Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pierwszy tom „Ery Apocalypse’a” pozostawił po sobie dobre wrażenie. Jego odbiór na pewno był po części warunkowany legendą, jaką ten tytuł obrósł wśród polskich fanów – co starsi (trochę strasznie to brzmi w kontekście ludzi pod czterdziestkę) pamiętają traktujące o nim zapowiedzi i wzmianki na łamach „X-Menów” od TM-Semic. Zatem przeczytanie „Ery” po polsku musiało być, i było, jak spełnienie dziecięcych marzeń. Jazda na sentymencie to jednak nie wszystko, trzeba do tego dodać więcej – interesującą fabułę, wyraziste postaci, angażującą akcję. Poprzednio było w tej materii nieźle, choć sentyment mógł przesłonić kilka wad. Teraz nadszedł czas sprawdzić, jak mają się sprawy w „Księdze drugiej”. W świecie bez Profesora X nie dzieje się dobrze. Rzeczywistość, która zastąpiła naszą, jest bardzo okrutna. Dominujący w Ameryce mutanci, którym przewodzi potężny Apocalypse, urządzają polowania na ludzi i rządzą twardą ręką. Stary porządek może powrócić tylko wtedy, jeśli dowodzeni przez Magneto posłuchają Bishopa i spróbują pchnąć świat na nowe/stare tory. Sęk w tym, że wówczas ich linia czasowa odejdzie w niepamięć, a przecież każdy chce żyć. X-Meni muszą dokonać wielu bardzo istotnych wyborów, spośród których najważniejszym będzie ten, czy stanąć po stronie despoty, czy pomóc ludzkości w walce o przetrwanie. W „Rządach” na pierwszy plan wysuwa się narracyjny chaos. W skład tego albumu wchodzi kilka różnych X-serii i jest to bardzo wyraźnie widoczne. Każdy kolejny zeszyt traktuje właściwie o innej podgrupie mutantów. Takie rozstrzelenie mogło przynieść dwojaki skutek – albo dać wrażenie ciekawej wielowątkowości, albo zmęczyć czytelnika. Niestety mamy do czynienia z tym drugim przypadkiem – skakanie przez scenarzystów z kwiatka na kwiatek okazało się chybionym pomysłem, bo przez to nadrzędna fabuła schodzi gdzieś w cień, a my jesteśmy świadkami niekończącej się serii potyczek, które dość szybko robią się nudne i męczące. Nie tędy droga, choć może to po prostu przypadłość wielkich komiksowych eventów lat dziewięćdziesiątych (vide „Maximum Carnage”)? Nie do końca podoba mi się kreacja protagonistów. Jasne, okoliczności przyrody, w których muszą operować, nie należą do najprzyjemniejszych, ale właściwie każdy tapla się w patetyzmie, co sprawia, że kolejni bohaterowie jawią się jako napompowani sztywniacy. Szczypta humoru nikomu by chyba nie zaszkodziła, prawda? Przeszarżowani są właściwie wszyscy – ci źli wręcz ociekają czernią, a ich motywacja jest karykaturalnie złowieszcza. Władza nad światem, dominacja, potęga. A dlaczego? Bo tak! Rządzenie dla rządzenia, bo realne korzyści z tego wszystkiego jakieś takie... żadne. Odcieni szarości nie ma też w bohaterach pozytywnych – ci są szlachetni i nobliwi, działają dla dobra uciskanej przez Apocalypse’a ludzkości. Nie widziałem tego tak wyraźnie w „Świcie”, ale w przypadku „Rządów” trudno zaakceptować ten stan rzeczy. Jako zaletę postrzegać można za to kreację świata przedstawionego. Autorom udało się bardzo przekonująco pokazać zniszczone miasta, w których ukrywają się niedobitki ludzkości. Ameryka przestała być przyjaznym miejscem dla homo sapiens i zmieniła się w krajobraz niemal z postapokalipsy. Wszędzie czai się śmierć i zniszczenie, a nieliczne azyle, w których prześladowani próbują się schronić, w każdej chwili mogą stać się celem ataku żołnierzy tyrana Apocalypse’a. Atmosfera zaszczucia jest wyczuwalna i dojmująca – to twórcom wyszło naprawdę dobrze. Co za dużo, to niezdrowo. To idealne podsumowanie warstwy graficznej „Rządów”. Stylistycznie wciąż są to przesadzone lata dziewięćdziesiąte, jednak bardzo często w kadry wkrada się wizualny chaos. Rysunki bardzo często są nieczytelne, pełne różnych elementów, które wydają się zwyczajnie napaćkane na kolejnych kartach. W feerii wybuchów, wśród nieustannej akcji i podczas kolejnej potyczki wszystko zlewa się w jedno, sprawiając, że oglądanie tego komiksu bywa męczące. Są tu na szczęście chlubne wyjątki, na przykład ilustracje Chrisa Bachalo, jednak całościowo jestem nieco rozczarowany. Mam nadzieję, że trzeci tom „Ery Apocalypse’a” trochę podniesie końcową ocenę tej serii – wszak jedynka była całkiem miłym czytadłem i nie do końca wiem, co się wydarzyło teraz, ale „Rządy” są od niej zdecydowanie słabsze, plasując się gdzieś w rejonie superbohaterskich stanów średnich. Chaos i przesada – to cechy główne omówionego wyżej albumu. Mutanci zdecydowanie lepiej prezentują się jednak w opowieściach poważniejszych w wymowie, traktujących o realnych problemach społecznych (jak dyskryminacja) i nie aż tak rozdmuchanych formalnie. Podejrzewam jednak, że ten najntisowy sznyt, mimo widocznego przerostu formy nad treścią, znajdzie też swoich zwolenników. Recenzja do przeczytania także na moim blogu - http://zlapany.blogspot.com/2021/02/x-men-era-apocelypsea-tom-2-recenzja.html oraz na facebookowym profilu serwisu Szortal. Wpis z 09. 01. 2021 - https://www.facebook.com/Szortal/posts/3964661246889906