Achaja. Tom III

Wszechświat i bohaterowie nawet nawet. Tym, co pewnie spodoba się wielu czytelnikom, jest spore nagromadzenie kobiecości. Niestety trylogia bardzo często irytuje. Na przykład relacje w armii przypominają PRLowskie wojsko. Picie, meldowanie się, stosunek do regulaminów...Nawet "kocówę" można dostać:) A zaprawione w krwawych bojach żołnierki najbardziej boją się ... wizytacji królowej. Do tego nierówna fabuła. Kilkustronicowe dialogi "o niczym" (naprawdę czegoś takiego nigdzie jeszcze nie widziałem) są poprzeplatane z opisami kampanii wojennej przesuwającymi akcję o kilka miesięcy do przodu. Dziwne, bo już na etapie pierwszego tomu Autor był doświadczonym pisarzem.
Jak ktoś lubi samą akcję, to może to nie będzie razić. Ja miałem inaczej.

Wszechświat i bohaterowie nawet nawet. Tym, co pewnie spodoba się wielu czytelnikom, jest spore nagromadzenie kobiecości. Niestety trylogia bardzo często irytuje. Na przykład relacje w armii przypominają PRLowskie wojsko. Picie, meldowanie się, stosunek do regulaminów...Nawet "kocówę" można dostać:) A zaprawione w krwawych bojach żołnierki najbardziej boją się ... wizytacji...

Kiedy czytałem Achaję na premierę byłem zachwycony. Teraz, po zapoznaniu się z Virionem wróciłem do Achai jedynie po to by przekonać się kilku następujących faktów. Po pierwsze Ziemiański niesamowicie poprawił swój warsztat i przy Virionie, Achaja wygląda jak nieśmiałe próby początkującego pisarza. Przede wszystkim rażą nachalne rusycymy w stylu "swołocz", "barachło", "sobaka", "won", jak rozumiem postkomunistyczne nleciałości. Poza tym żal bierze, iż jedna z najciekawszych kobiecych postaci żeńskich w polskiej fantastyce została tak brutalnie potraktowana, a mam na myśli urwanie jej opowieści nawet nie w połowie. Aż prosiło się o conajmniej 3 kolejne tomy. Jak wiemy w przypadku Viriona Ziemiański tego błędu nie popełnił. Co jeszcze... nagromadzenie żenujących dialogów w stylu "kocham cię moja siostro. Nie, ja cię kocham bardziej moja siostrzyczko" na centymetr kwadratowy powieści powodował częsty odruch wymiotny. Czytając Viriona miałem wrażenie, że Ziemiański chciał się jak najbardziej odciąć od Achai, mimo iż przyniosła mu ona sławę i sporo nagród. Trudno nie odnieśc wrażenia, że gdyby "Achaja" ukazała się dziś, zniknęłaby w kompletnie pośród dużo lepszej literatury.

Kiedy czytałem Achaję na premierę byłem zachwycony. Teraz, po zapoznaniu się z Virionem wróciłem do Achai jedynie po to by przekonać się kilku następujących faktów. Po pierwsze Ziemiański niesamowicie poprawił swój warsztat i przy Virionie, Achaja wygląda jak nieśmiałe próby początkującego pisarza. Przede wszystkim rażą nachalne rusycymy w stylu "swołocz",...

Z Achają to można konie kraść!
Nie mogę się doczekać, aż sięgnę po kolejną serię.

Z Achają to można konie kraść!
Nie mogę się doczekać, aż sięgnę po kolejną serię.

24/2024 przeczytałem tylko dlatego aby spiąć trylogię w całość. 3 tom był po prostu nudny. W porównaniu do Viriona, jedynie pierwszy tom miał podejście, tu była równia pochyła. Rozważam przeczytanie Pomnika, chodź czytając opinie "podobno" jest najlepszy.

24/2024 przeczytałem tylko dlatego aby spiąć trylogię w całość. 3 tom był po prostu nudny. W porównaniu do Viriona, jedynie pierwszy tom miał podejście, tu była równia pochyła. Rozważam przeczytanie Pomnika, chodź czytając opinie "podobno" jest najlepszy.

Z każdym kolejnym tomem tylko gorzej. Kończę swą przygodę z tym autorem.

Z każdym kolejnym tomem tylko gorzej. Kończę swą przygodę z tym autorem.

Andrzej Ziemianśki idealnie zakończył całą serię, każdemu bohaterowi poświęcając chociaż odrobinę czasu i zamykając większość wątków (niektóre mogłyby być co prawda bardziej rozwinięte, bo miejsce na dodatkowe strony pewnie było).

Już na początku zostajemy rzuceniu w wir wojny, można powiedzieć, że już wojny ostatecznej. Achaja, Biafra, Zaan i Sirius łączą siły i ruszają na podbój Luan, przy czym każdy z nich próbuje omotać pozostałych i wykorzystać ich do swoich celów. Tutaj wyróżnia się jedynie Achaja, która widzi przed sobą cel i dąży do niego jak najkrótszą drogą.

Ziemiański dał popis swojej wiedzy o wojnie i sposobach jej prowadzenia, do świata dosyć zacofanego technologicznie wprowadzając nowe metody walki, jak karabiny, granaty i działa. Sam opis prowadzonych walk chaotyczny, ale przy odpowiednim skupieniu można było na spokojnie śledzić drogę Achai i jej towarzyszy do cesarstwa.

Pod koniec książki ponownie na scenę wkracza Virion, za co ogromny plus, pomimo tego, że jest otyłym pijakiem, nie da się go nie polubić.

Do najciekawszej i najlepszej przemiany można zaliczyć Siriusa. Z awanturnika stał się godnym reprezentantem Arkach, a jego ostatnie czyny i sposób prowadzenia (a zwłaszcza moralność, której brak u pozostałych zauważył i nie był z tego ani trochę zadowolony) uczyniły z niego bohatera. Postać świetna, chyba jedna z lepszych w całej serii.

Bardzo podobały mi się również epilogowe już historyjki o losach nie tylko głównych, ale również pobocznych bohaterów, ze szczególnym uwzględnieniem Zaana. Dążył do nieśmiertelności poprzez pamięc o nim przez przyszłe pokolenia, no i mu się udało. W 3 tomie było go dosyć mało, ale jego ostatnie chwile były wzruszające, można go lubić albo nie lubić, ale nie da sie pominąć faktu, że namieszał w całym świecie i odegrał w nim ogromną rolę.

Książkę jak i serię serdecznie polecam!

Andrzej Ziemianśki idealnie zakończył całą serię, każdemu bohaterowi poświęcając chociaż odrobinę czasu i zamykając większość wątków (niektóre mogłyby być co prawda bardziej rozwinięte, bo miejsce na dodatkowe strony pewnie było).

Już na początku zostajemy rzuceniu w wir wojny, można powiedzieć, że już wojny ostatecznej. Achaja, Biafra, Zaan i Sirius łączą siły i ruszają...

Najkrótsza z trylogii, jednak czytałam najdłużej. 80% z książki to skomplikowany opis strategii ludzi, którzy wyprzedzili swoja epokę w knuciu intryg, przewidywaniu zachowań wroga, czy strategicznych posunięć.
Achaja staje na czele swojej kompani i mimo, że pod nadzorem stratega, to zazwyczaj dowodzi sama. Na szczęście oddział ją szczerze uwielbia i nie boi się wrogow-dla swojej lalki spojrza w oczy śmierci.
Po wielu bitwach, Achaja sprzymierza sobie też niewolników-wśród których natychmiast rozchodzi się wiesc, że księżniczka uwalnia ludzi.
Teraz każdy jest za przywróceniem roli człowieka, za upragnioną wolnością, za kimś kto dał im nadzieję.
Taki obrót sprawy zmienia losy znanego dotąd świata.

Najkrótsza z trylogii, jednak czytałam najdłużej. 80% z książki to skomplikowany opis strategii ludzi, którzy wyprzedzili swoja epokę w knuciu intryg, przewidywaniu zachowań wroga, czy strategicznych posunięć.
Achaja staje na czele swojej kompani i mimo, że pod nadzorem stratega, to zazwyczaj dowodzi sama. Na szczęście oddział ją szczerze uwielbia i nie boi się wrogow-dla...

Cała seria to dno. Nawet nie chce się nic o tym dziadostwie pisać.

Cała seria to dno. Nawet nie chce się nic o tym dziadostwie pisać.

Poziom żenady wzrósł w tym tomie. Akcja rozwodnila sie, ale debilne opisy o tym jak wszyscy chleja, biegaja i walczą jest dobijający.
Fabuła przestała się kleić, za to w jakiś przedziwny wsposób ruszuła mnie scena śmierci Noolana i późniejszego wsparcia bohaterki.
No, zobaczymy, jak Virion.

Poziom żenady wzrósł w tym tomie. Akcja rozwodnila sie, ale debilne opisy o tym jak wszyscy chleja, biegaja i walczą jest dobijający.
Fabuła przestała się kleić, za to w jakiś przedziwny wsposób ruszuła mnie scena śmierci Noolana i późniejszego wsparcia bohaterki.
No, zobaczymy, jak Virion.

Dobrze, że ta seria się zakończyła. Prawda? Prawda...?

Dobrze, że ta seria się zakończyła. Prawda? Prawda...?