Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Cały świat to scena, A ludzie na nim to tylko aktorzy. Każdy z nich wchodzi na scenę i znika, A kiedy na niej jest, gra różna role.

Cały świat to scena, A ludzie na nim to tylko aktorzy. Każdy z nich wchodzi na scenę i znika, A kiedy na niej jest, gra różna role.

... że najważniejsze jest nie to, aby być, ale to, w jaki sposób być.

... że najważniejsze jest nie to, aby być, ale to, w jaki sposób być.

Być może celem tej szalonej wyprawy, którą podjęłam, wcale nie było odszukanie Willema. Może chodziło o kogoś zupełnie innego.

Być może celem tej szalonej wyprawy, którą podjęłam, wcale nie było odszukanie Willema. Może chodziło o kogoś zupełnie innego.

Podejrzewam jednak, że w rzeczywistości jest wręcz przeciwnie. Że tak naprawdę wszystko właśnie się dla mnie zaczyna.

Podejrzewam jednak, że w rzeczywistości jest wręcz przeciwnie. Że tak naprawdę wszystko właśnie się dla mnie zaczyna.

Ruszyła przed siebie, ale gdy była kilka kroków od bramy, poczuła poryw wiatru, znajomy poryw, który przeleciał obok i nagle się zatrzymał. Objęła ją Della. – Obiecaj, że niedługo sprowadzisz tu z powrotem swój wilczy zad. Obiecaj, do cholery! Kylie napłynęły łzy do oczu i bardzo mocno przytuliła Dellę, tak jak to robią tylko naprawdę dobre przyjaciółki. – Obiecuję – rzekła. – Obiecuję. I zamierzała tej obietnicy dotrzymać. Della, która najwyraźniej też była zdania, że szybko i intensywnie to dobra metoda, odbiegła. Kylie odwróciła się po raz ostatni. Ujrzała płaczącą Mirandę i Perry’ego, jak wbiegali na polanę. Zatrzymała się i pomachała im. Wiedziała, że to Miranda pomogła przekonać Dellę, by się z nią pożegnała. Boże, będzie jej brakowało przyjaciółek. A potem spojrzała na ganek biura. Stała tam Holiday. Ale nie sama. Obok niej stał Burnett. Nawet z tej odległości widziała jego niezadowolenie, ale też delikatność, z jaką obejmował Holiday. Poczuła wewnętrzne ciepło; przyłożyła do tego rękę. I czuła, że to była część jej przeznaczenia. Nagle zauważyła przy biurze Dereka. Spojrzał na nią i uśmiechnął się. Gdyby tak bardzo nie cierpiała, odpowiedziałaby uśmiechem. Zanim się odwróciła, poczuła jeszcze jedną obecność. Czuła, chociaż nie widziała. Gdzieś spośród drzew obserwował ją pewien błękitnooki wilkołak. Cierpiał, ale ona także. Odwróciła się do bramy. Hayden podszedł bliżej. – Gotowa? – zapytał. „Nie”, powiedziało jej serce, ale głowa powiedziała „tak”. Nie wiedziała, co ją czeka u dziadka, ale nic, nic nie zajmie miejsca Wodospadów Cienia. – Trudno się żegnać – powiedział Hayden. – Wrócę – odpowiedziała Kylie. – Przysięgam, że wrócę. I ponad wszystko pragnęła w to wierzyć.

Ruszyła przed siebie, ale gdy była kilka kroków od bramy, poczuła poryw wiatru, znajomy poryw, który przeleciał obok i nagle się zatrzymał. ...

- Jasne, nic mam żadnych problemów i więcej go nie zobaczę. Nie wie, jak bardzo się myli. W obydwu sprawach.

- Jasne, nic mam żadnych problemów i więcej go nie zobaczę. Nie wie, jak bardzo się myli. W obydwu sprawach.

Może zapomniałeś, ale tak się składa, że Kylie jest obrońcą i pewnie mogłaby skopać tyłek nawet asteroidzie, gdyby ta postanowiła na mnie wylądować.

Może zapomniałeś, ale tak się składa, że Kylie jest obrońcą i pewnie mogłaby skopać tyłek nawet asteroidzie, gdyby ta postanowiła na mnie wy...

Strach rodzi ponure myśli. I nie zawsze są one mądre.

Strach rodzi ponure myśli. I nie zawsze są one mądre.