Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Błądząc między tymi nieodwiedzanymi regałami, gdzie się kurzą stare książki przygodowe, przypadkiem trafiłam na "Pogromcę Zwierząt". Autora od razu skojarzyłam, czytałam "Ostatniego Mohikanina", więc czemuż nie? Dopiero po otworzeniu na pierwszej stronie zorientowałam się, że "Ostatni Mohikanin" to druga część Pięcioksięgu Przygód Sokolego Oka, a w łapkach dzierżę właśnie pierwszą.
Sama postać młodego Nattyego i Chingachgooka bardzo mi się podobała,a na początku zachwycałam się dokładnymi i barwnymi opisami przyrody, ale gdy zaczyna doskwierać brak akcji, strasznie trudno przebrnąć. Bodaj tydzień czytałam tę książkę. Niby tak mało fabuły, a tyle stron. Czyli opisy zajmowały jakieś 65% książki. A do tego w powieść był wpleciony romans. Było tylko kilka ciekawych momentów. W dodatku autor nie trzyma się do końca prawdy i wszystko nazbyt upiększa.

Błądząc między tymi nieodwiedzanymi regałami, gdzie się kurzą stare książki przygodowe, przypadkiem trafiłam na "Pogromcę Zwierząt". Autora od razu skojarzyłam, czytałam "Ostatniego Mohikanina", więc czemuż nie? Dopiero po otworzeniu na pierwszej stronie zorientowałam się, że "Ostatni Mohikanin" to druga część Pięcioksięgu Przygód Sokolego Oka, a w łapkach dzierżę właśnie...

Na początku wcale nie zamierzałam czytać tej książki. Poza tym nie przepadam za tolkienowskim fantasty. Ale z racji, że nie miałam co innego czytać, zatopiłam się w tejże lekturze. Wbrew moim oczekiwaniom, nie była zła. Ba, z każdym rozdziałem, z każdą stroną coraz lepsza i ciekawsza. "Ruiny Gorlanu" jednak wielką rewelacją dla mnie nie były. Ot, taka książka dla młodzieży o pięknej przyjaźni, odwadze itd. Ale to pierwsza powieść Flanagana. Autor dopiero się rozkręca, a gwarantuję, następne części są coraz ciekawsze.

Na początku wcale nie zamierzałam czytać tej książki. Poza tym nie przepadam za tolkienowskim fantasty. Ale z racji, że nie miałam co innego czytać, zatopiłam się w tejże lekturze. Wbrew moim oczekiwaniom, nie była zła. Ba, z każdym rozdziałem, z każdą stroną coraz lepsza i ciekawsza. "Ruiny Gorlanu" jednak wielką rewelacją dla mnie nie były. Ot, taka książka dla młodzieży...

Wszyscy znają motyw Frankensteina - wielkie, zielone monstrum z wyłupiastymi oczami, sklecony za pomocą szwów i z dwoma jakimiś śrubami na szyi, ożywiony za pomocą elektryczności. I to słynne "On żyje! On żyje!!!". Powstało wiele horrorów o nim, występuje nawet w kreskówkach.
Warto znać pierwowzór, myślę sobie. Na początku się rozczarowałam, nudziło mnie to dokładne, zawiłe opisywanie życia bohatera. Mogłoby wcale tego nie być, Shelley od razu mogła zacząć od "Była ciemna, listopadowa noc...". Proces tworzenia też sobie wyobrażałam inaczej - myślałam, że będzie opisywane, jak go składał do kupy, w jaki sposób go ożywił - nic. Moje przypuszczenia nie sprawdziły się; potwora opisanego powyżej tak scharakteryzowało sobie Hollywood. Wiadomo tylko, że był nieopisanie brzydki.
Potem już nic sobie nie wyobrażałam.
Następujące losy tej bezimiennej istoty mnie dogłębnie wzruszyły. To odtrącenie ludzi i samotność.
Książkę uznałabym za słabą, gdyby nie miażdżący koniec.

Wszyscy znają motyw Frankensteina - wielkie, zielone monstrum z wyłupiastymi oczami, sklecony za pomocą szwów i z dwoma jakimiś śrubami na szyi, ożywiony za pomocą elektryczności. I to słynne "On żyje! On żyje!!!". Powstało wiele horrorów o nim, występuje nawet w kreskówkach.
Warto znać pierwowzór, myślę sobie. Na początku się rozczarowałam, nudziło mnie to dokładne, zawiłe...