Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Uwielbiam ten humor i sposób narracji !:) Jaga wiedźminka zdecydowanie bardziej daje się lubić niż Gosława. Dużo upiorów, a w zasadzie brak innych bóstw oprócz swarożyca, ale całość i tak najbardziej przypadła mi do gustu z całego cyklu. Czekam na dalszą historię Jagi, żeby się w końcu dowiedzieć jak to było z tym Mszczujem...

Uwielbiam ten humor i sposób narracji !:) Jaga wiedźminka zdecydowanie bardziej daje się lubić niż Gosława. Dużo upiorów, a w zasadzie brak innych bóstw oprócz swarożyca, ale całość i tak najbardziej przypadła mi do gustu z całego cyklu. Czekam na dalszą historię Jagi, żeby się w końcu dowiedzieć jak to było z tym Mszczujem...

Wemek zrobił książkę :) Wciągnęła mnie historia Mańka, historia Zuzy mniej. W zestawieniu z TYM,z czym mierzy się on, jej rozterki wydają się być takie niezrozumiałe. Za dużo wulgaryzmów, taki zamysł, narracja pierwszoosobowa itp. itd, ale jednak za dużo.

Wemek zrobił książkę :) Wciągnęła mnie historia Mańka, historia Zuzy mniej. W zestawieniu z TYM,z czym mierzy się on, jej rozterki wydają się być takie niezrozumiałe. Za dużo wulgaryzmów, taki zamysł, narracja pierwszoosobowa itp. itd, ale jednak za dużo.

Plusy:
- pomysł na narrację prowadzoną przez dziecko po drugiej stronie kolczastego drutu,
- ładny prosty język oraz prowadzenie historii w sposób, który nie pozwala się oderwać od lektury,
- pomysł na symboliczne zestawienie dwóch chłopców z zupełnie różnych światów,
- ogromy plus za za zakończenie, którego czytelnik zupełnie się nie spodziewa, uczestnicząc przez większość stron w lekko prowadzonej historii.
Minusy:
- niewiedza dziewięcioletniego Bruna o świecie wokół zdaje się być mocno naciągana i sztuczna tak, że chłopiec wydaje się być dużo młodszy zaledwie kilkuletni,
- za sielankowe przedstawienie obozu koncentracyjnego, co jest o tyle ryzykowane, że czytelnicy z innych krajów, mniej zaznajomieni w temacie, mogą odnieść wrażenie, że wcale tak źle nie było. Ciężko sobie wyobrazić codzienne spotkania chłopców przy drucie kolczastym bez podpięcia ogrodzenia do prądu, czy brutalnie ale nawet to, że żydowski chłopiec przeżył w obozie ponad rok...
Siódemka za zakończenie, które daje do myślenia i nie pozostaje obojętne na długo.

Plusy:
- pomysł na narrację prowadzoną przez dziecko po drugiej stronie kolczastego drutu,
- ładny prosty język oraz prowadzenie historii w sposób, który nie pozwala się oderwać od lektury,
- pomysł na symboliczne zestawienie dwóch chłopców z zupełnie różnych światów,
- ogromy plus za za zakończenie, którego czytelnik zupełnie się nie spodziewa, uczestnicząc przez większość...