Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Do Dredda podchodzę po raz trzeci i dopiero Mroczna sprawiedliwość zagrała. Na pierwszy ogień poszły Kompletne akta 13, ale przedstawione w nich historie niespecjalnie mnie zainteresowały. Od zachwalanej wszędzie Ameryki odpadłem po pierwszej części. Mroczna sprawiedliwość z nawiązką zrekompensowała wcześniejsze rozczarowania. Opowieść liczy sobie zaledwie sześćdziesiąt sześć stron, każda jest jednak wyjątkowa. Ilustracje wykonane przez Grega Staples'a to małe i duże arcydzieła. Graficznie Mroczna sprawiedliwość jest bezbłędna. Każda karta to wyborna i wyrafinowana uczta dla oczu. Szkoda tylko że opowieść którą snują Wagner i Staples jest taka krótka. W posłowiu Greg Staples napisał że nad albumem pracował blisko dwa lata. Mimo wszystko uważam że historia nabrałaby głębi i charakteru gdyby podwoiła objętość. Mroczna sprawiedliwość to w gruncie rzeczy space horror. Na początku do wrót starej posiadłości nieśmiało puka klasyczna powieść grozy, ale to zaledwie kilka kadrów. Demoniczne opętania i czarna magia również są obecne. Wspomniana posiadłość to najwspanialsza ilustracja w całej powieści, sporo czasu poświęciłem na jej oglądanie. Space horror, z nieodłącznymi atrybutami - samotnością i krzykiem rozbrzmiewającym w kosmicznej pustce. Niestety jednego i drugiego zbyt wiele nie uświadczymy. Mrocznej sprawiedliwości bliżej do Aliens Camerona, niż Aliena Scotta. Szkoda bowiem potencjał jest olbrzymi. Mroczni sędziowie to przerażające istoty. Prym pod tym względem wiedzie Sędzia Strach. Za sprawą samego tylko Stracha można by puścić wodzy szaleństwa i koszmaru, tymczasem autorzy ograniczyli się do krótkiego incydentu z małym Mitchem, skwitowanego przez Sędzię Anderson słowami: "Widział coś, czego nie powinno widzieć żadne dziecko". Myślę że widział coś, czego nie powinien widzieć żaden człowiek, nie tylko dziecko. Po ujrzeniu oblicza Stracha chłopak popadł w katatoniczne odrętwienie. Jakie koszmary zesłał na chłopca Mroczny Sędzia? Ile szaleństwa i niewypowiedzianej grozy zdołał wsączyć do dziecięcego umysłu? Tego autorzy nie zdradzili, a szkoda. Wielka szkoda. Ciekawa jest także pojawiająca się na początku postać Roberto Smitha, który jak gdyby nigdy nic, zdołał uwięzić trzech sędziów poszukiwanych później przez Śmierć. Kim jest człowiek który tego dokonał? To pytanie również pozostaje bez odpowiedzi. Gdyby wydłużyć historię, zwolnić tempo akcji, atmosferę okrętu Mayflower doprawić niepewnością i złudnym poczuciem bezpieczeństwa. Przybliżyć nieco bohaterów drugoplanowych, podbijając jednocześnie poziom ich osamotnienia i zagubienia, a Strachowi i pozostałym Sędziom pozwolić rozwinąć skrzydła, byłoby idealnie. Wymienione elementy są oczywiście obecne w Mrocznej sprawiedliwości, ale w zbyt niskim stężeniu. Pomimo niezbyt satysfakcjonującej długości i trochę rozczarowującego zakończenia, za same tylko ilustracje należy się wysoka ocena. Za przyjemność oglądania Mrocznej sprawiedliwości zdecydowane 5/7. Warto też wspomnieć o ponad dwudziestu stronach materiałów dodatkowych, zapewniających jeszcze więcej doznań wizualnych. Nadzieję pokładam w Upadku martwego świata, Szambali i Powrocie do Szambali które zdają się zawierać interesujące mnie elementy. Mimo uwielbienia dla cyberpunku, chyba nie znajdę wspólnego języka z Sędzią Dreddem, za to groza Mrocznych sędziów urzekła mnie już od samego początku.