Książkę chciałam przeczytać już dawno kiedy polecał ją mój ulubiony redaktor Michał Nogaś w radiowej trójce w 2015 roku. Mamy 2024 a dziennikarz wraca po latach do tego radia.
"Fatum i furia" jest to historią o miłości dwóch zranionych osób. Znacznie bardziej podobała mi się druga część pisana z perspektywy żony Mathilde. Małżeństwo pełne sekretów, które aż chciałoby się żeby wyszły na światło dzienne. Czytało mi się bardzo dobrze choć nie jest to cukierkowa opowieść, raczej pełna smutku i bólu.

Książkę chciałam przeczytać już dawno kiedy polecał ją mój ulubiony redaktor Michał Nogaś w radiowej trójce w 2015 roku. Mamy 2024 a dziennikarz wraca po latach do tego radia.
"Fatum i furia" jest to historią o miłości dwóch zranionych osób. Znacznie bardziej podobała mi się druga część pisana z perspektywy żony Mathilde. Małżeństwo pełne sekretów, które aż chciałoby się...

Sięgnęłam po tę książkę po przeczytaniu "Wyspy kobiet" i nie mogę uwierzyć, że te dwie powieści napisała ta sama osoba. "Wyspa kobiet" zrobiła na mnie niesamowite wrażenie, a "Fatum i furia" była po prostu rozczarowaniem. Sama koncepcja przedstawienia historii małżeństwa z dwóch perspektyw, męża i żony, była obiecująca, chociaż, powiedzmy sobie szczerze, niezbyt oryginalna. Jednak druga część powieści jest po prostu wydumana i niewiarygodna, jakby była pisana przez nastolatkę. Dodawanie kolejnych wątków kryminalnych było zbędne i efekciarskie... Nie chcę oceniać bardzo nisko tej powieści, bo doceniam język autorki, ale mam poczucie, że zmarnowała bardzo dobry pomysł przez dodanie zbyt wielu grzybów do barszczu i bardzo powierzchowne przedstawienie bohaterów i ich motywacji.

Sięgnęłam po tę książkę po przeczytaniu "Wyspy kobiet" i nie mogę uwierzyć, że te dwie powieści napisała ta sama osoba. "Wyspa kobiet" zrobiła na mnie niesamowite wrażenie, a "Fatum i furia" była po prostu rozczarowaniem. Sama koncepcja przedstawienia historii małżeństwa z dwóch perspektyw, męża i żony, była obiecująca, chociaż, powiedzmy sobie szczerze, niezbyt oryginalna....

Bardzo dobra, świetnie napisana powieść. Zwykła rzecz – małżeństwo. Zgodne, szczęśliwe, wzbudzające zazdrość i podziw, bo lojalne i trwałe. Oni piękni, zakochani, twórczy, na początku biedni, ale szczęśliwi, ale w końcu przychodzi sukces i dostatek. Sielanka. A pod tą widzianą, wierzchnią warstwą kłębią się emocje, uczucia, zalegają ciemną warstwą tajemnice, niedopowiedzenia, ciężka i niepiękna przeszłość. Lauren Groff wędruje ze swoimi bohaterami w czasie, tak jak to się robi we wspomnieniach, czasami chaotycznie, często wracamy do tego samego punktu. Ten zabieg sprawia, że ani przez moment nie jest to czułostkowa opowieść o sile miłości, pokonywaniu życiowych zawirowań i walce o szczęście. Mrok czai się już od pierwszych stron, jakieś fatum, los, przeznaczenie. Cytaty z Szekspira i odniesienia do mitów greckich znakomicie to wrażenie podkreślają. Naprawdę warto.

Bardzo dobra, świetnie napisana powieść. Zwykła rzecz – małżeństwo. Zgodne, szczęśliwe, wzbudzające zazdrość i podziw, bo lojalne i trwałe. Oni piękni, zakochani, twórczy, na początku biedni, ale szczęśliwi, ale w końcu przychodzi sukces i dostatek. Sielanka. A pod tą widzianą, wierzchnią warstwą kłębią się emocje, uczucia, zalegają ciemną warstwą tajemnice,...

Co to w ogóle było.

Co to w ogóle było.

Świetna konstrukcja, chociaż druga część książki treściowo nie do końca mnie przekonała - postać żony wydała się zbyt papierowa po poznaniu jej historii, a niektóre wątki były zupełnie niepotrzebne. Dużo nawiązań do teatru i dramatów. Uwielbiam książki, w której bohaterowie coś tworzą i autorzy poświęcają temu sporo miejsca. Ciekawe studium relacji.

Świetna konstrukcja, chociaż druga część książki treściowo nie do końca mnie przekonała - postać żony wydała się zbyt papierowa po poznaniu jej historii, a niektóre wątki były zupełnie niepotrzebne. Dużo nawiązań do teatru i dramatów. Uwielbiam książki, w której bohaterowie coś tworzą i autorzy poświęcają temu sporo miejsca. Ciekawe studium relacji.

wciąga jak rzeka, pulsuje emocjami a jednocześnie jest doskonale chłodna, dwie historie o [niemal] tym samym fantastycznie się od siebie różnią i uzupełniają. idealna pozycja do czytania na plaży

wciąga jak rzeka, pulsuje emocjami a jednocześnie jest doskonale chłodna, dwie historie o [niemal] tym samym fantastycznie się od siebie różnią i uzupełniają. idealna pozycja do czytania na plaży

Dwie historie w cenie jednej :D

Dwie historie w cenie jednej :D

Po książkę sięgnęłam z wielką nadzieją na przeżycie fantastycznej przygody, emocji i wzruszeń. Dlaczego miałam taka nadzieję? A to dlatego, że autorka zachwyciła mnie swoją "Florydą", którą to przeczytałam w zeszłym roku lub pisząc dosadniej: pochłonęłam!
Czytając Fatum zaczęłam sie zastanawiać czy to ta sama Lauren Groff? Zupełnie inne tempo, pretensjonalne opisy, porównania z sufitu, szczególnie nużąca część pierwsza. Zmęczyłam ją tylko dlatego , że wciąż niedowierzałam , że jest to taka nieprzyjemna powieść, raz po raz czytając opinie z LC oraz inne na licznych , literackich forach dyskusyjnych, gdzie niektórzy, rzeczywiście zachwycaja się tym "arcydziełem". Sorry, ja nie potrafie, chociaż udało mi sie dobrnąć do końca , cały czas czekając na cud literacki, olśnienie i odkrycie! Owszem "odkryć" znalazłam dużo , ale jedynie erotycznych...Nie były one jednak godne zachwytów(jak dla mnie). Druga część mniej nużąca i bardziej spójna i logiczna , ale cóz z tego. Pretensjonalność, tysiące powtórzeń tych samych historii z przeszłości itp.
Żegnaj Lauren Groff, a tak się dobrze zapowiadałaś , może powinnas pisać tylko krótkie opowiadania? Jeśli spróbujesz , to mimo wszystko po nie sięgnę, bo Floryda była właśnie takim zbiorem ekscytujących historii , więc może jednak będzie warto, oby!

Po książkę sięgnęłam z wielką nadzieją na przeżycie fantastycznej przygody, emocji i wzruszeń. Dlaczego miałam taka nadzieję? A to dlatego, że autorka zachwyciła mnie swoją "Florydą", którą to przeczytałam w zeszłym roku lub pisząc dosadniej: pochłonęłam!
Czytając Fatum zaczęłam sie zastanawiać czy to ta sama Lauren Groff? Zupełnie inne tempo, pretensjonalne opisy,...

Uwielbiam prozę Groff! Ta powieść jest wybitna. Językowy majstersztyk. To wiwisekcja związku dwojga ludzi, pokazana z obu perspektyw. Książka o tym, jak czas zmienia ludzi, związki, o tym, że od miłości do nienawiści droga jest krótka. Fatum to los, którzy sami sobie piszemy.

Uwielbiam prozę Groff! Ta powieść jest wybitna. Językowy majstersztyk. To wiwisekcja związku dwojga ludzi, pokazana z obu perspektyw. Książka o tym, jak czas zmienia ludzi, związki, o tym, że od miłości do nienawiści droga jest krótka. Fatum to los, którzy sami sobie piszemy.

Rewelacyjna książka. Raczej dla dojrzałych (przynajmniej emocjonalnie) czytelników którzy zrozumieją piękno i złożoność historii opowiadanej w dwu głosie.

Rewelacyjna książka. Raczej dla dojrzałych (przynajmniej emocjonalnie) czytelników którzy zrozumieją piękno i złożoność historii opowiadanej w dwu głosie.