Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Charlotte. Wioleta Strzelczyk właśnie tak postanowiła nazwać swoją krótką książeczkę wydaną pod skrzydłami wydawnictwa Novae Res. Dlaczego „Charlotte” i dlaczego tak mało stron? Charlotte, bo tak ma na imię główna bohaterka. Jednak na drugie pytanie już dłuższy czas szukam odpowiedzi i jest to bardzo trudne. Może nawet niemożliwe. Coś mi w tej książce nie pasuje. Można w niej znaleźć wszystko i nic. Co skłoniło Wioletę Strzelczyk do stworzenia postaci, która z góry nie może zyskać sympatii czytelnika? Postaram się na to pytanie odpowiedzieć w dzisiejszym poście. Charlotte to młoda kobieta, która niedawno ukończyła studia i wraz ze swoim przyjacielem założyła firmę, dzięki której zdobyła upragnioną pozycję zawodową, szacunek, pieniądze, a nawet pozornie szczęśliwy związek u boku przystojnego mężczyzny. W momencie zarysowania fabuły jedyne co pozostaje nam - szarym, zwykłym czytelnikom - to krwiożercza zazdrość i niedowierzanie, przecież takie rzeczy nie mają miejsca w codziennym życiu? Fikcja literacka pozwala jednak na dużo, dużo więcej. Kiedy Charlotte zostaje zdradzona przez swojego chłopaka Ryana, jej świat ulega zniszczeniu. Zbliżenie się do prostego mężczyzny, będącego dostawcą pizzy, a także przywrócenie utraconej wiary w Boga pozwala bohaterce odmienić spojrzenie na swoje życie. Powstrzymuję się od dłuższej chwili, by nie napisać, że wnętrze tej kobiety doznaje cudownego oświecenia i pod wpływem chwili jej dusza przechodzi ewolucję... Tak jak „śpiewać każdy może”, tak pisać niekoniecznie. O ile sam pomysł autorki na wykreowanie bohaterki nieziemsko pięknej, nieziemsko bogatej, żyjącej pod kloszem mógł się jeszcze obronić, to cała otoczka a'la „cudowna przemiana”, „cudowne przywrócenie wiary w boga”, „cudowne odnalezienie w swojej duszy filantropa” jest zwyczajnie przerysowane i nieznośne. Wioleta Strzelczyk w swojej książce zmieszała wszystkie pierwsze lepsze pomysły, które przyszły jej do głowy i stworzyła utwór o kobiecie złej, która staje się dobra, by na końcu zostawić czytelnika ze znakiem zapytania i zdziwionym spojrzeniem: „To naprawdę koniec?”. Tak, to naprawdę koniec. 140 stron na których jeszcze raz ktoś przypomniał nam, że „pieniądze szczęścia nie dają” - choć powszechnie wiadomo, że nieszczęśliwa Charlotte prezentowała się dużo lepiej w swoim apartamentowcu, niż bezdomny pod supermarketem. Infantylne było zachowanie Charlotte na początku książki, gdzie nie widziała nic prócz własnego nosa, ale równie mało wiarygodna i wątpliwa była jej nagła przemiana. Uwierzcie mi, bardzo ciężko czyta się o bohaterce, której się nie darzy nawet w najmniejszym stopniu zaufaniem. Nie ufam Charlotte, bo jej postać to marna aktorka na deskach spalonego teatru, która przybrała rolę kobiety ze złamanym sercem szukającym pocieszenia w pozornym pomaganiu innym. Ostatnia rzecz, która bardzo zraziła mnie do tej książki to miejsce akcji. Nasza bohaterka mieszka w Londynie, który całkowicie został pominięty i pozbawiony jakiegokolwiek opisu. Wiemy jedynie to, że Charlotte posiadała cudowny widok z okna swojego mieszkania. Teoretycznie mogła mieć cudowny widok z okna w większości europejskich stolic. Czemu akurat Londyn? Naprawdę chciałam znaleźć w tej książce coś dobrego. Okładka, która przykuła moją uwagę i zwiastowała coś ciekawego okazała się tylko wędką, na którą zostałam złowiona. Amatorstwo, infantylizm i niewykorzystany pomysł. Nie polecam. www.NiebieskaObwoluta.blogspot.com