Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Robisz mi nieporządek w chaosie.

Robisz mi nieporządek w chaosie.

(...) dowódcy mają tyle władzy, ile im jej dasz. Im bardziej jesteś posłuszny, tym bardziej tobą rządzą.

(...) dowódcy mają tyle władzy, ile im jej dasz. Im bardziej jesteś posłuszny, tym bardziej tobą rządzą.

W chwili, gdy naprawdę rozumiem swojego wroga, rozumiem go tak dobrze, że mogę pokonać, w tej właśnie chwili go kocham.

W chwili, gdy naprawdę rozumiem swojego wroga, rozumiem go tak dobrze, że mogę pokonać, w tej właśnie chwili go kocham.

Będę mruczał upiorne kołysanki, świecie zaśnij wreszcie, zdrętwiej, zemdlej i nie rań więcej

Będę mruczał upiorne kołysanki, świecie zaśnij wreszcie, zdrętwiej, zemdlej i nie rań więcej

Długo wędrowałem, zanim doszedłem do siebie.

Długo wędrowałem, zanim doszedłem do siebie.

Mów, jak Tobie mija czas - i czy czas coś znaczy, gdy się jest Tobą.

Mów, jak Tobie mija czas - i czy czas coś znaczy, gdy się jest Tobą.

Mijają tygodnie, jednego dnia jest lepiej, innego gorzej, jakoś się plecie, nie najlepiej, ale jakoś. Tylko niczego się nie da zapomnieć. Po prostu nie da.

Mijają tygodnie, jednego dnia jest lepiej, innego gorzej, jakoś się plecie, nie najlepiej, ale jakoś. Tylko niczego się nie da zapomnieć. Po prostu nie da.

Z zeszytu Jurka Wilnera: A więc jeszcze raz troszeczkę, że też zawsze ktoś popsuje, stryczek odetnie. Wczoraj już czułem śmierć w kościach, Już wieczność miałem kompletnie w wnętrznościach. Podają mi łyżeczkę, łyżeczkę życia. Nie chcę już, nie chcę tego picia, pozwólcie, że zwymiotuję. Wiem, że życie to garnek pełny, że świat jest dobry i zdrowy, ale mnie życie w krew nie wchodzi, mnie tylko uderza do głowy. Innych żywi, ale mnie szkodzi...

Z zeszytu Jurka Wilnera: A więc jeszcze raz troszeczkę, że też zawsze ktoś popsuje, stryczek odetnie. Wczoraj już czułem śmierć w kościach, Już wieczność miałem kompletnie w wnętrznościach. Podają mi łyżeczkę, łyżeczkę życia. Nie chcę już, nie chcę tego picia, pozwólcie, że zwymiotuję. Wiem, że życie to garnek pełny, że świat jest dobry i zdrowy, ale mnie życie w krew nie wcho...

Zła noc. Dzień dobry. We dnie się nie wydaje, we dnie się egzystuje. Biednie, ale z honorem. Nocą jest się Judaszem, Werterem oraz Batmanem. Nocą jest się przegranym.

Zła noc. Dzień dobry. We dnie się nie wydaje, we dnie się egzystuje. Biednie, ale z honorem. Nocą jest się Judaszem, Werterem oraz Batmanem. Nocą jest się przegranym.

Bo Ender potrafił kochać. Nie mówię o ciepłych, ckliwych uczuciach... chociaż ich też nie znałem. Mówię o wejściu w skórę kogoś drugiego, zrozumieniu jego potrzeb, odkyciu, czego pragnie, a także co naprawdę będzie dla niego dobre. Zrozumieniu go lepiej, niż on sam rozumie siebie. Jak matka, która wie, kiedy jej dziecko jest zmęczone, chociaż dziecko zapewnia, że wcale nie chce mu się spać. Robił to ze swoimi przeciwnikami. Poznawał ich naprawdę i całkowicie. A potem pomagał im odkryć prawdę o nich samych... że nie są wojownikami. Że nie mają do tego talentu. Wyjawiał im, że wojna nie jest dla nich słuszną drogą. Co zawsze było prawdą. Wojna zasadniczo nie jest słuszną drogą. Jeśli kochasz wojnę, przegrasz ją w starciu z kimś takim jak Ender, kto nienawidzi jej tak bardzo, że zrobi wszystko, żeby zwyciężyć i ją zakończyć.

Bo Ender potrafił kochać. Nie mówię o ciepłych, ckliwych uczuciach... chociaż ich też nie znałem. Mówię o wejściu w skórę kogoś drugiego, zrozumieniu jego potrzeb, odkyciu, czego pragnie, a także co naprawdę będzie dla niego dobre. Zrozumieniu go lepiej, niż on sam rozumie siebie. Jak matka, która wie, kiedy jej dziecko jest zmęczone, chociaż dziecko zapewnia, że wcale nie chce...

Wiedział jednak, że ta kronika nie może być kroniką ostatecznego zwycięstwa. Może być tylko świadectwem tego, co należało wypełnić i co niewątpliwie powinni wypełniać nadal, wbrew terrorowi i jego niestrudzonej broni, mimo rozdarcia osobistego, wszyscy ludzie, którzy nie mogąc być świętymi i nie chcąc zgodzić się na zarazy, starają się jednak być lekarzami.

Wiedział jednak, że ta kronika nie może być kroniką ostatecznego zwycięstwa. Może być tylko świadectwem tego, co należało wypełnić i co niewątpliwie powinni wypełniać nadal, wbrew terrorowi i jego niestrudzonej broni, mimo rozdarcia osobistego, wszyscy ludzie, którzy nie mogąc być świętymi i nie chcąc zgodzić się na zarazy, starają się jednak być lekarzami.