Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To pierwsza książka pana Żabińskiego, która mnie zawiodła. I to bardzo.
Zagadki głównie wymagają specjalistycznej wiedzy zoologicznej, ewentualnie są bardzo proste, ponieważ na drugiej kartce od razu mamy zdjęcie zwierzaka, które nasuwa nam odpowiedź.
Osobiście nie polecam, Jan Żabiński ma o wiele lepsze pozycje spod swojego pióra.

To pierwsza książka pana Żabińskiego, która mnie zawiodła. I to bardzo.
Zagadki głównie wymagają specjalistycznej wiedzy zoologicznej, ewentualnie są bardzo proste, ponieważ na drugiej kartce od razu mamy zdjęcie zwierzaka, które nasuwa nam odpowiedź.
Osobiście nie polecam, Jan Żabiński ma o wiele lepsze pozycje spod swojego pióra.

Sugerując się jedynie opisem z tylnej okładki, wiedziałam, że biorę do rąk książkę autora "wielu książek poświęconych duchowości franciszkańskiej i biblijnej", więc spodziewałam się oczywiście odniesień religijnych. Okazuje się jednak, że cała książka jest religijna, a problem zwierząt jest na drugim planie. Jako osoba niewierząca stwierdziłam, że może i tak warto przeczytać do końca, aby dowiedzieć się o punkcie widzenia ludzi z kompletnie obcym mi sposobem myślenia. No ale nie, męczyłam się bardzo czytając kolejny przytoczony fragment biblii na 3 strony. Raczej poleciłabym tę książkę osobom wierzącym, które lepiej będą mogły się w tym odnaleźć.

Sugerując się jedynie opisem z tylnej okładki, wiedziałam, że biorę do rąk książkę autora "wielu książek poświęconych duchowości franciszkańskiej i biblijnej", więc spodziewałam się oczywiście odniesień religijnych. Okazuje się jednak, że cała książka jest religijna, a problem zwierząt jest na drugim planie. Jako osoba niewierząca stwierdziłam, że może i tak warto...

Strasznie chcę pochwalić przepiękną i estetyczną okładkę. I w sumie na tym się kończą pochwały.
Pan Hołownia porusza ciekawy i niecodzienny temat, który z pewnością chociaż raz przeleciał przez głowę niejednemu człowiekowi - w tym także i mnie. Niestety jego styl pisma jest bardzo chaotyczny, czym niszczy dużo przyjemności z czytania.
Właściwie, polecić tę książkę mogę każdemu, kto chcę wkroczyć w świat wege, ale nie osobom, które poszukują prawdy i jasnej odpowiedzi na pytanie "czy zwierzęta mają duszę".

Strasznie chcę pochwalić przepiękną i estetyczną okładkę. I w sumie na tym się kończą pochwały.
Pan Hołownia porusza ciekawy i niecodzienny temat, który z pewnością chociaż raz przeleciał przez głowę niejednemu człowiekowi - w tym także i mnie. Niestety jego styl pisma jest bardzo chaotyczny, czym niszczy dużo przyjemności z czytania.
Właściwie, polecić tę książkę mogę...

Książeczkę dostałam na urodziny. Zrobiła na nich furorę, każdy chciał przeczytać, zobaczyć, pośmiać się. I tak, wtedy ta książka mi się podobała.
A później zaczęłam ją czytać porządnie i no cóż... Pierwsze strony były śmieszne, tak, jak na urodzinach, ale im dalej, tym bardziej byłam już znudzona i czytałam na siłę.
Fajny prezent tak ogólnie, dla pośmiania się. Ale tak na poważnie, żeby później sobie poczytać dla przyjemności - no nie da się.

Książeczkę dostałam na urodziny. Zrobiła na nich furorę, każdy chciał przeczytać, zobaczyć, pośmiać się. I tak, wtedy ta książka mi się podobała.
A później zaczęłam ją czytać porządnie i no cóż... Pierwsze strony były śmieszne, tak, jak na urodzinach, ale im dalej, tym bardziej byłam już znudzona i czytałam na siłę.
Fajny prezent tak ogólnie, dla pośmiania się. Ale tak na...

Po całej fecie wokół tej książki, czuję się rozczarowana. Książka miała być cudowna, fantastyczna i niesamowita. A jest dobra. Po prostu dobra.
Opowiadania są w formie ciekawostek, które można by rozwinąć bardziej, ale autor z jakiegoś powodu tego nie robi. Dzięki czemu mamy aż 42 rozdziały, z czego najdłuższy jest rozciągnięty na około 6 stron. Dla mnie osobiście było to męczące, bo po każdym rozdziale miałam niedosyt wiadomości i szukałam dopowiedzeń w innych źródłach.
Tak więc książka nadaje się dla osób, które by chciały dowiedzieć się czegoś o faunie, bo nie siedzą w tym temacie na co dzień.

Po całej fecie wokół tej książki, czuję się rozczarowana. Książka miała być cudowna, fantastyczna i niesamowita. A jest dobra. Po prostu dobra.
Opowiadania są w formie ciekawostek, które można by rozwinąć bardziej, ale autor z jakiegoś powodu tego nie robi. Dzięki czemu mamy aż 42 rozdziały, z czego najdłuższy jest rozciągnięty na około 6 stron. Dla mnie osobiście było to...

Bardzo ciekawa książka, taka do poczytania, ale nie do konkretnej nauki. Przeczytanie nie będzie stratą czasu, a wspaniałą rozrywką. Jest też pewien kawałek tekstu, który na zawsze zapadnie mi w pamięć, gdyż jest niesamowicie prawdziwy. Pozwolę sobie go tutaj zacytować:
,,Nie oponuję nigdy przez grzeczność, kiedy ten czy tamten ze znajomych opowiada mi z przejęciem, jak to u niego następowały padnięcia papużek falistych w kilka dni po śmierci towarzysza lub towarzyszki. Choć dla mnie dużo, ale to dużo prawdopodobniejsze jest wytłumaczenie tego faktu nie tęsknotą, leczy tym, że parka była od początku źle pielęgnowana i że te błędy opieki przypłaciły śmiercią kolejno - jedna sztuka po drugiej. Ale oczywiście rozumiem, że ze względów osobistych przyjemniejsze, bo mniej kompromitujące jest obstawianie przy mniemaniu, że ta pierwsza zdechła nie wiadomo dlaczego -z prostego przypadku, a owdowiały ptaszek z tęsknoty za współpartnerem, bo przecież do błędów żaden hodowca przyznawać się nawet przed samym sobą bardzo nie lubi."
Książka została napisana w 1964r. i daje to świadomość tego, że od ponad pół wieku mentalność ludzka się nie zmieniła, a cytat ten jest często adekwatny do dzisiejszych hodowców.
W każdym razie, książkę przeczytałam z zapartym tchem i biorę się za kolejny tomik :)

Bardzo ciekawa książka, taka do poczytania, ale nie do konkretnej nauki. Przeczytanie nie będzie stratą czasu, a wspaniałą rozrywką. Jest też pewien kawałek tekstu, który na zawsze zapadnie mi w pamięć, gdyż jest niesamowicie prawdziwy. Pozwolę sobie go tutaj zacytować:
,,Nie oponuję nigdy przez grzeczność, kiedy ten czy tamten ze znajomych opowiada mi z przejęciem, jak to...

Moją przygodę z tą serią zaczęłam od 3 tomu. Dlatego też mogę szczerze powiedzieć, że z czasem pan Żabiński się rozkręcał. Pierwsza część jest mniej ciekawie opisywana, niż 3 tom.
Natomiast bardzo mi się podoba, gdy autor w opisach zwierząt wstawia własne doświadczenia i przeżycia z danym gatunkiem, historie z nimi związane, a nieraz wspominki z czasów II Wojny Światowej, co jest wyjątkowo ciekawe, bo przecież na dobrą sprawę, słabo znamy historię ogrodów zoologicznych w tych strasznych czasach.

Moją przygodę z tą serią zaczęłam od 3 tomu. Dlatego też mogę szczerze powiedzieć, że z czasem pan Żabiński się rozkręcał. Pierwsza część jest mniej ciekawie opisywana, niż 3 tom.
Natomiast bardzo mi się podoba, gdy autor w opisach zwierząt wstawia własne doświadczenia i przeżycia z danym gatunkiem, historie z nimi związane, a nieraz wspominki z czasów II Wojny Światowej,...