Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W kwestii stylu, to skojarzenia miałem z Dostojewskim. Konstrukcja fabuły nienaganna, postacie, nawet zupełnie epizodyczne, z krwi i kości, historia wciągająca i wiarygodnie opowiedziana. Ciekawe, że brak tutaj pozytywnych bohaterów (przynajmniej ja nikogo nie polubiłem) - celowy zabieg? Bo każdy ma niedoskonałości? W gruncie rzeczy brak przywiązania do konkretnej postaci ułatwia lekturę, pozwala zobaczyć szerokie tło wydarzeń, tych zewnętrznych i tych dziejących się w sercu. Dla mnie jedna z najlepszych powieści XX wieku.

W kwestii stylu, to skojarzenia miałem z Dostojewskim. Konstrukcja fabuły nienaganna, postacie, nawet zupełnie epizodyczne, z krwi i kości, historia wciągająca i wiarygodnie opowiedziana. Ciekawe, że brak tutaj pozytywnych bohaterów (przynajmniej ja nikogo nie polubiłem) - celowy zabieg? Bo każdy ma niedoskonałości? W gruncie rzeczy brak przywiązania do konkretnej postaci...

Trochę nazbyt popularyzatorski styl, ocierający sie miejscami o plotkarstwo, a fabularne wstępy do każdego rozdziału to nieporozumienie. W bibliografii niewiele źródeł, dużo więcej opracowań. Niemniej Autor potrafił wyciągnąć z nich to, co istotne i stworzyć ciekawą, wciągającą książkę, przybliżając bardzo znaczący okres naszych dziejów, pozornie tylko znany, a tak naprawdę mocno zapomniany. Przydałoby sie bardziej rozbudowane podsumowanie tego czasu, bo istniejące pozostawia pewien niedosyt. Mimo wszystko warto przeczytać. Szczególne uznanie za próbę odkłamania czarnej legendy Janusza Radziwiłła.

Trochę nazbyt popularyzatorski styl, ocierający sie miejscami o plotkarstwo, a fabularne wstępy do każdego rozdziału to nieporozumienie. W bibliografii niewiele źródeł, dużo więcej opracowań. Niemniej Autor potrafił wyciągnąć z nich to, co istotne i stworzyć ciekawą, wciągającą książkę, przybliżając bardzo znaczący okres naszych dziejów, pozornie tylko znany, a tak naprawdę...

Nieokreślone miejsce i czas, wróżby i przepowiednie, wędrujące cienie, odbicie pozostające w odłamku lustra, cygański tabor i opustoszały dwór - takie jest tło pięknej, baśniowej opowieści o bratersko-siostrzanej miłości i odpowiedzialności za nią.

Nieokreślone miejsce i czas, wróżby i przepowiednie, wędrujące cienie, odbicie pozostające w odłamku lustra, cygański tabor i opustoszały dwór - takie jest tło pięknej, baśniowej opowieści o bratersko-siostrzanej miłości i odpowiedzialności za nią.

Bardzo ciekawa, pełna ciepła i uśmiechu, opowieść mojego biskupa lat młodości (także, jak się okazało po jego śmierci - kardynała) Ignacego o życiu w niełatwych czasach. Biedny Śląsk lat trzydziestych, niemiecka okupacja, uwięzienie w Dachau, organizacja Kościoła na Ziemiach Zachodnich, tworzenie nowej diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej w ciągłych utarczkach z komuną, a wszystko to przeżyte bez utraty pogody ducha i bez zwątpienia w człowieka, za to z nieugiętą wiarą w prowadzenie Bożej Opatrzności.

Bardzo ciekawa, pełna ciepła i uśmiechu, opowieść mojego biskupa lat młodości (także, jak się okazało po jego śmierci - kardynała) Ignacego o życiu w niełatwych czasach. Biedny Śląsk lat trzydziestych, niemiecka okupacja, uwięzienie w Dachau, organizacja Kościoła na Ziemiach Zachodnich, tworzenie nowej diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej w ciągłych utarczkach z komuną, a...

Póltora roku wystarczyło, aby Etty z pierwszych stron - niezbyt sympatyczna, egzaltowana, samolubna - stała się Etty ze stron ostatnich, kobietą mądrą i szlachetną, o głębokiej duchowości, miłującą Boga i ludzi, przekonaną o pięknie świata i sensie życia nawet w czasach pogardy. Przemiana niezwykła i niezwykły jej zapis na kartach pamiętnika.

Póltora roku wystarczyło, aby Etty z pierwszych stron - niezbyt sympatyczna, egzaltowana, samolubna - stała się Etty ze stron ostatnich, kobietą mądrą i szlachetną, o głębokiej duchowości, miłującą Boga i ludzi, przekonaną o pięknie świata i sensie życia nawet w czasach pogardy. Przemiana niezwykła i niezwykły jej zapis na kartach pamiętnika.

Nie są to wspomnienia, choć takowe zawieraja. Nie dziennik, choć sporo tu jego kartek. Są listy, prawdziwe oraz mniemane, recenzje przedstawień teatralnych i relacje ze spotkań towarzyskich, a raczej z dyskusji toczonych przy tych okazjach, są wycinki z gazet i reakcje opinii na bieżące wydarzenia, są ich kulisy, gdy chodzi o kulturę, zwłaszcza teatr, nie brakuje anegdot i poczucia humoru. Profesor miał niezwykły doprawdy dar obserwacji, jak też umiejętność wyrażenia jej barwnym słowem. Pyszna lektura.

Nie są to wspomnienia, choć takowe zawieraja. Nie dziennik, choć sporo tu jego kartek. Są listy, prawdziwe oraz mniemane, recenzje przedstawień teatralnych i relacje ze spotkań towarzyskich, a raczej z dyskusji toczonych przy tych okazjach, są wycinki z gazet i reakcje opinii na bieżące wydarzenia, są ich kulisy, gdy chodzi o kulturę, zwłaszcza teatr, nie brakuje anegdot i...

Osiem osób w rozmowach z Autorką opowiada o swoim życiu z Bogiem i dla Niego. Oprócz wiary łaczy je praktyka nieukrywania jej pod korcem, ale dzielenia się swoimi pasjami i zaangażowaniem z innymi. Budująca lektura.

Osiem osób w rozmowach z Autorką opowiada o swoim życiu z Bogiem i dla Niego. Oprócz wiary łaczy je praktyka nieukrywania jej pod korcem, ale dzielenia się swoimi pasjami i zaangażowaniem z innymi. Budująca lektura.

Medytacje o św.Józefie, człowieku z krwi i kości, wierzącym i sprawiedliwym, milczącym cieniu Oblubieńca Maryi i posłusznym cieniu Ojca Jezusa, Mężu i Ojcu. Bardzo warto.

Medytacje o św.Józefie, człowieku z krwi i kości, wierzącym i sprawiedliwym, milczącym cieniu Oblubieńca Maryi i posłusznym cieniu Ojca Jezusa, Mężu i Ojcu. Bardzo warto.

Niestety, znowu nie udało się osiagnąć poziomu Czarnego Maga, cała trylogia Prawo Milenium jest co najwyżej przeciętna.

Niestety, znowu nie udało się osiagnąć poziomu Czarnego Maga, cała trylogia Prawo Milenium jest co najwyżej przeciętna.

Po trzecim przeczytaniu stwierdzam, że jest to jedna z tych części "Jeżycjady", która najbardziej do mnie trafia, przede wszystkim ze względu na nastrój. Tak jak "Opium w rosole" świetnie oddaje atmosferę stanu wojennego, tak "Brulion" przypomina rok 88, kiedy dyktatura ciemniaków (tutaj w realiach szkolnych) staje się coraz bardziej groteskowa, a Pomarańczowa Alternatywa (Bernard i Dambo) przypomina o wolności ducha. Dokładnie w ten sposób pamiętam tamten czas.

Po trzecim przeczytaniu stwierdzam, że jest to jedna z tych części "Jeżycjady", która najbardziej do mnie trafia, przede wszystkim ze względu na nastrój. Tak jak "Opium w rosole" świetnie oddaje atmosferę stanu wojennego, tak "Brulion" przypomina rok 88, kiedy dyktatura ciemniaków (tutaj w realiach szkolnych) staje się coraz bardziej groteskowa, a Pomarańczowa Alternatywa...

Części poświęcone ogólnym rozważaniom nad naturą i powołaniem kobiety rewelacyjne i ponadczasowe. Zaś te na temat kształcenia dziewcząt, osadzone w konkretnym miejscu i czasie, trochę już jednak przestarzałe. Niemniej dla tych pierwszych - bardzo warto.

Części poświęcone ogólnym rozważaniom nad naturą i powołaniem kobiety rewelacyjne i ponadczasowe. Zaś te na temat kształcenia dziewcząt, osadzone w konkretnym miejscu i czasie, trochę już jednak przestarzałe. Niemniej dla tych pierwszych - bardzo warto.

Dość mocny przerost formy nad treścią, jakby Autorce żal było nie wykorzystać każdego zdania, jakie napisała. A odchudzenie przynajmniej o połowę tylko by książce wyszło na dobre. Najciekawszy jest pomysł, znany już z innych powieści Connie Willis – studenci historii wysyłani są na praktyki w przeszłość, aby na miejscu prowadzić badania. Tym razem do Anglii w roku 1940, głównym miejscem akcji jest Londyn w czasie miesięcy bombardowań. Szkopuł w tym, że kolejne dziesiątki stron nie posuwają tej akcji do przodu ani o cal, zaś zachowanie i sposób myślenia bohaterów zupełnie nie przystają do tego, czego można by oczekiwać od prawie-absolwentów Oxfordu. W dodatku jest to tylko pierwsza część (druga to „All Clear”), więc wszystko nagle się urwało i tyle. Trzeba będzie sięgnąć po drugi tom, żeby zaspokoić ciekawość, bo jednak czyta się to nieźle, mimo tych zastrzeżeń.

Dość mocny przerost formy nad treścią, jakby Autorce żal było nie wykorzystać każdego zdania, jakie napisała. A odchudzenie przynajmniej o połowę tylko by książce wyszło na dobre. Najciekawszy jest pomysł, znany już z innych powieści Connie Willis – studenci historii wysyłani są na praktyki w przeszłość, aby na miejscu prowadzić badania. Tym razem do Anglii w roku 1940,...

Profesor już nie zdążył przygotować tej książki, sporządził jedynie konspekt, pozostawił też tytuł. I to jest właśnie Jego świat - kilka wspomnieniowych haseł ze świetnego “Pamiętnika gapia”, kilka fragmentów z “Raptularza”, potrety kilku osób ważnych nie tylko dla Niego samego, ale też dla całej polskiej kultury (sam przecież kimś takim był). Świat młodości w przedwojennej Bydgoszczy, poznańskiej polonistyki po wojnie, świat historii teatru w Warszawie i Krakowie. Świat tworzony przez ludzi opisanych w tej książce i przez samego Profesora. Warto go poznać.

Profesor już nie zdążył przygotować tej książki, sporządził jedynie konspekt, pozostawił też tytuł. I to jest właśnie Jego świat - kilka wspomnieniowych haseł ze świetnego “Pamiętnika gapia”, kilka fragmentów z “Raptularza”, potrety kilku osób ważnych nie tylko dla Niego samego, ale też dla całej polskiej kultury (sam przecież kimś takim był). Świat młodości w przedwojennej...

Chyba najsłabsza powieść Connie Willis. Do połowy flaki z olejem, aż miałem ochotę odłożyć książkę, mnóstwo pobocznych, niepotrzebnych wątków, jakby Autorce żal było nie zamieścić wszystkiego, co udało się napisać.
Mimo wszystko warto dotrwać do drugiej części, tam pojawiają się emocje i wzruszenie, jest też nad czym porozmyślać.

Chyba najsłabsza powieść Connie Willis. Do połowy flaki z olejem, aż miałem ochotę odłożyć książkę, mnóstwo pobocznych, niepotrzebnych wątków, jakby Autorce żal było nie zamieścić wszystkiego, co udało się napisać.
Mimo wszystko warto dotrwać do drugiej części, tam pojawiają się emocje i wzruszenie, jest też nad czym porozmyślać.

Na pewno długo pozostanie w pamięci to dzieło. Pamiętnik bez chronologii, więc raczej nietypowy, układ hasłowy wymusza czytanie jakby był to słownik czy encyklopedia (po części tym jest w istocie), ogromna szczegółowość większości haseł wymagała sporo kwerendy, ale i tak najciekawsze są własne wspomnienia Autora, otaczające i przenikające fakty i informacje skądinąd, co nadaje im kolorów i niejako przywraca do życia. Historia mała, ta lokalna, opleciona wokół wydarzeń ogólnych i przefiltrowana przez wrażliwość Autora, a ani tego, ani zmysłu obserwacji i uważności temu młodemu wówczas człowiekowi nie brakowało. Zaś spisanie tych wspomnień w wieku już dojrzałym, z bagażem wszystkich powojennych lat, pozwoliło na dodanie licznych i celnych komentarzy, taki dodatkowy smaczek. Nie wiem, czy jakiekolwiek inne miasto posiada taki literacki pomnik, jaki nieistniejącej już Bydgoszczy wystawił tym sposobem Profesor.

Na pewno długo pozostanie w pamięci to dzieło. Pamiętnik bez chronologii, więc raczej nietypowy, układ hasłowy wymusza czytanie jakby był to słownik czy encyklopedia (po części tym jest w istocie), ogromna szczegółowość większości haseł wymagała sporo kwerendy, ale i tak najciekawsze są własne wspomnienia Autora, otaczające i przenikające fakty i informacje skądinąd, co...

Rzecz dotyczy przeróżnych związków Autora (rusycysty) z tytułową Rosją, a choć oparta jest na wspomnieniach z licznych podróży do tego kraju, to na równi z nimi zajmuje się zgłębianiem rosyjskiej literatury i rosyjskiego ducha, opisuje spotkania z pisarzami i poetami (bardzo ciekawy wątek znajomości z Josipem Brodskim), recenzuje książki (od de Custine’a do Jerofiejewa), na koniec zanurza się w swojej krainie dzieciństwa u podnóża Wyżyny Oszmiańskiej, tej sprzed wojny i tej współczesnej. Ciekawa lektura.

Rzecz dotyczy przeróżnych związków Autora (rusycysty) z tytułową Rosją, a choć oparta jest na wspomnieniach z licznych podróży do tego kraju, to na równi z nimi zajmuje się zgłębianiem rosyjskiej literatury i rosyjskiego ducha, opisuje spotkania z pisarzami i poetami (bardzo ciekawy wątek znajomości z Josipem Brodskim), recenzuje książki (od de Custine’a do Jerofiejewa), na...

Różni się od późniejszych książek MM (przede wszystkim wątkiem sensacyjnym w wydaniu dziecięcym), ale czuje się już ducha Jeżycjady łącznie z charakterystycznym dla niej rodzajem humoru. Bardzo przyjemna lektura.

Różni się od późniejszych książek MM (przede wszystkim wątkiem sensacyjnym w wydaniu dziecięcym), ale czuje się już ducha Jeżycjady łącznie z charakterystycznym dla niej rodzajem humoru. Bardzo przyjemna lektura.

Pierwsze moje zetknięcie z Chestertonem-pisarzem, nie publicystą. Chociaż książka jest mimo wszystko bardzo publicystyczna (innych, zdaje się, nie pisał) i fabuła podporządkowana jest idei, to jednak akcja zawiązuje się zgrabnie, wątki się dopełniają, a bohaterowie są z krwi i kości. Początek wprawdzie dosyć niemrawy, za to później im dalej, tym lepiej.

Pierwsze moje zetknięcie z Chestertonem-pisarzem, nie publicystą. Chociaż książka jest mimo wszystko bardzo publicystyczna (innych, zdaje się, nie pisał) i fabuła podporządkowana jest idei, to jednak akcja zawiązuje się zgrabnie, wątki się dopełniają, a bohaterowie są z krwi i kości. Początek wprawdzie dosyć niemrawy, za to później im dalej, tym lepiej.

Klasyka duchowości i mistyki. Tego typu książek raczej nie powinno się oceniać, więc tego nie robię. Ale przeczytać trzeba.

Klasyka duchowości i mistyki. Tego typu książek raczej nie powinno się oceniać, więc tego nie robię. Ale przeczytać trzeba.

Fantasy niby młodzieżowa, ale nadspodziewanie dobrze napisana, spójna akcja i wiarygodni bohaterowie. Z przyjemnością zapoznam się z kolejnymi częściami.

Fantasy niby młodzieżowa, ale nadspodziewanie dobrze napisana, spójna akcja i wiarygodni bohaterowie. Z przyjemnością zapoznam się z kolejnymi częściami.