Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kiedy kończę czytać jakąś książkę, wchodzę na ten portal żeby odznaczyć ją jako "przeczytane" i pojawia się konieczność przyznania danej ilości gwiazdek zastanawiam się, czy w przypadku takich książek jak "Kobiety z bloku 10" zasadne jest jakiekolwiek ocenianie w dziesięciostopniowej skali. Kim ja, zwykła młoda kobieta, urodzona na początku lat 90, rzeczywistość obozową znająca jedynie z - w mniejszej części - lekcji historii lub z - w większej części - książek i filmów dokumentalnych, jestem by w jakiś sposób oceniać tę książkę? Z punktu widzenia kogo powinnam to zrobić?

Nie jestem w stanie odnieść się do faktów historycznych, gdyż nie przeżyłam piekła obozu koncentracyjnego.
Nie jestem w stanie wyobrazić sobie strachu, w jakim żyły kobiety których losy przedstawia autor.
Nie jestem w stanie znaleźć słów na określenie osób, które wymyśliły, nadzorowały i przeprowadzały eksperymenty, a takie jak "potwór" wydają mi się niedopowiedzeniem. Jak dla mnie "potwory" są kimś/czymś nadnaturalnym, co nie należy do naszego świata; wynaturzeniem, które ma ostre zęby i długie pazury, ale pozostaje w strefie wyobraźni naszej, autorów książek i twórców filmów. Te osoby nie są "potworami" - należały do naszego świata, były jego częścią, a to pokazuje, że to właśnie ludzi należy się bać.

Po lekturze tej książki, tak jak po wielu dotykających podobnej tematyki, czuję swoisty dysonans. Z jednej strony eksperymenty na ludziach, wbrew ich woli, są czymś okropnym i w życiu nie chciałabym być ich ofiarą. Z drugiej - to właśnie podczas wojen nauka najbardziej gna do przodu, gdyby nie prowadzone w szybkim tempie badania z zakresu medycyny, balistyki i innych dziedzin nauk, wielu rzeczy być może do dzisiaj byśmy się nie dowiedzieli. Mam jednak nadzieję, że nie jestem w tym uczuciu osamotniona.

Kiedy kończę czytać jakąś książkę, wchodzę na ten portal żeby odznaczyć ją jako "przeczytane" i pojawia się konieczność przyznania danej ilości gwiazdek zastanawiam się, czy w przypadku takich książek jak "Kobiety z bloku 10" zasadne jest jakiekolwiek ocenianie w dziesięciostopniowej skali. Kim ja, zwykła młoda kobieta, urodzona na początku lat 90, rzeczywistość obozową...

"Behawiorysta" z pewnością jeszcze na długo zostanie w mojej pamięci. Głównie ze względu na to, że akcja dzieje się w moim rodzinnym Opolu - mieście, na które niezbyt często natykamy się w książkach. Przez to w mojej głowie powstały setki pytań - czy moje ukochane miasto byłoby atrakcyjne w oczach potencjalnego terrorysty? Jeśli tak, to z jakich względów? Czy zachowałby się jak Kompozytor i łaknął uwagi społeczności, czy raczej wybrałby działanie po cichu?

I dobrze. Jeśli książka nie budzi we mnie emocji i nie pozostawia z pytaniami bez odpowiedzi, uznaję ją za stratę czasu. A jeżeli dodatkowo pod koniec dostanę obuchem w głowę, jeszcze długo potrafię pozostać w stanie oszołomienia.

Mam wrażenie, że po lekturze tej książki powinna powstać cała rzesza domorosłych specjalistów od mowy ludzkiego ciała, ewentualnie wzrosnąć liczba chętnych na studia z zakresu kryminalistyki bądź psychologii, tak jak to miało miejsce w szczytowym okresie popularności seriali kryminalnych. Gdyby tylko w wyniku takich działań nasz kraj zyskałby takich speców jak Gerard - proszę bardzo, będę pierwsza, która zacznie klaskać.

Czytając mimowolnie widziałam przed oczami ulice, którymi poruszali się bohaterowie, osiedla, na których mieszkali, widziałam też oczywiście komendę wojewódzką i prokuraturę. Nawet wspomniano o klubie, który faktycznie został przed laty zamknięty - a znajdował się w mojej okolicy. To, z jaką wiernością oddano topografię miasta wynika oczywiście z faktu, iż Remigiusz Mróz urodził się w Opolu i tutaj też mieszkał, a po skończeniu studiów wrócił. Cieszę się jedynie, że przedszkole opanowane przez zamachowca nie okazało się tym, do którego sama uczęszczałam :)

"Behawiorysta" z pewnością jeszcze na długo zostanie w mojej pamięci. Głównie ze względu na to, że akcja dzieje się w moim rodzinnym Opolu - mieście, na które niezbyt często natykamy się w książkach. Przez to w mojej głowie powstały setki pytań - czy moje ukochane miasto byłoby atrakcyjne w oczach potencjalnego terrorysty? Jeśli tak, to z jakich względów? Czy zachowałby się...