Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mówiąc dzisiejszym językiem, kazusy przechodzące w teorię. Zdecydowanie nie da się tego prze-czytać; warto czytać, studiować,rzucać w kąt, pukając się w czoło, pośmiać się, podyskutować, warknąć, westchnąć... i wejść w Ciszę...

Mówiąc dzisiejszym językiem, kazusy przechodzące w teorię. Zdecydowanie nie da się tego prze-czytać; warto czytać, studiować,rzucać w kąt, pukając się w czoło, pośmiać się, podyskutować, warknąć, westchnąć... i wejść w Ciszę...

Postaram się o tej książce napisać parę słów.

Postaram się o tej książce napisać parę słów.

W kwestii formalnej: dlaczego "autor nieznany"?

W kwestii formalnej: dlaczego "autor nieznany"?

Tomik esejów bardzo się wyróżniający spośród tego, na co najczęściej natrafiamy. Te miniaturowe literackie kunstwerki są radykalnie kobiece, zmysłowo-metafizyczne, zmysłowo-cielesne i wreszcie zmysłowo-konkretne. (Skojarzenia z tomizmem błędne, bo to raczej Szkotowa i Hopkinsowa percepcja świata. O ile w ogóle porównywać). Ten nietypowy dobór przymiotników, żeby nie powiedzieć mocniej, zdradza coś ze spokojnie stanowczej urody i niezwykłości, a może lepiej - odkrywczosci tych esejów.

Po ich lekturze utwierdziłem się w przekonaniu, że przyprawiając gębę (nudziarstwa na przykład) niektórym eseistycznym wielkościom nie popadłem w szaleństwo-hybris; kierowała mną dobra (kobieca?) intuicja.

Tomik esejów bardzo się wyróżniający spośród tego, na co najczęściej natrafiamy. Te miniaturowe literackie kunstwerki są radykalnie kobiece, zmysłowo-metafizyczne, zmysłowo-cielesne i wreszcie zmysłowo-konkretne. (Skojarzenia z tomizmem błędne, bo to raczej Szkotowa i Hopkinsowa percepcja świata. O ile w ogóle porównywać). Ten nietypowy dobór przymiotników, żeby nie...

Św. Symeon to jeden z najwybitniejszych mistyków chrześcijańskiego Wschodu. Umarł u progu Wielkiej Schizmy, lecz Zachód prawie go nie zna. Nie jest to jedyny , ale za to wymowny przykład ciężkiej kulturowej, a bardziej jeszcze religijnej amnezji. Być może gdyby mieszkał gdzieś daleko w Azji, najlepiej w Tybecie, byłby może popularniejszy...
Chociaż wybitny, Symeon jest jednak nietypowy w swej otwartości pisania o osobistych doświadczeniach. O przypisywanej mu randze świadczy tytuł "Nowy Teolog ; teolog oznacza tu mistyka, którego doświadczenie jest źródłem głębokiej i ortodoksyjnej wiedzy. To więcej niż Doktor w Kościele Zachodu. Przed nim Teologami nazywa się tylko ewangelistę Jana i jednego z Ojców kapadockich, Grzegorza z Nazjanzu.
Mistyka Symeona, którą możemy nazwać mistyku światła Taboru lub mistyką przebóstwienia (theosis), została „przetłumaczona” i rozwinięta u schyłku Cesarstwa Bizantyjskiego przez Grzegorza Palamasa - „Akwinatę Wschodu”, jeśli tak wolno powiedzieć - w teologii energii Bożych.
„Hymny” św. Symeona to wysokiej miary poezja, a zarazem teologia, będąca osiągnięciem dorównującym największym, by wspomnieć tylko o utworach Efrema czy Doktorów karmelitańskich.

PS Jedyna ksiazka, która obok Pisma Świętego, której dałem komplet gwiazdek.

Św. Symeon to jeden z najwybitniejszych mistyków chrześcijańskiego Wschodu. Umarł u progu Wielkiej Schizmy, lecz Zachód prawie go nie zna. Nie jest to jedyny , ale za to wymowny przykład ciężkiej kulturowej, a bardziej jeszcze religijnej amnezji. Być może gdyby mieszkał gdzieś daleko w Azji, najlepiej w Tybecie, byłby może popularniejszy...
Chociaż wybitny, Symeon jest...

Najpierw słówko o przydomku Autora. "Zatwornik" (затворник), to nie pustelnik, tylko rekluz właśnie, cokolwiek mogliby twierdzić niektórzy tłumacze i niektóre słowniki. Owszem, chodzi tu prowadzone przez Teofana życie pustelnicze, ale nie takie w domku gdzieś na uboczu czy zgoła "na puszczy", ale w mieszkaniu, w celi w obrębie zabudowań klasztornych.

Ad rem.O życiu z łaską od niemowlęcia - bo wtedy najczęściej jesteśmy chrzczeni.Pod pewnymi względami na doskonała praca może konfundować. Na przykład, pokazując że Ci nieliczni, spokojnie postępujący w latach i łasce, by rzecz ująć w biblijnym skrócie, to nie tyle geniusze świętości, ile "po prostu" wierni Bogu chrześcijanie. A my, cała reszta, to "żywiołki pomniejszego płazu" (o. Bocheński), którzy się łaski zaparli i wciąż zapierają. Tak, wielcy grzesznicy to też rzadkość; z reguły nie da się chełpić skalą wiarołomstwa.
Dalej: co łatwo zmarnować, trudno odzyskać. Łudzić się można, oczywiście, ale jest, jak jest.
Konfunduje wreszcie, bo w argumentacji doświadczenie i dogmat (w wersji chrześcijaństwa prawosławnego) idą ze sobą w parze i nasze tzw. argumenty, że Drugi Sobór, ekunenizn, humanizm, postęp nawet moralny, "słuszna autonomia rzeczy ziemskich", no i, panie, miłosierdzie Boże przecież, miłosierdzie..., wszystko to nagle brzmi jak miedź brzęcząca i jak cymbał grzmiacy. Pustką.
Prawo można zmienić. Trud pozostaje. I oby pozostała bojaźń Boża, tak bliska tu "zwykłemu" lękowi; lękowi, że można, i to właściwie ot tak, od niechcenia, spaskudzić, ba - zniszczyć swoje życie. Tu i na wieczność. Co za - i jeszcze raz - konfundujący początek mądrości. POCZĄTEK,to ważne.

Nie zawsze się z Autorem zgadzam, chyba jednak nazbyt pesymistycznie patrzy na ogrom rozlewającej się wobec rosnącego grzechu, łaski. Niezależnie od tego, czy mam rację, czy też nie, przyjrzenie się z bilska, jak wąska jest droga nas, zwykłych ludzi, może być korzystna w czasach "wszystko ujdzie". Może być. Może.

Najpierw słówko o przydomku Autora. "Zatwornik" (затворник), to nie pustelnik, tylko rekluz właśnie, cokolwiek mogliby twierdzić niektórzy tłumacze i niektóre słowniki. Owszem, chodzi tu prowadzone przez Teofana życie pustelnicze, ale nie takie w domku gdzieś na uboczu czy zgoła "na puszczy", ale w mieszkaniu, w celi w obrębie zabudowań klasztornych.

Ad rem.O życiu z łaską...

Jest w tej powieści coś, co pozwala odetchnąć najpierw świeżym powietrzem, co przywodzi na myśl rekonstrukcje (dlatego białe) budowli z czasów starożytnej Grecji, co nadaje człowiekowi (stara się tylko?) godność czysto ludzką bez domieszki angielskiej czy demonicznej, wreszcie co bodaj najważniejsze - co pozwala dotknąć Zgrozy. Bez utraty godności, bez utraty człowieczeństwa, κατ' φυσιν - według natury. Bez niekończącego się spadania w Otchłań. Ludzka, arcyludzka.

Jest w tej powieści coś, co pozwala odetchnąć najpierw świeżym powietrzem, co przywodzi na myśl rekonstrukcje (dlatego białe) budowli z czasów starożytnej Grecji, co nadaje człowiekowi (stara się tylko?) godność czysto ludzką bez domieszki angielskiej czy demonicznej, wreszcie co bodaj najważniejsze - co pozwala dotknąć Zgrozy. Bez utraty godności, bez utraty...

Etyki Arystotelejskie można potraktować jako punkt odniesienia, zwłaszcza w przypadku gdy z powodów czy to teoretycznych, czy to praktycznych, ma się mętlik w głowie. W każdym razie, przynajmniej jedna znajdzie się na każdej (nieideologicznej) liście klasycznych dzieł z tej dziedziny
Uwaga: etyka Stagiryty ma charakter filozoficzny, z którego to truizmu wynika wniosek o jej różnicy, chociaż nie sprzeczności, z etyką, ujętą w sposób teologiczny, czy szerzej, religijny.

Etyki Arystotelejskie można potraktować jako punkt odniesienia, zwłaszcza w przypadku gdy z powodów czy to teoretycznych, czy to praktycznych, ma się mętlik w głowie. W każdym razie, przynajmniej jedna znajdzie się na każdej (nieideologicznej) liście klasycznych dzieł z tej dziedziny
Uwaga: etyka Stagiryty ma charakter filozoficzny, z którego to truizmu wynika wniosek o...

9 gwiazdek za całokształt ".

Do rzetelnej oceny Anonima dodam tylko, że intelekt w żadnym wypadju nie wystarczy. I nie, nie głoszę pochwał mistyki uznanej za irracjonalną (metaracjonalną, jeżeli już). Po prostu, praktyka - głupcze! Inaczej, to jednak" tylko pojęcia ".

9 gwiazdek za całokształt ".

Do rzetelnej oceny Anonima dodam tylko, że intelekt w żadnym wypadju nie wystarczy. I nie, nie głoszę pochwał mistyki uznanej za irracjonalną (metaracjonalną, jeżeli już). Po prostu, praktyka - głupcze! Inaczej, to jednak" tylko pojęcia ".

Wspaniale opracowanie w IV tomach z suplementem. (Jest też jednotomowy wybór). Niezbędny w pracy naukowej i dla bibliofilów. Polecam! PS Pokazuje też, jak bardzo ogranicza brak znajomości łaciny i greki klasycznej. (O języku staro-cerkiewno-słowiańskim napiszę przy innej okazji).

Wspaniale opracowanie w IV tomach z suplementem. (Jest też jednotomowy wybór). Niezbędny w pracy naukowej i dla bibliofilów. Polecam! PS Pokazuje też, jak bardzo ogranicza brak znajomości łaciny i greki klasycznej. (O języku staro-cerkiewno-słowiańskim napiszę przy innej okazji).

Wspaniale opracowanie w IV tomach z suplementem. (Jest też jednotomowy wybór). Niezbędny w pracy naukowej i dla bibliofilów. Polecam! PS Pokazuje też, jak bardzo ogranicza brak znajomości łaciny i greki klasycznej. (O języku staro-cerkiewno-słowiańskim napiszę przy innej okazji.

Wspaniale opracowanie w IV tomach z suplementem. (Jest też jednotomowy wybór). Niezbędny w pracy naukowej i dla bibliofilów. Polecam! PS Pokazuje też, jak bardzo ogranicza brak znajomości łaciny i greki klasycznej. (O języku staro-cerkiewno-słowiańskim napiszę przy innej okazji.

Wspaniale opracowanie w IV tomach z suplementem. (Jest też jednotomowy wybór). Niezbędny w pracy naukowej i dla bibliofilów. Polecam! PS Pokazuje też, jak bardzo ogranicza brak znajomości łaciny i greki klasycznej. (O języku staro-cerkiewno-słowiańskim napiszę przy innej okazji).

Wspaniale opracowanie w IV tomach z suplementem. (Jest też jednotomowy wybór). Niezbędny w pracy naukowej i dla bibliofilów. Polecam! PS Pokazuje też, jak bardzo ogranicza brak znajomości łaciny i greki klasycznej. (O języku staro-cerkiewno-słowiańskim napiszę przy innej okazji).

Wspaniale opracowanie w IV tomach z suplementem. (Jest też jednotomowy wybór). Niezbędny w pracy naukowej i dla bibliofilów. Polecam! PS Pokazuje też, jak bardzo ogranicza brak znajomości łaciny i greki klasycznej. (O języku staro-cerkiewno-słowiańskim napiszę przy innej okazji).

Wspaniale opracowanie w IV tomach z suplementem. (Jest też jednotomowy wybór). Niezbędny w pracy naukowej i dla bibliofilów. Polecam! PS Pokazuje też, jak bardzo ogranicza brak znajomości łaciny i greki klasycznej. (O języku staro-cerkiewno-słowiańskim napiszę przy innej okazji).

Wspaniale opracowanie w IV tomach z suplementem. (Jest też jednotomowy wybór). Niezbędny w pracy naukowej i dla bibliofilów. Polecam! PS Pokazuje też, jak bardzo ogranicza brak znajomości łaciny i greki klasycznej. (O języku staro-cerkiewno-słowiańskim napiszę przy innej okazji).

Wspaniale opracowanie w IV tomach z suplementem. (Jest też jednotomowy wybór). Niezbędny w pracy naukowej i dla bibliofilów. Polecam! PS Pokazuje też, jak bardzo ogranicza brak znajomości łaciny i greki klasycznej. (O języku staro-cerkiewno-słowiańskim napiszę przy innej okazji).

O tym, że to arcydzieło, i dlaczego, napisano (nie tylko) tutaj wiele komentarzy, i wiele zapewne jeszcze zostanie napisanych; tak oto, uchwytując coraz to nowe aspekty, oddaje się cześć dziełom prawdziwie wielkim. Od siebie chciałbym, że powieść Brandstaetter pokazuje, jak uniwersalne przejawia się w konkretnym, a synteza stoi w opozycji do powszechności. I co chyba najważniejsze, spotykamy czystą, prawdziwą, pięknie wyrażoną miłość (konkretnego) człowieka do (jakże "konkretnego" ) Pana i Boga, Jezusa Chrystusa. PS Jak wielu wielkich NIE otrzymało Nagrody Nobla... PPS Powieść tę można nazwać medytacją, jest nia i mimo różnicy gatunków widzę wielkie jej podobieństwo do powieści "Bóg. Nasz Pan Jezus Chrystus. Osoba i czyn" R. Guardiniego.

O tym, że to arcydzieło, i dlaczego, napisano (nie tylko) tutaj wiele komentarzy, i wiele zapewne jeszcze zostanie napisanych; tak oto, uchwytując coraz to nowe aspekty, oddaje się cześć dziełom prawdziwie wielkim. Od siebie chciałbym, że powieść Brandstaetter pokazuje, jak uniwersalne przejawia się w konkretnym, a synteza stoi w opozycji do powszechności. I co chyba...

Uwaga o moim sposobie oceniania. 10 gwiazdek ma u mnie tylko Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu.

Jedno z garstki arcydzieł literackich. I tyle mam do powiedzenia, bo gdybym mógł i chciał dodać coś w miarę chociaż odpowiedniego, musiałbym napisać sążnisty esej.
PS Dlaczego nie napisałem przynajmniej, co mi się w niej tak podoba? Bo wciąż n tak naprawdę nie wiem. Ale ta wiedza do szczęścia nie jest mi specjalnie potrzebna.
PPS Kto może, niech czyta albo słucha w oryginale.

Uwaga o moim sposobie oceniania. 10 gwiazdek ma u mnie tylko Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu.

Jedno z garstki arcydzieł literackich. I tyle mam do powiedzenia, bo gdybym mógł i chciał dodać coś w miarę chociaż odpowiedniego, musiałbym napisać sążnisty esej.
PS Dlaczego nie napisałem przynajmniej, co mi się w niej tak podoba? Bo wciąż n tak naprawdę nie wiem. Ale...

Wiem, ze jest ti majstersztyk, ale jednak brak, ale wielkanocnego, paschalnego dopełnienia.

Wiem, ze jest ti majstersztyk, ale jednak brak, ale wielkanocnego, paschalnego dopełnienia.