Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Każdy może zdradzić każdego.

Każdy może zdradzić każdego.

Być może nie świecisz jak słońce, ale potrafisz wyprowadzić z mroku. Niektórzy ludzie, sami pozbawieni geniuszu, posiadają niezwykłą moc budzenia go w innych. Chcę powiedzieć, drogi przyjacielu, że jestem ci bardzo zobowiązany.

Być może nie świecisz jak słońce, ale potrafisz wyprowadzić z mroku. Niektórzy ludzie, sami pozbawieni geniuszu, posiadają niezwykłą moc budzenia go w innych. Chcę powiedzieć, drogi przyjacielu, że jestem ci bardzo zobowiązany.

Prawda się nie liczy. Liczy się tylko to, w co wierzą ludzie.

Prawda się nie liczy. Liczy się tylko to, w co wierzą ludzie.

ZAMORDUJĘ cię... – Nie – mówi, celując we mnie palcem. Znowu się cofa. – Niedobra Julia. Nie lubisz zabijać ludzi, pamiętasz? Jesteś temu przeciwna, pamiętasz? Wolisz rozmawiać o uczuciach, o tęczach...

ZAMORDUJĘ cię... – Nie – mówi, celując we mnie palcem. Znowu się cofa. – Niedobra Julia. Nie lubisz zabijać ludzi, pamiętasz? Jesteś temu przeciwna, pamiętasz? Wolisz rozmawiać o uczuciach, o tęczach...

[...] nie zawsze trzeba wygrywać, żeby zostać zwycięzcą. Czasem wystarczy, że inni przegrają.

[...] nie zawsze trzeba wygrywać, żeby zostać zwycięzcą. Czasem wystarczy, że inni przegrają.

Słowa, myślę sobie są takie nieprzewidywalne. Żaden pistolet, miecz, armia ani król nie mogą się mierzyć z potęgą jednego zdania. Miecze mogą ranić i zabijać. Słowa zagnieżdżają się w naszych ciałach i pasożytują w nich jak robactwo. Niesiemy je ze sobą w przyszłość, nie mogąc się od nich uwolnić.

Słowa, myślę sobie są takie nieprzewidywalne. Żaden pistolet, miecz, armia ani król nie mogą się mierzyć z potęgą jednego zdania. Miecze mogą ranić i zabijać. Słowa zagnieżdżają się w naszych ciałach i pasożytują w nich jak robactwo. Niesiemy je ze sobą w przyszłość, nie mogąc się od nich uwolnić.

Powstaniemy. Czerwoni niczym świt.

Powstaniemy. Czerwoni niczym świt.

Masz w sobie tyle charyzmy co gnijące flaki zwierzaka rozjechanego na drodze.

Masz w sobie tyle charyzmy co gnijące flaki zwierzaka rozjechanego na drodze.

Piekło jest puste. Wszystkie diabły są tu.

Piekło jest puste. Wszystkie diabły są tu.

I niestraszny mi strach, nie pozwolę mu już sobą rządzić. To strach powinien się mnie bać.

I niestraszny mi strach, nie pozwolę mu już sobą rządzić. To strach powinien się mnie bać.

- Dlaczego mówisz do niej "skarbie"? – pyta James. – Słyszałem jak mówiłeś to też wcześniej. Dużo. Zakochałeś się w niej? Myślę, że Adam się w niej zakochał. Kenji jednak się w niej nie zakochał. Już go pytałem. Warner mruga na niego. - Więc? – pyta James. - Więc co? - Czy ty się w niej zakochałeś? - Czy ty się w niej zakochałeś? - Co? – James się rumieni. – Nie. Jest starsza ode mnie jakieś milion lat. - Czy ktoś chciałby przejąć tę rozmowę? – pyta Warner, rozglądając się po grupie.

- Dlaczego mówisz do niej "skarbie"? – pyta James. – Słyszałem jak mówiłeś to też wcześniej. Dużo. Zakochałeś się w niej? Myślę, że Adam się w niej zakochał. Kenji jednak się w niej nie zakochał. Już go pytałem. Warner mruga na niego. - Więc? – pyta James. - Więc co? - Czy ty się w niej zakochałeś? - Czy ty się w niej zakochałeś? - Co? – James się rumieni. – Nie. Jest starsza o...

- To nie jest życzliwość - warczę. - Zależy mu na mnie... a mnie zależy na nim! Warner kiwa głową z politowaniem. - Powinnaś sprawić sobie psa, skarbie. Zdaje się, że wyszłoby na to samo.

- To nie jest życzliwość - warczę. - Zależy mu na mnie... a mnie zależy na nim! Warner kiwa głową z politowaniem. - Powinnaś sprawić sobie psa, skarbie. Zdaje się, że wyszłoby na to samo.

Ignite, my love. Ignite.

Ignite, my love. Ignite.

- Jesteś... aniołem? - Pewnie - zakpił nieznajomy - tylko skrzydła zostawiłem w przedpokoju, by nie nabłocić.

- Jesteś... aniołem? - Pewnie - zakpił nieznajomy - tylko skrzydła zostawiłem w przedpokoju, by nie nabłocić.