Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Świetna książka! IMHO ciekawsza niż pierwsza część!

Świetna książka! IMHO ciekawsza niż pierwsza część!

Mam wrażenie, że ostatnio na rynku było sporo powieści o kolejnych pokoleniach kobiet, które dziedziczą swoje doświadczenia, traumy, nawyki i tajemnice. Gorzko, gorzko jest dla mnie kolejnym powtórzeniem tego schematu (poprzednią tego typu książką, którą czytałam, była "Od jednego Lucypera" Anny Dziewit Meller) i w zestawieniu wypadła średnio. Akcja jest rozwleczona, chaotycznie poszatkowana - chociaż trzeba przyznać, że niechronologiczne przedstawienie historii spełnia swoją rolę - dodaje dynamiki i wzbudza ciekawość, rozwiązania przychodzą dopiero na samym końcu i zostawiają z niedosytem, bo wszystko rozwiązuje się tak, jak czytelnik się spodziewa. Miałam też problem z przedstawianiem "dawnych czasów" tak jakby się działy dzisiaj, tak jakby bohaterki sprzed 50 czy 70 lat miały takie same przemyślenia jak my dziś - poniekąd może to być wada narratorki, która opowiada historię swojej rodziny będąc współczesną młodą kobietą, jednak mam wrażenie, że przez ten sposób opowiadania, bohaterki zostały pozbawione trochę swojej indywidualności i brakuje im zakorzenienia w swoich epokach. Dla mnie - trochę meh, czytałam tę ksiażkę ponad miesiąc - to dość długo, akcja rozkręca się dobrze za połową, najlepsze ostatnie 10%. To nie jest zła powieść, ba, może być nawet czyjąś ulubioną, ale mnie nie porwała.

Mam wrażenie, że ostatnio na rynku było sporo powieści o kolejnych pokoleniach kobiet, które dziedziczą swoje doświadczenia, traumy, nawyki i tajemnice. Gorzko, gorzko jest dla mnie kolejnym powtórzeniem tego schematu (poprzednią tego typu książką, którą czytałam, była "Od jednego Lucypera" Anny Dziewit Meller) i w zestawieniu wypadła średnio. Akcja jest rozwleczona,...

W drugim tomie wszystkie wątki zatoczyły koło i zakończyły się, jednak żadne z zakończeń nie wyjaśniło wszystkiego. Murakami pokazuje, ze nic w życiu nie jest jednoznaczne, ani skończone, a niedosyt jest immanentną cechą życia.

W drugim tomie wszystkie wątki zatoczyły koło i zakończyły się, jednak żadne z zakończeń nie wyjaśniło wszystkiego. Murakami pokazuje, ze nic w życiu nie jest jednoznaczne, ani skończone, a niedosyt jest immanentną cechą życia.