Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie mogę się pozbierać, no bo ile emocji można wywołać w człowieku w ciągu kilku godzin czytania? Radość, smutek, gniew, irytacja. Na przemian, bez ostrzeżenia.
Mocna i godna polecenia książka o nastolatkach, którzy nigdy nie mieli łatwego życia i chcąc dać sobie szczęście, jeszcze bardziej je skomplikowali unosząc się honorem, "dobrem drugiego" i strachem. Dużo, bardzo emocji.

Nie mogę się pozbierać, no bo ile emocji można wywołać w człowieku w ciągu kilku godzin czytania? Radość, smutek, gniew, irytacja. Na przemian, bez ostrzeżenia.
Mocna i godna polecenia książka o nastolatkach, którzy nigdy nie mieli łatwego życia i chcąc dać sobie szczęście, jeszcze bardziej je skomplikowali unosząc się honorem, "dobrem drugiego" i strachem. Dużo, bardzo...

Aż mnie nosi, by napisać o "Złap mnie, jeśli potrafisz". Nikt dawno nie wzbudził we mnie tyle sympatii, co ten oszust i pierwszorzędny kobieciarz Frank Abagnale. Niesamowita historia. Jak w kilka lat być pilotem, lekarzem, prawnikiem i wykładowcą uniwersyteckim nie mając żadnych kwalifikacji, matury i... Skończonych 21 lat? O tym opowiada sam Frank w swojej biografii. Lekka lektura, przy której można się zastanowić, co ten chłopak miał w głowie i skąd w nim tyle sprytu, inteligencji. Absolutnie 10/10.

Aż mnie nosi, by napisać o "Złap mnie, jeśli potrafisz". Nikt dawno nie wzbudził we mnie tyle sympatii, co ten oszust i pierwszorzędny kobieciarz Frank Abagnale. Niesamowita historia. Jak w kilka lat być pilotem, lekarzem, prawnikiem i wykładowcą uniwersyteckim nie mając żadnych kwalifikacji, matury i... Skończonych 21 lat? O tym opowiada sam Frank w swojej biografii. Lekka...

Książkę czyta się bardzo lekko i szybko, chwilami miałam problem, żeby się oderwć (przelanie wanny wodą siedząc w niej jest doskonałym potwierdzeniem moich słów), co wydaje mi się dosyć niezwykłe. Niby dzieje się dużo, wszystko takie skomplikowane, ta kocha tego, ta tego, a jednak może nie, bo tego, ten kocha ją, ale ona go nie, a ten natomiast kocha tę, choć sypia z tą (cudowna Anglia!), ten nie może pisać, ale za to poza żoną nie kocha nikogo innego (choć są podejrzenia) i w zasadzie nikt nie jest szczęśliwy, a cały opis jest bardzo statyczny i stonowany. Co więc czyni książkę taką wspaniałą?

Nastrój.

Mimo, że akcja dzieje się w latach 30 ubiegłego wieku, książka jest tak bardzo dziewiętnastowieczna! Sama główna bohaterka nawiązuje do Jane Austen czy przekonuje czytelnika, że razem z siostrą są dokładnie takie jak siostry Bronte.

Myślę, że zazdrościłam Cassandrze mieszkania w zamku. Nieważne, że zamek się rozlatywał, schody na wieże niemalże nie istniały, zawsze było zimno i ciemno, a siostry na zmianę spały na starym łóżku z baldachimem. Ja mimo tego czułam, że gdy się wyjdzie z murów zamku jest pięknie. Czułam letni wiatr, widziałam te wschody i zachody słońca na wzgórzu, czułam trawę pod stopami i zimną wodę w fosie. Uznałam, że pogańskie rytuały w noc świętojańska są tak magiczne, że aż dziwne, że nigdzie indziej nie czytałam tak fantastycznych opisów.

Książkę czyta się bardzo lekko i szybko, chwilami miałam problem, żeby się oderwć (przelanie wanny wodą siedząc w niej jest doskonałym potwierdzeniem moich słów), co wydaje mi się dosyć niezwykłe. Niby dzieje się dużo, wszystko takie skomplikowane, ta kocha tego, ta tego, a jednak może nie, bo tego, ten kocha ją, ale ona go nie, a ten natomiast kocha tę, choć sypia z tą...