Nie zabiłam

Książka "Nie zabiłam" autorstwa Klaudii Muniak to absolutnie zachwycający thriller, który pochłonął mnie bez reszty. Żyję po to, żeby czytać takie thrillery – pełne napięcia, złożonych intryg i zaskakujących zwrotów akcji. Muniak ma niesamowity talent do budowania atmosfery, która trzyma czytelnika w nieustannym napięciu. Jestem zachwycona tą powieścią i z pewnością przeczytam każdą kolejną książkę tej autorki. Jeśli szukasz thrillera, który nie pozwoli ci się oderwać od pierwszej do ostatniej strony, "Nie zabiłam" jest idealnym wyborem

Książka "Nie zabiłam" autorstwa Klaudii Muniak to absolutnie zachwycający thriller, który pochłonął mnie bez reszty. Żyję po to, żeby czytać takie thrillery – pełne napięcia, złożonych intryg i zaskakujących zwrotów akcji. Muniak ma niesamowity talent do budowania atmosfery, która trzyma czytelnika w nieustannym napięciu. Jestem zachwycona tą powieścią i z pewnością...

7/10

Kolejna książka autorstwa Muniak, niby poprawna, niby ciekawa ale zawsze w jej książkach czegoś mi brakuje.
Historia jednak sama w sobie dość ciekawa, dająca do myślenia Czytelnikowi i potrafiąca go zaciekawić.
Thriller ale jak dla mnie to nie do końca ten rodzaj gatunku.

Ponad trzydziestoletnia Sabina, która w dzieciństwie była katowana przez własną matkę postanawia w przypływie złości ją zabić. Miała wtedy trzynaście lat a przez to wydarzenie jej umysł odczuwa zaburzenia depresyjno- lękowe. Mimo to główna bohaterka się nie poddaje i walczy o siebie. Bierze udział w nowym programie Ochrony Zdrowia Psychicznego, gdzie dostaje nowy lek, który zamiast jej pomóc, wywołuje więcej skutków ubocznych. Przez co Sabina nie pamięta wielu rzeczy i zostaje zatrzymana w sprawie trzech niewyjaśnionych morderstw kobiet. Policja podejrzewa ją o ich zabicie. Ale czy Sabina jest do tego zdolna? Chociaż już raz zabiła, własną matkę. Czy mogłaby zrobić to ponownie?

Mimo wszystko polecam, mam jeszcze kilka książka od Pani Klaudii, którzy chętnie przeczytam.

7/10

Kolejna książka autorstwa Muniak, niby poprawna, niby ciekawa ale zawsze w jej książkach czegoś mi brakuje.
Historia jednak sama w sobie dość ciekawa, dająca do myślenia Czytelnikowi i potrafiąca go zaciekawić.
Thriller ale jak dla mnie to nie do końca ten rodzaj gatunku.

Ponad trzydziestoletnia Sabina, która w dzieciństwie była katowana przez własną matkę...

To już moje kolejne spotkanie z twórczością autorki. Od pierwszej przeczytanej książki wiedziałam, że muszę przeczytać kolejne. Każda mnie zachwycała i intrygowała. Klaudia Muniak bardzo przyjemnie wplątuje temat medycyny do swoich książek i czyta się to z zaciekawieniem, ponieważ dla mnie jest to coś nowego. A to co nieznane nas przyciąga.
Tak było w poprzednich książkach, natomiast „Nie zabiłam” nie zafascynowała mnie tak jak myślałam. Główna bohaterka była dla mnie niezrozumiała, sama zrobiła z siebie osobę potrafiącą sprawiać ból innym. Nie polubiłam jej, co zaważyło na moim zainteresowaniu książką. Zraziło mnie opisane dzieciństwo Sabiny. Nie lubię, gdy w książkach są ukazywane takie sceny. Rozumiem, że dziewczyna dużo przeszła i te przeżycia miały ogromny wpływ na jej dalsze życie, ale ona sama wmówiła sobie dużo rzeczy i przez to nie mogła normalnie funkcjonować. Zakończenie mnie zaskoczyło, aczkolwiek moment z policjantką był nieprzyzwoity. Uważam, że policja nie powinna się tak zachowywać i mam nadzieję, że w prawdziwym życiu nie następują takie sytuacje.
Miałam duże oczekiwania co do tej książki, a trochę się na niej zawiodłam. Mam nadzieję, że kolejne książki Klaudii Muniak przypadną mi do gustu. Na pewno jeszcze nie raz sięgnę po twórczość autorki.
Nie mówię jednak, że Wam ta książka nie przypadnie do gustu, ponieważ sama nie raz trafiałam na nisko oceniane książki, które mi się podobały.

To już moje kolejne spotkanie z twórczością autorki. Od pierwszej przeczytanej książki wiedziałam, że muszę przeczytać kolejne. Każda mnie zachwycała i intrygowała. Klaudia Muniak bardzo przyjemnie wplątuje temat medycyny do swoich książek i czyta się to z zaciekawieniem, ponieważ dla mnie jest to coś nowego. A to co nieznane nas przyciąga.
Tak było w poprzednich...

"Nie zabiłam" to bardzo emocjonalny thriller psychologiczny. Poznajemy życie kobiety z problemami psychicznymi. Autorka przedstawia nam zdarzenia z przeszłości, które negatywnie wpłynęły na psychikę głównej bohaterki.

W książce poruszone zostaje trudne tematy, takie jak: przemoc, szeroko rozumianą znieczulicę, bezsilność i traumę.

Historia jest pełna napięcia i zwrotów akcji. Wywołuje u czytelnika niepewność i nasuwa mnóstwo pytań. Rozdziały są krotkie i zakończone w taki sposób, że chce się tylko tę książkę czytać dalej.

Choć fabuła rozwija się bardzo powoli i o wszystmie tajemnice i zagadki są stopniowo odkrywane, to ksiazką trzyma w napięciu od pierwszych, do ostatnich stron.
To właśnie ta książka, która skłania do refleksji nad swoim własnym życiem I wyborami, które na nas czekają.

Jeśli lubicie mroczne thrillery psychologiczne, które wywołują ciarki na całym ciele to gorąco Wam polecam tę książkę!

"Nie zabiłam" to bardzo emocjonalny thriller psychologiczny. Poznajemy życie kobiety z problemami psychicznymi. Autorka przedstawia nam zdarzenia z przeszłości, które negatywnie wpłynęły na psychikę głównej bohaterki.

W książce poruszone zostaje trudne tematy, takie jak: przemoc, szeroko rozumianą znieczulicę, bezsilność i traumę.

Historia jest pełna napięcia i zwrotów...

Nudno, bezbarwnie i bez polotu. Książka porusza ciekawy temat ,jednak jest on tak niefachowo przedstawiony ,że ciężko było mi zaufać autorce ,tym bardziej przekonać się do jej pisania. Wszyscy bohaterzy wydają się sztuczni ,akcji praktycznie brak. Nie mogłam się doczekać końca .

Nudno, bezbarwnie i bez polotu. Książka porusza ciekawy temat ,jednak jest on tak niefachowo przedstawiony ,że ciężko było mi zaufać autorce ,tym bardziej przekonać się do jej pisania. Wszyscy bohaterzy wydają się sztuczni ,akcji praktycznie brak. Nie mogłam się doczekać końca .

"Celem rozwoju medycyny i farmacji jest niesienie ludzkości pomocy. Dbałość o zdrowie i życie człowieka. Nie możemy o tym zapominać, ani tym bardziej tego negować"

Takie zdanie napisała autorka w posłowiu. Zastanowiło mnie ono i po głębokim namyśle stwierdzam, że biorąc pod uwagę, co tu kryć złą sławę koncernów farmaceutycznych i niestety, coraz częściej też samych lekarzy, byłabym rozważna i zupełnie nieromantyczna w serwowaniu takich stwierdzeń. Być może kiedyś tak było, że ta dbałość i niesienie pomocy, teraz w moim odczuciu to wszystko stoi pod wielkim znakiem zapytania... Być może w Londynie, gdzie mieszka autorka wygląda to inaczej, w Polsce wszyscy wiemy, jak wygląda ta dbałość o zdrowie i życie człowieka.

Ale wracając do książki. To dobra książka, świetnie ukazuje splątanie Sabiny, której każdy próbował wcisnąć co innego i tak jej namieszano w głowie, że sama już nie wiedziała, co zrobiła, czego nie zrobiła, a co jej się wydawało, że może zrobiła. Zachowanie Sabiny było dość irracjonalne, jednak jestem w stanie w nie uwierzyć, zważywszy na to, że "faszerowano" jej nie tylko psychikę, ale też i ciało różnymi sprawdzonymi, ale i nowymi substancjami.

Natomiast nic nie tłumaczy dziwnych zachowań komisarza Miłka, lekarza Sabiny, że już o pewnej pani aspirant nie wspomnę. Rzecz dzieje się w Sosnowcu i okolicach i okraszona jest sporą dawką moralizatorstwa na temat znęcania się nad dziećmi, które niczego nowego do lektury nie wnosi i które jest powielane mnóstwo razy w różnych innych książkach. Jako że jest to pierwsza książka Pani Muniek, którą miałam okazję przeczytać i zaciekawiła mnie ta pisarka, więc z pewnością pokuszę się jeszcze o jakąś jej pozycję.

"Celem rozwoju medycyny i farmacji jest niesienie ludzkości pomocy. Dbałość o zdrowie i życie człowieka. Nie możemy o tym zapominać, ani tym bardziej tego negować"

Takie zdanie napisała autorka w posłowiu. Zastanowiło mnie ono i po głębokim namyśle stwierdzam, że biorąc pod uwagę, co tu kryć złą sławę koncernów farmaceutycznych i niestety, coraz częściej też samych...

Trzyma w napięciu do samego końca. Duży plus za poruszenie ciężkiego tematu.

Trzyma w napięciu do samego końca. Duży plus za poruszenie ciężkiego tematu.

Autorka kolejny raz serwuje czytelnikowi niezapomniane wrażenia osadzając fabułę w klimatach thrillera medycznego. Muszę przyznać, że w tej powieści ze wszystkich książek autorki najbardziej odczuwalne jest napięcie, niepewność – jest genialnie! I chociaż uwielbiam wszystko co wychodzi spod pióra Klaudii Muniak to ta pozycja stała się moją ulubioną. Emocje bohaterki, jej niepokój, lęk, zagubienie, są wręcz dla czytelnika namacalne, można je odczuć gdzieś w głębi siebie. Niczego nie można być pewnym, akcja owiana jest tajemnicą i to wciąga po całości. Narracja tocząca się z perspektywy Sabiny i policjanta sprawia, że można spojrzeć na wydarzenia z dwóch perspektyw co mogłoby się wydawać pomocne – nic bardziej mylnego, stawia to przed czytelnikiem jeszcze więcej pytań i pobudza jego ciekawość. W książce poruszone są również bardzo ważne tematy takie jak przemoc domowa, brak pomocy ze strony tych, którzy powinni ją nieść. Historia Sabiny pokazuje jak ogromne krzywdy mogą nieść takie zaniedbania i uświadamia jak wiele powinno się zmienić zarówno w społecznym podejściu do przemocy jak i służb.

Autorka kolejny raz serwuje czytelnikowi niezapomniane wrażenia osadzając fabułę w klimatach thrillera medycznego. Muszę przyznać, że w tej powieści ze wszystkich książek autorki najbardziej odczuwalne jest napięcie, niepewność – jest genialnie! I chociaż uwielbiam wszystko co wychodzi spod pióra Klaudii Muniak to ta pozycja stała się moją ulubioną. Emocje bohaterki, jej...

Sabina Gancarek, to młoda kobieta, która ma za sobą trudne dzieciństwo. Pewne wydarzenia z przeszłości doprowadziły do tego, że musi leczyć się psychiatrycznie. Sabina zostaje poddana leczeniu środkiem, który dopiero wszedł do użycia, dlatego nie są jeszcze dobrze znane jego skutki uboczne.

W mieście dochodzi do morderstwa kobiety, a podejrzaną staje się Sabina. Ta nie potrafi sobie niczego przypomnieć. Nie wie, czy zabiła Jowitę Niedbalec, pomimo tego, że miała motyw. Przypuszcza, że po lekach, które zażywa - ma zaniki pamięci. Czy mogłyby jednak być aż tak duże, by nie pamietała, że zabiła?!
Giną kolejne osoby, a Sabina zaczyna popadać w obłęd. Niczego już nie jest pewna.

Rozdziały pisane są z perspektywy Sabiny oraz komisarza Miłka. Czyta się je szybko i z zainteresowaniem, gdyż w pewnym momencie czytelnik już sam nie wie, co jest prawdą, a co nie. Autorka potrafi namieszać w głowie 😉
Podobał mi się ten thriller m.in. z racji poruszonego tematu (nie był oklepany),klimatu, jaki stworzyła p. Muniak oraz zaskakującego zakończenia.

Sabina Gancarek, to młoda kobieta, która ma za sobą trudne dzieciństwo. Pewne wydarzenia z przeszłości doprowadziły do tego, że musi leczyć się psychiatrycznie. Sabina zostaje poddana leczeniu środkiem, który dopiero wszedł do użycia, dlatego nie są jeszcze dobrze znane jego skutki uboczne.

W mieście dochodzi do morderstwa kobiety, a podejrzaną staje się Sabina. Ta nie...

Sabina nie miała łatwego dzieciństwa. Najpierw bił ją ojciec. Kilka lat później znęcała się nad nią matka. Nie wytrzymała. Za morderstwo, jako nieletnia, wylądowała w zakładzie psychiatrycznym.
Już jako dorosła kobieta, próbuje ułożyć sobie normalne życie. Poddaje się nowatorskiej metodzie leczenia. Wszystko zmienia się, gdy traci pracę, a jej była szefowa zostaje zamordowana. Czy to skutki uboczne leku i nie pamięta co zrobiła? A może ktoś specjalnie go jej podaje?
"Nie zabiłam" to książka bardzo emocjonalna. Towarzyszymy dorosłej kobiecie z problemami psychicznymi, a wszystko przez krzywdy z dzieciństwa. Jej rozmyślenia, jej rozterki, jej strach. Praktycznie przez całą książkę towarzyszył mi smutek.
Zakończenie jednak pokazuje nam coś innego. To kto skrzywdził Sabinę i jak wiele osób miało negatywny wpływ na jej życie.
Wątek kryminalny jest ok. Chociaż domyśliłem się rozwiązania jednej ze zbrodni, to już kolejna była dla mnie zaskoczeniem. Tak samo jak finalne wyjaśnienie całości.
Książka powoli się rozwija, a kulminacja jest znowu zbyt szybka. Emocji jest dużo, tylko tych smutnych. Niestety akcji jest dla mnie trochę za mało. Wiem, wiem, to taki rodzaj książki, jednak nie do końca do mnie przemawia.
Poprzednia książka Pani Klaudii, którą czytałem (Dom obok) bardziej przypadła mi do gustu.

Sabina nie miała łatwego dzieciństwa. Najpierw bił ją ojciec. Kilka lat później znęcała się nad nią matka. Nie wytrzymała. Za morderstwo, jako nieletnia, wylądowała w zakładzie psychiatrycznym.
Już jako dorosła kobieta, próbuje ułożyć sobie normalne życie. Poddaje się nowatorskiej metodzie leczenia. Wszystko zmienia się, gdy traci pracę, a jej była szefowa zostaje...