniec rządów PO uchwalono ustawe częściowo regulującą te kwestie. Zdecydowanie za późno. Trudno obwiniać też media czy sądy. Media pisały o reprywatyzacji. To Gazeta Wyborcza i Gazeta Prawna publikowały przez lata artykuły na ten temat. Sądy natomiast działają na podstawie prawa, więc w sytuacji gdy jasnego prawa nie ma a urzędy miejskie nie bronią swoich praw, to trudno by podejmowały inne decyzje niż te, które podejmowały.