Magiczne lata

Każdy z nas rodzi się Czarodziejem. Po prostu z biegiem życia, z dorosłością zapominamy jak korzystać z magii, aż w końcu nadchodzi dzień, gdy magia w nas wygasa.
Ale są pewne momenty, które przypominają, że właściwie jeśli tylko trochę się postaramy, to w każdej chwili jesteśmy w stanie powołać ją na nowo do życia. I jednym z takich momentów niewątpliwie było czytanie tej książki.

To ten rodzaj powieści, który zostawia po sobie wyrwę, pustkę, a jednocześnie wzbogaca Twoje życie o nowe doświadczenie, nową mądrość. Czytałam ją powoli, delektując się każdą przygodą, chwilą spędzoną z bohaterami. To nostalgiczna podróż do Ameryki, którą każdy z nas zna, za którą każdy z nas tęskni - bo przecież nawet tu w Polsce jesteśmy od małego nasiąknięci amerykańską popkulturą. To też podróż do dzieciństwa, do możliwości by znów spojrzeć na świat oczami dorastającego człowieka.
Ale to też przede wszystkim niesamowicie mądra książka, która budzi w człowieku coś, o czym być może dawno zapomniał.

Każdy z nas rodzi się Czarodziejem. Po prostu z biegiem życia, z dorosłością zapominamy jak korzystać z magii, aż w końcu nadchodzi dzień, gdy magia w nas wygasa.
Ale są pewne momenty, które przypominają, że właściwie jeśli tylko trochę się postaramy, to w każdej chwili jesteśmy w stanie powołać ją na nowo do życia. I jednym z takich momentów niewątpliwie było czytanie tej...

Moja pierwsza przygoda z McCammonem, jakże udana! Intuicyjnie skłaniałem się bardziej ku jego thrillerom (?) osadzonym w Ameryce przełomu wieków XVII i XVIII, tu zaś mamy do czynienia z latami 60. XX w. w małym miasteczku w Alabamie, realizmem magicznym i opowieścią o dzieciństwie w czasach przemian społecznych i obyczajowych. Coś jednak przekonało mnie (i możliwe, że był to Piotr Stawiszyński w swoim podcaście),że warto właśnie dać szansę "Magicznym latom" i zamiast zaspokajania głodu sensacji sprawdzić, jak się ma moje wewnętrzne dziecko. Po lekturze mogę chyba odetchnąć z ulgą – dziecko ma się dobrze.
Co więcej, wychodzi mi, że to najlepsza książka, jaką czytałem od lat, a piszę to pomimo świadomości jej przeróżnych mielizn. Niektóre rozdziały prosiły się o przymrużenie oka na uproszczenia, jednowymiarowość bohaterów i postaw, czy też pretensjonalnie wyłożony morał. Wydaje się jednak, że fragmenty te zostały napisane w ten sposób rozmyślnie, przypominając nieco rodzinną anegdotę, podkolorowane wspomnienie czy scenę z kiepskiego, acz dziwnie satysfakcjonującego filmu familijnego. Jak sądzę, McCammon chciał przemówić do innej wrażliwości i wywołać choć krótkie echo w tej pustce, którą wypełniała kiedyś dziecięca naiwność i nieskrępowany idealizm. Może nawet żałuję nieco, że nie w każdym miejscu się to udało.
Nie sposób nie docenić, jak przemyślną formę nadał Autor opisywanym wydarzeniom, jak krótkimi epizodami udało mu się przygwoździć moją uwagę i nie puścić już do samego końca. Czy wątek kryminalny, od którego zaczyna się historia, był szczególnie wciągający i nieprzewidywalny? W żadnym razie! Nie był to materiał na całą fabułę, podobnie jak z osobna nie były nim relacje 12-letniego bohatera z rodzicami, dziadkami, przyjaciółmi i wieloma charakterystycznymi mieszkańcami miasteczka Zephyr. Nie były nim również klęski żywiołowe i młodzieńcze przygody, fantazje i uroki dojrzewania, ani małe lokalne legendy. Za to wszystko razem jak barwny kolaż ułożyło się w rok z życia Cory’ego Mackensona, który spędziłem z nim jak na wakacjach.
Mógłbym o nich długo opowiadać… tyle że z McCammona jest zdecydowanie lepszy gawędziarz. Momentami aż kręciłem głową z niedowierzaniem, z jak mistrzowską sprawnością wywoływał u mnie pożądane odczucia, jak celnie oddawał klimat sceny w obrębie jednego akapitu, czy czasem jednego zdania.
Za podsumowanie niech posłuży moja reakcja na ostatni rozdział książki, ten po latach, w którym główny bohater wraca do rodzinnego miasteczka, zastanawiając się, co w nim zastanie. Ileż było we mnie samym nostalgii, ileż ciekawości i chęci odwiedzin starych miejsc i ludzi, których traktowałem już jak znajomych. A przecież niewiele, właściwie nic, nie było w tym z mojego własnego dzieciństwa... "Magiczne lata" zaczarowały mnie skutecznie i przeniosły do innej rzeczywistości i innych czasów. A czy to ważne, że ta rzeczywistość nie istnieje, nie istniała i prawdopodobnie nie mógłby zaistnieć, kiedy wrażenia z podróży są już jak najbardziej realne?

Moja pierwsza przygoda z McCammonem, jakże udana! Intuicyjnie skłaniałem się bardziej ku jego thrillerom (?) osadzonym w Ameryce przełomu wieków XVII i XVIII, tu zaś mamy do czynienia z latami 60. XX w. w małym miasteczku w Alabamie, realizmem magicznym i opowieścią o dzieciństwie w czasach przemian społecznych i obyczajowych. Coś jednak przekonało mnie (i możliwe, że był...

Ja bym porównał tę lekturę nie do dzieł Kinga ale do "Wzgorza Psow" Żulczyka. "Magiczne lata" Roberta R. McCammona to urzekająca opowieść o dorastaniu, która mistrzowsko łączy elementy magii, tajemnicy i nostalgii. Książka wciąga czytelnika w świat małego miasteczka Zephyr, ukazując piękno i trudności dzieciństwa. Bogata w barwne postacie i pełna emocjonujących zwrotów akcji, ta powieść na długo pozostaje w pamięci i sercu czytelnika. Gorąco polecam każdemu, kto szuka inspirującej i wzruszającej lektury.

Ja bym porównał tę lekturę nie do dzieł Kinga ale do "Wzgorza Psow" Żulczyka. "Magiczne lata" Roberta R. McCammona to urzekająca opowieść o dorastaniu, która mistrzowsko łączy elementy magii, tajemnicy i nostalgii. Książka wciąga czytelnika w świat małego miasteczka Zephyr, ukazując piękno i trudności dzieciństwa. Bogata w barwne postacie i pełna emocjonujących zwrotów...

Jest to chyba jedna z najlepszych książek jakie kiedykolwiek czytałam. Zawiera elementy realizmu magicznego, kryminału czy grozy, ale przede wszystkim jest wspaniałą powieścią o samym życiu, a także o dorastaniu i wszystkich przyjemnościach i nieprzyjemnościach, które się z nim wiążą. Nie wszystko mi się w niej podobało (przede wszystkim jawne przekroczenia granicy realności - co innego metafory, sugestie czy wspomniany realizm magiczny, a co innego to ewidentne zdarzenia po prostu niemożliwe),jednak ogólnie czytałam Magiczne lata z wypiekami na twarzy jak jedną z najlepszych powieści Stephena Kinga, którego uwielbiam za umiejętność oddania codziennego życia niewielkiego amerykańskiego miasteczka. Ogólnie rzecz biorąc - polecam każdemu od piętnastego roku życia wzwyż.

Jest to chyba jedna z najlepszych książek jakie kiedykolwiek czytałam. Zawiera elementy realizmu magicznego, kryminału czy grozy, ale przede wszystkim jest wspaniałą powieścią o samym życiu, a także o dorastaniu i wszystkich przyjemnościach i nieprzyjemnościach, które się z nim wiążą. Nie wszystko mi się w niej podobało (przede wszystkim jawne przekroczenia granicy...

Ta książka zostanie na długo w mojej pamięci ,czytając czułem tęsknotę za dzieciństwem za tymi beztroskimi czasam, bardzo wciągająca książka

Ta książka zostanie na długo w mojej pamięci ,czytając czułem tęsknotę za dzieciństwem za tymi beztroskimi czasam, bardzo wciągająca książka

Jedna z najpiękniejszych powieści jakie czytałem do tej pory w swoim życiu,a przeczytałem ich już setki,jak nie tysiące. Polecam,a nawet...nakazuje ja przeczytać każdemu.

Jedna z najpiękniejszych powieści jakie czytałem do tej pory w swoim życiu,a przeczytałem ich już setki,jak nie tysiące. Polecam,a nawet...nakazuje ja przeczytać każdemu.

Wspaniale zakończenie, które mnie zaskoczyło, ale też przybiło

Wspaniale zakończenie, które mnie zaskoczyło, ale też przybiło

Jedna z tych ksiazek życia. Wracać do niej, to przyjemność. Od takich powieści zaczyna się często miłośc do czytania. Takie powieści inspirują kolejnych pisarzy.
Wraz z Kingiem dla mnie topka.

Jedna z tych ksiazek życia. Wracać do niej, to przyjemność. Od takich powieści zaczyna się często miłośc do czytania. Takie powieści inspirują kolejnych pisarzy.
Wraz z Kingiem dla mnie topka.

Taki Stephen King w wersji premium, choć momentami zalatuje typowym też dla Kinga kiczem i infantylnością, ale zasadniczo to dobra powieść.

Taki Stephen King w wersji premium, choć momentami zalatuje typowym też dla Kinga kiczem i infantylnością, ale zasadniczo to dobra powieść.

Ciężko mi ocenić tą książkę, pod względem technicznym czuję tu trochę Kinga, thriller z elementami fantasy, bujamy się między wydarzeniami a wyobraźnia głównego bohatera. Po przeczytaniu kilkunastu pierwszych stron zadałem sobie pytanie „Co to w ogóle jest ?” Ale nie żałuję że nie odłożyłem tej historii, bo jak sam tytuł nam podpowiada - jest Magiczna, w przedziwny sposób wciąga i pozwoliła mi wrócić do moich czasów dzieciństwa, ma w sobie „to coś” i z czystym sumieniem mogę polecić.

Ciężko mi ocenić tą książkę, pod względem technicznym czuję tu trochę Kinga, thriller z elementami fantasy, bujamy się między wydarzeniami a wyobraźnia głównego bohatera. Po przeczytaniu kilkunastu pierwszych stron zadałem sobie pytanie „Co to w ogóle jest ?” Ale nie żałuję że nie odłożyłem tej historii, bo jak sam tytuł nam podpowiada - jest Magiczna, w przedziwny sposób...