Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Babcia zawsze była dla mnie jak matka"

„Nie zapomnij mnie” to przepiękna powieść graficzna o niezadanych pytaniach, milczących odpowiedziach. Tęsknocie i ciekawości. Powrocie do miejsc dzieciństwa i wspomnieniach, które już nigdy nie zostaną odnowione. O niewykorzystanych chwilach i spontanicznych decyzjach mających długotrwałe konsekwencje.

W głowie każdego człowieka kołacze się wiele pytań, znaczna część już na zawsze pozostanie bez odpowiedzi. Niektóre z nich chcielibyśmy zadać naszym bliskim, ale wydają się niewłaściwe. No bo, jak zapytać rodzica o to "jaki był twój pierwszy raz?", "Z czym się zmagałxś przez całe życie?". Tego typu rozmowy dalej są tematem tabu.

Ludzie z natury oceniają to co widzą, nie analizują czyjegoś zachowania na podstawie dawnych schematów, przeżyć i doświadczeń. Łatwiej jest w takim razie zapytać o mało istotne sprawy zamiast zapytać „Hej, jesteś szczęśliwy/a?”. Nikt też nie spojrzy i nie zastanowi się dlaczego szklą wam się oczy na widok z pozoru błahych rzeczy.

Nigdy nie miałam bezpośredniego kontaktu z osobą chorą na alzheimera. I jestem za to wdzięczna, bo chyba nie ma nic gorszego niż niepamięć. Zdawałam sobie sprawę, że ta historia otworzy z trudem zamknięte drzwi. Czułam, że ta przeprawa będzie bolesna i pewnie długo nie będę mogła się po niej pozbierać i poniekąd właśnie tak było. Jednak znalazłam w niej ukojenie, bezpieczną przystań i cóż… Uwielbiam tę powieść. Jest przepiękna i chwytająca za serce. Miewa zabawne, rozczulające momenty. Na pewno jeszcze nie raz do niej wrócę.

Współpraca reklamowa @mlodybook

"Babcia zawsze była dla mnie jak matka"

„Nie zapomnij mnie” to przepiękna powieść graficzna o niezadanych pytaniach, milczących odpowiedziach. Tęsknocie i ciekawości. Powrocie do miejsc dzieciństwa i wspomnieniach, które już nigdy nie zostaną odnowione. O niewykorzystanych chwilach i spontanicznych decyzjach mających długotrwałe konsekwencje.

W głowie każdego człowieka...

Dzień dobry kochani! Jeśli macie już plany czytelnicze na majówkę, to bardzo mi przykro, ale musicie je porzucić. Bo oto przedstawiam wam kontynuację najlepszej dylogii jaką kiedykolwiek przeczytacie! Pamiętam jak na początku mojej czytelniczej kariery, gardziłam polskimi autorami, a teraz jestem jak: Maja pisz więcej, bo ja potrzebuje twoich powieści na wczoraj!

Poza tym, bożeeeeee Gabrieeeeel! My sweet boy ❤

Jak tę książkę się cudownie czytało, matko kochana. Nie sądziłam, że będę aż tak zachwycona kontynuacją Śladów, zwłaszcza, że końcówka tomu pierwszego miała w sobie pewien chaos. Jednak ten tom to istnie arcydzieło. Nie tylko fabularnie, ale również pod względem języka, kreacji bohaterów, łączenia wszystkich wątków czy dynamiki.

Przez tę historię dosłownie płynęłam. Za każdym razem jak siadałam by przeczytać „tylko jeden rozdział”, kończyłam o wiele dalej. Nawet świadome dawkowanie było bolesne, ponieważ tak poprowadzona fabuła pochłaniała do reszty. Bardzo podobał mi się podział na „perspektywy” i prawdopodobnie właśnie takiego wyodrębnienia brakowało mi pod końcówką tomu pierwszego.

Wydarzenia są świetnie rozmieszczone w czasie, bohaterowie mają czas na analizę, wnioski i rozwój. Bardzo przyjemnie obserwowało mi się jak dojrzewają w nich pewne emocje, jak dostrzegają nowe możliwości i sposoby radzenia sobie w trudnych warunkach. Relacja Gabriela i Vincenta to moja nowa ulubiona braterska więź.

Nigdy nie byłam fanką lat osiemdziesiątych, ale zdecydowanie już nią jestem. A przynajmniej dla tej dylogii, w której odnalazłam swoje miejsce. Niezaprzeczalnie powrócę do tej historii. Czuję się związana z bohaterami i ich otoczeniem. To tego rodzaju powieść, gdzie macie ochotę wsiąść w samolot i podążać śladami bohaterów! (Poważnie mówię, jedźmy na wycieczkę!)

Współpraca reklamowa @wydawnictwoale

Dzień dobry kochani! Jeśli macie już plany czytelnicze na majówkę, to bardzo mi przykro, ale musicie je porzucić. Bo oto przedstawiam wam kontynuację najlepszej dylogii jaką kiedykolwiek przeczytacie! Pamiętam jak na początku mojej czytelniczej kariery, gardziłam polskimi autorami, a teraz jestem jak: Maja pisz więcej, bo ja potrzebuje twoich powieści na wczoraj!

Poza tym,...

Muszę przyznać, że jestem pozytywnie zaskoczona. Tłumaczenie tego tytułu jest o wiele lepsze, bardziej nakierunkowane na młodzieżówkę, a wykorzystane słownictwo współczesne. Więc jeśli zraził was opis, wahacie się przed przeczytaniem ze względu na jego charakter, to spokojnie, bo w środku jest normalnie.

Kiełkujący romans między bohaterami jest urzekający i słodki. To jak o siebie dbają, ratują przed kłopotami i przy podejmowaniu decyzji przede wszystkim biorą pod uwagę komfort tego drugiego. Żadne z ich spotkań nie było sztucznie wykreowane. To znajomość, którą mógłby zawrzeć każdy z nas, gdyby żył w świecie z odrobiną magii.

Schemat fabuły jest dość podstawowy, ale fajnie poprowadzony. Praktycznie cały czas coś się dzieje, a historia nie rozłazi się na boki. Dynamika i punkty fabularne, fajnie pchały ją do przodu. Nie było dłuższych zastojów. Brakuje mi jednak szansy poznania całości rodziny królewskiej. Spędzenia kolejnego dnia w ich towarzystwie. Relacja między rodzeństwem jest cudowna, a ich rozmowy są zabawne i pełne troski. Mają dobre flow, które chwyta za serce.

Największym minusem, który osobiście mi przeszkadzał jest skład, łamanie tekstu i czasem długie zdania, choć żadne nie pojawia się nagminnie.

Końcówka była świetna. Wciągnęłam się strasznie w te ostatnie strony. Jak już wspominałam, powieść jest dość schematyczna, ale nie sztampowa. Ma w sobie tę charakterystyczną oryginalność. Rozgrzewała moje serduszko w odpowiednich momentach. Co prawda, na początku trudno było mi się wkręcić, ale czym dalej, tym lepiej. Raczej nie znajdzie się w ulubieńcach roku, jednak dobrze spędziłam przy niej czas.

Oczywiście mamy happy end ^^

Współpraca reklamowa @znakhoryzont @odyseya.books

Muszę przyznać, że jestem pozytywnie zaskoczona. Tłumaczenie tego tytułu jest o wiele lepsze, bardziej nakierunkowane na młodzieżówkę, a wykorzystane słownictwo współczesne. Więc jeśli zraził was opis, wahacie się przed przeczytaniem ze względu na jego charakter, to spokojnie, bo w środku jest normalnie.

Kiełkujący romans między bohaterami jest urzekający i słodki. To jak...

O maj gasz! Jakie to było dobre! 😭

Narracja pierwszoosobowa robi tu ogromną robotę. Rzeczywisty, „niewypolerowany” bohater ze swoimi lękami, skłonnościami do robienia tego co właściwe, przechodzi przemianę, a czytelnik towarzyszy mu z zapartym tchem. Zadania, które według twórców programu miały pomóc im wyjść ze strefy smutki i pomóc odnaleźć się w każdej sytuacji, stały się nie tyle co nieetyczne, a okrutne, wręcz odrażające. Moja relacja z bohaterami to istna hulanka emocjonalna. Raz nienawidziłam Eleanor, potem jej współczułam i na nowo czułam odrazę. Wątpiłam w Finna, podejrzewałam go, a potem miałam ochotę się nim zaopiekować. Zawładnęło mną rozdarcie między skrajnościami 😩

Bardzo trudno było mi się oderwać od tego tytułu. Każdy kolejny rozdział odkrywał karty, których się nie spodziewałam, tytuły zaś zaszczepiały dodatkową ciekawość. To naprawdę super książka, przepełniona dynamiką, tajemniczością i ekstremalnymi zadaniami. Przez cały czas czułam się jej częścią, jakbym stała obok Sebastiana, była członkinią Kwasowej Zieleni. Podoba mi się również spójność, wyjaśnienie wszystkich wątków i pytań rzuconych w przestrzeń. Ewolucja eksperymentu oraz to, że oparta jest ona na prawdziwych teoriach, badaniach i nurtach filozoficznych.

Zawsze gdy czytam tego typu powieści, próbuje wyłapać moment, w którym eksperyment zmienia swoją dynamikę i bohater zbacza z trasy wytyczonej przez twórców. Jeszcze nigdy nie udało mi się znaleźć tego momentu… To chyba o czymś świadczy – o doskonałości, którą można osiągnąć jedynie dzięki dobrze połączonym wątkom, zakorzenionym w czytelniku wątpliwościom i świetnie wykreowanych bohaterach!

Im in love i totalnie czekam na kontynuację, bo ekskjuzmi, ale co to była za końcówka?! Takie spotkanie, sytuacje i w ogóle TAKIE zakończenia powinny być nielegalne! :< Proszę już mi dać tom numer dwa!

Współpraca reklamowa z wydawnictwem

O maj gasz! Jakie to było dobre! 😭

Narracja pierwszoosobowa robi tu ogromną robotę. Rzeczywisty, „niewypolerowany” bohater ze swoimi lękami, skłonnościami do robienia tego co właściwe, przechodzi przemianę, a czytelnik towarzyszy mu z zapartym tchem. Zadania, które według twórców programu miały pomóc im wyjść ze strefy smutki i pomóc odnaleźć się w każdej sytuacji, stały...

"Bliźniaczy Płomień" czyli książka, która pachnie słonecznym Paryżem, ramenem i rozkosznym pieskiem. Cóż, pewnie tak jest, a ja w ogóle nie powinnam mieć prawa głosu, skoro jej nie doczytałam, ale może wyjaśnię dlaczego...

Znacie ten moment, gdy zaczynacie czytać nową powieść i nie jesteście w stanie jasno określić co wam w niej właściwie przeszkadza? Czytacie i czytacie, a bariera zamiast się zacierać, po prostu się zwiększa? „Bliźniaczy płomień” był właśnie taką książką.

Zacznę może od tego, że kompletnie nie potrafiłam się wczuć. Wykreowany świat przypomina mi połączenie filmów o gadających psach i „Emily w Paryżu” z tym, że wszyscy dookoła łącznie z psem mają między 5, a 105 lat. Filozoficzne wywody przewijają się wraz z młodzieżowymi wyrażeniami, tworząc bardzo dziwne połączenie. W życiu nie spotkałam nastolatka, który w rozmowie z rówieśnikiem używa sformułowania „Każdy nosi swój krzyż”. Dialogi brzmią sztucznie.

Poza tym, co drugą stronę, a czasami nawet częściej pojawia się wzmianka o traumie, terapeutce lub jednym i drugim, co w nadmiarze bardzo zniechęca do kontynuacji. Do tego dochodzi kwestia „wykrzykiwania problemów z okna terapeutki” co jest dla mnie niesamowicie absurdalne, bo sama od trzech lat uczęszczam na terapię.

Brakuje mi dynamiki w fabule, charyzmy w postaciach lub zwykłego zaintrygowania tematem. Nie znalazłam tu nic co by mnie skłoniło do kontynuacji. Zdania są naprawdę długie, co jeszcze bardziej zniechęcało. Kilka razy próbowałam je przeczytać na głos, ale wystarczało mi powietrza tak do połowy. Dłużyła mi się każda kolejna strona, chociaż rozdziały są stosunkowo krótkie. Wystarczyło, że przekartkowałam ostatnie strony i już nie musiałam powracać do fragmentu na którym skończyłam.

Perspektywa, mimo iż oznaczona, zacierała mi się jak tylko przewróciłam stronę. Aleks i Daiki brzmią jak jedna osoba. Nic ich nie wyróżnia.

Mam wrażenie, że momentami brakuje tu logiki. Raz Daiki twierdzi, że ma traumę związaną z jazdą samochodem (ogólnie to bardzo straumatyzowany bohater), a potem wygląda to tak, jakby w drodze powrotnej rozmawiał z przyjaciółką przez telefon, ale dzieje się plot twist i nagle okazuje się, że dopiero rusza spod sklepu.

Bardzo lubię poznawać świeże pióra, jednak niestety tutaj widać książkę pisaną „w cztery miesiące” lub jak kto woli „sześć łącznie z pracami redakcyjnymi”. Naprawdę mi przykro, ale DNF po 97 stronach to najlepsze co mogłam zrobić, bo okropnie się męczyłam.

"Bliźniaczy Płomień" czyli książka, która pachnie słonecznym Paryżem, ramenem i rozkosznym pieskiem. Cóż, pewnie tak jest, a ja w ogóle nie powinnam mieć prawa głosu, skoro jej nie doczytałam, ale może wyjaśnię dlaczego...

Znacie ten moment, gdy zaczynacie czytać nową powieść i nie jesteście w stanie jasno określić co wam w niej właściwie przeszkadza? Czytacie i czytacie,...

"To jest nasze miejsce" to kolejna niesamowita powieść Vitora Martinsa, różniąca się nie tylko stylem, ale również i formą od "15 dni jest na zawsze".

Jesteśmy przyzwyczajeni do podróży bohatera. Zwiedzania wraz z nim różnych miejsc, ulicznego chaosu i jedzenia w restauracji. Dlatego też na ogół nie spodziewamy się niczego innego. Jednak co powiecie na historie opowiedzianą z perspektywy budynku? Wolnostojącego, z dwoma sypialniami, łazienką i werandą (która później zostaje przerobiona na garaż, a jeszcze potem na wypożyczalnie filmów!). To nie jest zwykła nieruchomość, a dom przy ulicy Słonecznikowej osiem, który nie może mówić (bo jest domem), nie może się śmiać (z tego samego powodu), ani płakać (chociaż może cieknąć jakaś rura). Zasięg jego czułości sięga chodnika, lubi zabawne sytuacje i jak się okazuje świetnie opowiada historie trzech pokoleń lokatorów.

W 2000 roku Ana mieszka w nim ze swoim ojcem. Zajmuje większą sypialnie, kocha książki o wampirach, ma dziewczynę i komplet płyt CD oraz najnowsze technologie ponieważ jej tata jest komputerowym specem. Ma również problem – okazuje się, że za dwa tygodnie będzie mieszkać w Rio de Janerio. To historia o pożegnaniu i stracie, nieprzepracowanym smutku i zagubieniu.

W 2010 roku Greg przyjeżdża do ciotki. Catarina prowadzi wypożyczalnie filmów, ma psa z trzema łapami, obsesję na punkcie Keanu Reeves i nienawidzi wielu rzeczy. Nastolatek, oprócz tego, że wie o zbliżającym się rozwodzie rodziców, pragnie w końcu pocałować jakiegoś fajnego chłopaka. To historia o znajdywaniu miłości i przyjaźni, poczuciu wolności, nawiązywaniu więzi i akceptacji samego siebie.

Jest kwiecień 2021 roku, a Beto wyczerpały się pomysły co mógłby robić w lockdownie. Zazdrości swojej siostrze, która przebywa w dużym mieście, w mieszkaniu z fioletowymi drzwiami prowadzącymi do salonu. Beto pragnie uciec, zrobić kurs fotograficzny i pracować w zawodzie, którego obecnie nie może rozwijać. Jednak jego siostra niespodziewanie wraca. To historia o zrozumieniu, samotności i lepszym poznawaniu osób z którymi mieszkamy.

Chciałabym powiedzieć, że te trzy historie łączy jedno – prawdziwa miłość. Ale zaczniecie wyobrażać sobie romantyczne gesty, a to nie do końca o tę miłość chodzi. Ta książka ma w sobie o wiele więcej. Jest szersza, dłuższa i głębsza. Przeplata losy kilku pokoleń w sposób nie do przewidzenia. Martins napisał kolejną powieść przy której się śmiałam, płakałam i chodziłam z emocji. Nawet jeśli na początku byłam zaskoczona osobliwą perspektywą, tak podświadomie czułam, że "To jest nasze miejsce" będzie również moim miejscem. I nie myliłam się. Historie są tak pochłaniające, poruszające, pełne szczerości, naiwność, marzeń i przeczucia. Bohaterowie są prawdziwi, ich problemy trafiają w czytelnika, a sytuacje w jakich się znajdują łatwo można odnaleźć w rzeczywistości. To książka, która uzależnia od pierwszej strony, przywłaszcza serce, otula je kocem i czule całuje w czółko. Ma w sobie coś, co trudno opisać słowami, zostawia posmak nadziei i szczęśliwego zakończenia.

Zawsze uważałam, że najtrudniej jest recenzować książki, które są wyjątkowe. Dla mnie tę wyjątkowość posiadają historie Vitora. Bo jeżeli powieść wywołuje całą masę skrajnych emocji i dba jak o ukochaną osobę to nie trzeba szukać innej bezpiecznej przystani. Gwarantuję, że „To jest nasze miejsce” od teraz może być również waszą komfortową przystanią pełną słoneczników, nadziei i Keanu Reeves (psa oczywiście)

Naprawdę nie wiem, jak od teraz będzie wyglądało moje życie. Ciężko będzie podnieść poprzeczkę doskonałej powieści. Miłość/10

Współpraca reklamowa - You&YA

"To jest nasze miejsce" to kolejna niesamowita powieść Vitora Martinsa, różniąca się nie tylko stylem, ale również i formą od "15 dni jest na zawsze".

Jesteśmy przyzwyczajeni do podróży bohatera. Zwiedzania wraz z nim różnych miejsc, ulicznego chaosu i jedzenia w restauracji. Dlatego też na ogół nie spodziewamy się niczego innego. Jednak co powiecie na historie...

Hej, dzień dobry! Lubicie powieści graficzne? Ja je wręcz uwielbiam, ponieważ doświadczanie literatury zarówno treścią jak i obrazem potrafi ukoić zmysły. A czasem naprawdę bywa trudno. Czujemy się bezwartościowi, zmęczeni, wyobcowani i samotni. W takich momentach nie zastanawiamy się nad tym ile osób wokół nas może czuć to samo. Skupiamy się na własnych emocjach i próbie przetrwania. A co jeśli dostalibyśmy możliwość przynależenie do „Klubu smutnych duchów”?

"Ludzie chcą wiedzieć, że nie są sami, może nawet jest więcej takich osób, które chcą się spotkać”

Każdy tom opowiada historię innego ducha, który codziennie stawia czoła nie tylko samotności, ale również innym problemom. Strach, obawy, myśli, skrajności, z którymi my, jako ludzie walczymy na co dzień. Sytuacje w których nie chcemy się znaleźć, ale z jakiegoś powodu pozwalamy doprowadzić się do nich przez innych są tymi, które wywołują w nas najwięcej strachu i wątpliwości. Boimy się odmówić, bo nie wiemy jak nasz towarzysz zareaguje, dlatego często zostajemy z wątpliwościami, tłukącymi się po naszej głowie. Dużo jest też tutaj izolacji, poczucia niewystarczalności czy umniejszania sobie. A przecież wszyscy jesteśmy wystarczająco wartościowi.

Z założenia, idea klubu brzmi super. Dzięki niemu można poznać więcej osób, otworzyć się na nowe doświadczenia i relacje, z drugiej zaś mamy tu bohaterów, którzy boją się tego rodzaju zgromadzeń. Publiczne wystąpienia, poznawanie nowych osób czy jakiekolwiek wyjście poza swoją strefę komfortu brzmi jak największy koszmar.

Sięgając po te powieści nie sądziłam, że aż tak bardzo odnajdę w nich siebie. A jednak bohaterowie są tak mega rzeczywiści. Pracoholizm, izolacja, poczucie niewystarczalności, overthinking to chyba najmocniejsze cechy, które we mnie uderzyły. I chociaż dziwnie było czytać „o sobie”, tak z perspektywy czasu uważam, że powieści pomogły mi zrozumieć jak wiele osób może mieć podobnie. Klub smutnych duchów buduje w nas odwagę z próbą mówienia o swoich trudnościach. Uczy dostrzegać, wspierać i kotwiczyć poczucie przynależności. To są bardzo dobre książki i uważam, że każdy powinien je przeczytać.

Wszystkim smutnym Duszkom czytającym ten post… Nie jesteście sami kochani!

„Nie obawiaj się dopuścić do siebie przyjaciół, mimo strachu warto to zrobić! Dacie radę, duszki!”

Hej, dzień dobry! Lubicie powieści graficzne? Ja je wręcz uwielbiam, ponieważ doświadczanie literatury zarówno treścią jak i obrazem potrafi ukoić zmysły. A czasem naprawdę bywa trudno. Czujemy się bezwartościowi, zmęczeni, wyobcowani i samotni. W takich momentach nie zastanawiamy się nad tym ile osób wokół nas może czuć to samo. Skupiamy się na własnych emocjach i próbie...

To chyba pierwsza opinia, która nie jest recenzją i dotyczy pamiętnika, a nie powieści. Mam wrażenie, że opinii też nie powinnam pisać, bo czuję się jakbym naruszała tym działaniem doświadczenia, odczucia i słuszność czyichś słów, a przecież chodzi poznanie historii. Dlatego opowiem wam, co możecie w niej znaleźć ^^

George M. Johnson, napisał książkę, w której pokazał nam, jak wygląda queerowośźć z perspektywy osoby, którą społeczeństwo ocenia już po samym kolorze skory. Zagłębia się w strukturę, kulturę i historię Czarnych osób, pokazując tym samym różne objawy stygmatyzacji, mikroagresji, homofobii, rasizmu oraz efekty wybrakowanej edukacji seksualnej. Mamy idealny wgląd w to, jak Czarne dzieci są traktowane przez Białych nauczycieli – zawsze surowiej, bez łagodnych spojrzeń i żadnego lekceważącego machnięcia ręką. Autor rozważa również kwestię tożsamości. Zauważa różnice i podkreśla nieumyślnie stawiane bariery między „heteroseksualnym otoczeniem”, a tym „queerowym”. Ujmując to w ideę podwójnego życia, czyli tzw. dwóch osobowości, z dominującą cechą akceptowalną przez społeczeństwo. Pokazuje, że osoba, która jest na swój sposób „inna” balansuje między wykreowanymi wizerunkami, często zamykając swoje prawdziwe JA głęboko w sobie.

Dlatego "Nie wszyscy chłopcy są niebiescy" jest słusznie określone jako manifest osoby queer, która pragnie być wolna. Autor w swojej autobiografii poddaje analizie oddziaływanie otoczenia i wpajane przez lata normy, na rozwój jednostki w społeczeństwie. Mamy tutaj również zbiór doświadczeń, przemyśleń, prostego lecz niezwykle mądrego "gdybania"; "Co by było, gdybyśmy zatarli granice między tym co dziewczęce, a tym co chłopięce i pozwolili dzieciom samym decydować, w co chcą się bawić?". Omawiane są kwestie określania płci, nadawania imion, edukowanie i naprowadzenie dziecka na konkretne tory życia, które kreuje jego osobowość.

Znalazłam tu wiele rodzinnego ciepła, miłości i wsparcia. Momentami byłam niesamowicie poruszona więziami, które pomogły mu przetrwać najgorsze chwile. Bo naprawdę ważne jest to, kogo mamy u swojego boku i nie należy patrzeć na innych tylko być sobą.

Uważam, że dobrze jest poznać sposób postrzegania i interpretację różnych zachowań z perspektywy osoby, której prawdopodobnie w zwykłych okolicznościach łatwo byśmy nie spotkali. Lektura jest idealnym uzupełnieniem wiedzy (również historycznej) i pokazuje życie z zupełnie innej, nieznanej mi dotąd strony. Polecam wszystkim, których interesuje odkrywanie queerowości w innej kulturze (ale nie tylko!), bo to bardzo rozwijająca książka ^^

To chyba pierwsza opinia, która nie jest recenzją i dotyczy pamiętnika, a nie powieści. Mam wrażenie, że opinii też nie powinnam pisać, bo czuję się jakbym naruszała tym działaniem doświadczenia, odczucia i słuszność czyichś słów, a przecież chodzi poznanie historii. Dlatego opowiem wam, co możecie w niej znaleźć ^^

George M. Johnson, napisał książkę, w której pokazał nam,...

„Wcale nie musisz być idealny, by zasłużyć na czyjąś miłość. Ja też nie jestem idealny. Ale to sprawia, że jesteśmy idealni, by siebie kochać, prawda?”

„Pocałunki w ciemności” to pozycja po której zdecydowanie nie spodziewałam się ogromu emocji. Szczerze powiedziawszy, na nic się nie nastawiałam. Chciałam tylko dobrze wykreowanego głównego bohatera, a dostałam znacznie więcej. Powieść piękną niczym baśń, wzruszającą jak dramat, ale też i nieco naciąganą.

Austin żyje w klatce stworzonej przez nadopiekuńczą matkę, a Tim wybrał złe towarzystwo, aby choć na chwilę posiąść przynależność. Ich pierwsze dwa spotkania wypadają naprawdę naturalnie, chociaż oba przewidziałam. Jednak trzecie wydaje się nierealne i dalej nie potrafię znaleźć dla niego wytłumaczenia. Lecz kiedy zaczęłam trzeci rozdział… Od tego momentu nie jestem w stanie zliczyć ile razy się wzruszyłam. Choć wciąż zastanawiam się gdzie zniknęli ziomale Tima i jak można się w kimś zakochać po trzech spotkaniach to niezaprzeczalnie zostałam ogromną fanką tej historii. Dalej noszę w sobie emocje, których zasmakowałam. Uwielbiam babcię Austina, bardzo przypomina mi moją. Ona też chciała abym realizowała swoje marzenia. [♥️]

Zdecydowanie na plus jest rozwój bohaterów. Widać zachodzące w nich zmiany, otwarcie na inne możliwości. I bardzo dobrze, bo myślałam, że poskręca mnie ta matka.

Żałuję, że ta historia tak szybko się skończyła, bo naprawdę doświadczyłam jej wszystkimi zmysłami. I nawet jeśli byłam w stanie przewidzieć niektóre sceny, tak więcej było tych, które pozytywnie mnie zniszczyły. Dalej nie wiem kto tu kogo skończył. Ja tę książkę czy ona mnie, bo końcówka brzmi jak piękny film. Romantyczny dramat z happy endem pozostawionym częściowo w domyśle. Ostatnie sceny przelatywały mi przed oczami niczym najpiękniejsze kadry i chyba dlatego zaczęłam się zastanawiać czy ta relacja w ogóle mogła tak dynamicznie się rozwinąć. No, ale czy nie pragniemy miłości jak z książki? Pięknej, czułej, wiernej i przy tym nieco naciąganej?

„Wcale nie musisz być idealny, by zasłużyć na czyjąś miłość. Ja też nie jestem idealny. Ale to sprawia, że jesteśmy idealni, by siebie kochać, prawda?”

„Pocałunki w ciemności” to pozycja po której zdecydowanie nie spodziewałam się ogromu emocji. Szczerze powiedziawszy, na nic się nie nastawiałam. Chciałam tylko dobrze wykreowanego głównego bohatera, a dostałam znacznie...

„Zanim wybuchnie słońce” to prawdziwa i totalnie tęczowa książka, gdzie co prawda schemat goni schemat, ale jej bohaterowie są jednocześnie zakręceni i autentyczni. Gdybym miała zrecenzować ją w jednym zdaniu, stwierdziłabym że w swojej ogólnej strukturze jest dość przewidywalna, jednak nie brak jej oryginalności; ponieważ proszę państwa, buja XD. A przynajmniej od drugiej połowy.
Dlaczego przewidywalna i schematyczna? Bo wygląda jak co drugie opowiadanie na wattpadzie, a kluczowe wydarzenia da się rozszyfrować. Jednak jest w niej coś, co sprawiło, że się uzależniłam i potrzebuje więcej. Chce poznać każdy szczegół z ich życia, spędzić z nimi sylwestra i umierać wewnętrznie podczas kolejnej słownej przepychanki. Nie pogardziłabym dodatkiem z perspektywą Weroniki i Maks, a także Adama i Artura. Uwielbiam te dzieciaki, chociaż naprawdę trudno mi wskazać moment, w którym "Zanim wybuchnie słonce" uzależniło mnie od siebie. Jestem zakochana, choć na początku sądziłam, że zdecydowanie daleko mi do targetu.

Szczerze powiedziawszy, podczas pierwszych stu stron, nie sądziłam, że będę miała cokolwiek dobrego do powiedzenia o tym tytule. Nie myślałam nawet, że ją skończę, bo wydawała się, hm, zapchana wszystkim co się dało, wsadzić do queerowej młodzieżówki. Mam z nią taki hate-love, bo z jednej strony na początku bardzo trudno mi się było wkręcić przez niecodzienny styl autorki i dobór słów, które były dość… głupie. Niektóre zdania musiałam czytać po trzy razy by odnaleźć w nich sens. Choć rzadko go odnajdywałam, to i tak nic nie triggeruje mnie bardziej niż Leon dławiący się FRAGMENTEM pomidora. No przepraszam, ale XDDD

I zapewne gdybym miała z dziesięć lat mniej, byłabym zachwycona różnorodnością, barwnością postaci i ich odwadze. Sądzę, że powieść jest idealna dla tych, którzy potrzebują ciepłego kocyka albo dopiero zaczynają swoją przygodę z queerowymi tytułami. To fajna książka do odkrywania siebie i godzenia się z darami natury.

Uwielbiam Daniela, Adama i Artura. Boże, jakbym miała wybrać jakiś team, to niech to będą maturzyści! Kocham Adama, to taki mój fikcyjny, adoptowany syn. Zaś relacja Daniela i Leona, ich przemiana, rozwój, niewerbalne docieranie się... Mimo wszystko, jestem naprawdę zauroczona tą historią!

„Zanim wybuchnie słońce” to prawdziwa i totalnie tęczowa książka, gdzie co prawda schemat goni schemat, ale jej bohaterowie są jednocześnie zakręceni i autentyczni. Gdybym miała zrecenzować ją w jednym zdaniu, stwierdziłabym że w swojej ogólnej strukturze jest dość przewidywalna, jednak nie brak jej oryginalności; ponieważ proszę państwa, buja XD. A przynajmniej od drugiej...