Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przypuszczalnie nie opuści mnie zachwyt nad tą fenomenalną trylogią, którą poznać powinni nie tylko nastoletni czytelnicy, ale i każdy dorosły człowiek. Suzanne Collins przepięknie opisuje stadia terroru, buntu i wojny ze wszystkimi ich konsekwencjami. Stawia przed czytelnikiem pytanie o to, czy każdy ma prawo walczyć o swoje i gdzie leżą granice konieczności zabijania w imię poniesionych strat. Pokazuje, jak wiele ludzkość traci poprzez powtarzanie tych samych błędów i nieumiejętne wyciąganie wniosków z przeszłości. Zwraca uwagę na ponadczasową problematykę moralną, taką jak próba odpowiedzi na pytanie, czy cel uświęca środki lub czy istnieje pojęcie wojny słusznej, sprawiedliwej. Jak zauważa Katniss: „Przecież zdecydowanie coś jest nie w porządku ze stworzeniem, które poświęca życie swoich dzieci, żeby załatwić własne porachunki, nawet jeśli uważa, że robi to w szlachetnym celu”. Collins stworzyła świat niedaleki od rzeczywistego, utkany z wzajemnej nienawiści i nieracjonalnej sprawiedliwości. Ostrzega nas również przed konsekwencjami rozrywkowości mediów, w których los jednostki coraz częściej niknie w obliczu widowiska, zapewnienia widzom spektakularnych widoków i emocjonalnych wrażeń. „Igrzyska” to jednak nie tylko przestrogi i refleksje przed tym, co nieuchronnie powtarza się w historii lub do czego doprowadzi nas degeneracja mediów. To również fantastyczna historia z bogactwem charakterów postaci i świetnie splecioną fabułą. Różnorodność bohaterów i ich niejednoznaczność moralna oraz rola w kluczowych zdarzeniach sprawiają, że czytelnik nie koncentruje się wyłącznie na głównej bohaterce. Pomimo że do niej należy narracja i istotna rola w historii, to każdy imienny bohater jest znaczącym elementem misternej konstrukcji akcji. Fabuła co rusz zaskakuje nieoczekiwanym zdarzeniem i z trudem można przypuszczać, jak zostanie zwieńczona. Język narracji obrazowy, plastyczny, wzbogacony refleksyjnymi komentarzami Katniss. Jedynym zarzutem, jaki jestem w stanie wskazać, jest zakończenie a ściśle epilog. Sądzę że nie będzie on satysfakcjonujący dla każdego czytelnika, lecz rzadko autor jest w stanie sprostać wszystkim oczekiwaniom. Niezmiennie jednak, po dwukrotnym przeczytaniu trylogii, podtrzymuję zdanie, że jest to jedna z najlepszych dystopii, książek o tematyce wojennej oraz tych dedykowanych młodzieży. Szkoda jednak, że wiele osób z powodu etykiety „młodzieżówki” może odrzucić tak cenną, bogatą literacko i pouczającą lekturę. Cieszę się, że nie odstraszyła mnie ta gatunkowa przynależność i chylę czoła pani Collins za zachwycającą serię, jaką stworzyła.

Przypuszczalnie nie opuści mnie zachwyt nad tą fenomenalną trylogią, którą poznać powinni nie tylko nastoletni czytelnicy, ale i każdy dorosły człowiek. Suzanne Collins przepięknie opisuje stadia terroru, buntu i wojny ze wszystkimi ich konsekwencjami. Stawia przed czytelnikiem pytanie o to, czy każdy ma prawo walczyć o swoje i gdzie leżą granice konieczności zabijania w...

Wspaniała, wspaniała seria! Prognoza dla ludzkości a jednocześnie diagnoza wad człowieka. Ostrzeżenie przed ekologiczną katastrofą, do jakiej możemy doprowadzić. Refleksja nad etyką technologii i próba odpowiedzi na pytanie, czy może nas ona ocalić od wyginięcia? A może stanowi narzędzie zła w rękach człowieka? Historia o poświęceniu, potrzebie wolności i bycia w pełni sobą, postępowaniu w zgodzie z tym, co samemu uważamy za najważniejsze i najwłaściwsze. Barwne charaktery bohaterów a w dodatku niejednoznaczne moralnie. Idealnie splecione losy postaci, fabuła bez zarzutu – balansująca między spokojem a momentami zapierającymi dech w piersiach,
z realistycznymi wydarzeniami, które są logiczne i wynikają z wcześniejszych decyzji bohaterów.
A przy tym refleksyjna narracja głównej bohaterki, która zdaje się świadomie podchodzić do życia
i skrupulatnie rozważać wszystkie swoje wybory. Bierze pod uwagę paletę możliwości, zastanawia się, co czuje
i jak powinna postąpić. Wszystkie zdarzenia są racjonalnie wytłumaczone, nie dzieją się bez przyczyny a gdy zadziwiają swoją niewiarygodnością, bohaterowie szybko spieszą z wyjaśnieniami, próbując uporządkować otaczający ich świat.
Pomimo że jest to powieść zaklasyfikowana jako young adult i książka dla młodzieży, to nie sposób odmówić jej literackiego kunsztu i mądrości, jakie biją z niemalże każdej strony. Jest na wiele wyższym poziomie warsztatowym niż większość książek z tego gatunku. Język, narracja, fabuła, bohaterowie, układ zdarzeń i relacji między postaciami – nic nie budzi zastrzeżeń a wręcz zachwyca starannym dopracowaniem. Poza tym świetnie wykreowany fikcyjny świat Edenu, który szybko pochłania czytelnika, stając się niezwykle namacalną wizją niedalekiej przyszłości, jaka czeka gatunek ludzkości. Barwne, momentami bardzo poetyckie i metaforyczne, ale przy tym klarowne opisy pobudzają wyobraźnię, nie przytłaczając tym samym nadmiarem szczegółów czy zbędnych informacji. Powyższe pochwały z pełną odpowiedzialnością przyznaję zarówno pierwszej jak i drugiej części serii, z drażniącą niecierpliwością oczekując przetłumaczenia trzeciego tomu na język polski i wydania jej przez Feeria Young. Jeśli można stworzyć listę książek, który każdy człowiek powinien przeczytać, z pewnością umieściłabym na niej „Dzieci Edenu” oraz „Elity Edenu”. To znakomita przestroga przed konsekwencjami naszych ekspansywnych i pozbawionych szacunku wobec natury działań. Ale i przestroga przed największym potworem, jaki istnieje na Ziemi – człowiekiem. A przy tym po prostu świetna historia, która wciąga od pierwszych kartek powieści i gwarantuje niezwykłe czytelnicze przeżycia.

Wspaniała, wspaniała seria! Prognoza dla ludzkości a jednocześnie diagnoza wad człowieka. Ostrzeżenie przed ekologiczną katastrofą, do jakiej możemy doprowadzić. Refleksja nad etyką technologii i próba odpowiedzi na pytanie, czy może nas ona ocalić od wyginięcia? A może stanowi narzędzie zła w rękach człowieka? Historia o poświęceniu, potrzebie wolności i bycia w pełni...

Trzymajaca w napięciu antyutopia, napisana pięknym, barwnym językiem. Trudno się od niej oderwać, przedstawiony w niej świat pochłania czytelnika i sprawia, że nie sposób nie przyznać: amor deliria nervosa to mimo cierpień, choroba, na którą warto zachorować.

Trzymajaca w napięciu antyutopia, napisana pięknym, barwnym językiem. Trudno się od niej oderwać, przedstawiony w niej świat pochłania czytelnika i sprawia, że nie sposób nie przyznać: amor deliria nervosa to mimo cierpień, choroba, na którą warto zachorować.