Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książkę ogólnie oceniam pozytywnie, chociaż była dość nierówna. Niektóre fragmenty były bardzo ciekawe i chwytały za serce, inne zaś się dłużyły.

Zaczynając od minusów, końcowa bitwa wypadła nieco blado. Postać króla Hybernii została narysowana grubymi, czarnymi kreskami, zupełnie jak zła postać w animacji. Brakowało mi także sprecyzowania jego mocy.
Bardzo podobał mi się wątek bóstw śmierci, były mroczne i tajemnicze, jednakże rozczarował mnie ich koniec. Najpierw zostały przedstawione jako niezwykle silne istoty, by zostać pokonane zaledwie kilka stron później.

Siostry Archeron oceniam zarówno jako zaletę i wadę, jako że ta część przybliża nam bardziej Nestę i Elainę. Jakkolwiek ciekawe i różnorodne są te postacie, nie mogę zaprzeczyć, że czuć od nich nutę Mary Sue. Miło było jednak widzieć, że dziewczyny zachowują się już bardziej jak na rodzinę przystało.

Dobrze było zobaczyć Feyrę, która jest silna i wie, czego chce.
Bardzo podobało mi się także przedstawienie pozostałych dworów, ich książąt oraz mocy. Plus również za rozwinięcie postaci Luciena oraz Suriela.

Podsumowując, ciekawa lektura, która niestety ma swoje niedoskonałości. Ale będąc już zżytym z bohaterami, można przymknąć na nie oko.

Książkę ogólnie oceniam pozytywnie, chociaż była dość nierówna. Niektóre fragmenty były bardzo ciekawe i chwytały za serce, inne zaś się dłużyły.

Zaczynając od minusów, końcowa bitwa wypadła nieco blado. Postać króla Hybernii została narysowana grubymi, czarnymi kreskami, zupełnie jak zła postać w animacji. Brakowało mi także sprecyzowania jego mocy.
Bardzo podobał mi...

Druga część cyklu o fae jest nieczęstym przykładem na to, że kontynuacja może być lepsza od pierwszego tomu. W "Dworze Mgieł i Furii" akcja przyśpiesza i zaciekawa już od pierwszych stron, dostajemy więcej szczegółów z fantastycznej krainy oraz jej mieszkańców. Możemy także spojrzeć na pewne wydarzenia z nowej perspektywy.

Powiem szczerze, że wątek załamania i traumy Feyry mi zaimponował, ponieważ pokazał ciąg przyczynowo-skutkowy oraz brzemię, jakie dziewczyna musiała nosić od wydarzeń pod Górą. Pokazał, że wobec niektórych spraw jesteśmy bezsilni i jest to w porządku, możemy sobie pozwolić na słabość. Uważam, że to dojrzały wątek.
Widzimy także, że pierwsza miłość nie zawsze musi być tą ostatnią, uczucia się zmieniają, a osoba, za którą kiedyś oddalibyśmy życie, okazuje się inna niż przypuszczaliśmy. Są to przykłady, które możemy znaleźć także w naszym codziennym życiu.

Feyra z tej części jest postacią, którą da się lubić i wiele dziewczyn może odnaleźć w niej cząstkę siebie. Rhysand, chociaż początkowo mocno się broniłam, również okazał się ciekawym i uroczym bohaterem. Plusik za to, że nie jest to typowy bad boy odmieniony pod wpływem miłości głównej bohaterki, tylko raczej postać, która od dawna musiała nosić maski, aby chronić to, co kocha.
Niektóre postacie wciąż wydają się jeszcze nieco płaskie, ale liczę, że kolejne części je rozwiną. Na razie jestem zauroczona, miła odskocznia od rzeczywistości :)

Druga część cyklu o fae jest nieczęstym przykładem na to, że kontynuacja może być lepsza od pierwszego tomu. W "Dworze Mgieł i Furii" akcja przyśpiesza i zaciekawa już od pierwszych stron, dostajemy więcej szczegółów z fantastycznej krainy oraz jej mieszkańców. Możemy także spojrzeć na pewne wydarzenia z nowej perspektywy.

Powiem szczerze, że wątek załamania i traumy...

Była to jedna z książek, które już miałam porzucić. Na początku zniechęcił mnie powolny bieg akcji i główna bohaterka, która często postępowała głupio i nielogicznie, starała się być buntownicza na siłę. A jednak potwierdzam liczne opinie - warto przebrnąć przez początek, potem było tylko lepiej. Tak jakby autorka potrzebowała się rozgrzać, aby pokazać nam dojrzalej skonstruowaną fabułę, charakter postaci, a nawet sporą dozę brutalności.

Świat fae i magii mnie zauroczył. Cieszę się, że z czasem otrzymaliśmy więcej wyjaśnień i powiązań, również zaintrygowały mnie liczne stwory, które stawały na drodze głównej postaci. Faktycznie, można potraktować tę historię jako baśń dla dorosłych.

Wątek Pięknej i Bestii na początku wydawał mi się być pokazany nieco łopatologicznie, z czasem jednak ewoluował i ukazał się w ciekawej odsłonie.

Nie jest to arcydzieło, ale przyjemnie się odkrywa ten świat, a sama historia wciąga.

Była to jedna z książek, które już miałam porzucić. Na początku zniechęcił mnie powolny bieg akcji i główna bohaterka, która często postępowała głupio i nielogicznie, starała się być buntownicza na siłę. A jednak potwierdzam liczne opinie - warto przebrnąć przez początek, potem było tylko lepiej. Tak jakby autorka potrzebowała się rozgrzać, aby pokazać nam dojrzalej...