Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Jak oswoić swoją mroczną stronę" jest książką, o której jest dość cicho w social mediach, a to dlatego, że to poradnik. O tych zawsze się mniej mówi mimo, że od kilku lat się to, na szczęście, zmienia na lepsze. Dlaczego na szczęście? A no, bo często są to książki bardzo ważne dla osób, które potrzebują pewnego rodzaju wsparcia, popchnięcia w odpowiednią stronę. I ta właśnie była dla mnie jedną, wielką niewiadomą, a czy była warta uwagi?

Niewiele stron, bo ledwie dwieście, a tekstu bardzo dużo i to wartościowego. Ale to nie typowa książka, w której mówią jak poprawić swoją kondycję psychiczną, jak zaakceptować siebie, bo tutaj zahaczamy o cięższy klimat, a mianowicie o toksyczność. Bo w każdy, z nas taka cząstka jest.

Kompleksy, złe samopoczucie spowodowane myśleniem o sobie w negatywny sposób, a na to wszystko wpływamy nie tylko my sami, ale także otoczenie i ludzie, którzy potrafią nam włożyć do głowy obrzydliwe myśli. Kumulowanie w sobie takich rzeczy powoduje, że prędzej czy później, wybuchają niczym bomba atomowa siejąc w naszej świadomości zniszczenie.

Jak niskie poczucie wartości ma społeczeństwo? Ile osób skrywa w głębi siebie ogrom cierpienia i nie dąży do spełniania marzeń i pragnień? W tej książce znajdziecie podpowiedź jak z tym walczyć, jak zacząć po prostu lepiej żyć.

Ze swojej strony bardzo polecam, bo choć bardzo rzadko sięgam po tego typu książki, to każda jedna jest dla mnie odkryciem, przyjemną odskocznią od innych gatunków.

Recenzja powstała we współpracy z Wydawnictwem Feeria.

"Jak oswoić swoją mroczną stronę" jest książką, o której jest dość cicho w social mediach, a to dlatego, że to poradnik. O tych zawsze się mniej mówi mimo, że od kilku lat się to, na szczęście, zmienia na lepsze. Dlaczego na szczęście? A no, bo często są to książki bardzo ważne dla osób, które potrzebują pewnego rodzaju wsparcia, popchnięcia w odpowiednią stronę. I ta...

"Dziennik Sir Collina" na pierwszy rzut oka przyciąga bardzo ciekawą okładką. Z góry wiadomo, że w środku będą jakieś przygody, ciekawa historia fantasy. W środku śnieżnobiałe kartki, za którymi osobiście nie przepadam, ale wiem, że wiele osób uwielbia. Do tego miejscami grafiki na papierze jak by był delikatnie spalony. O szczegóły tutaj zadbano i faktycznie sugeruje tutaj to wszystko, że jest to właśnie dziennik.

A kim jest Sir Collin? Młody człowiek z marzeniem ogromnym, bo chce zostać rycerzem. W jego życiu jednak niekoniecznie jest na to miejsce, a przynajmniej nie według jego ojca. Bo wiecie, dwunasty syn, wielkie wobec niego plany i w tym wszystkim chłopak, który chciałby inaczej żyć. Niestety, ojciec wysyła go w zasadzie na wojnę, do zakonu, gdzie ludzie walczą z demonicznymi magami. I w tym miejscu zaczyna się akcja, której ja oczekiwałam przez pierwsze strony. Miałam nadzieję, że szybko się rozkręci.

I choć w końcu się rozkręciła, to miałam wrażenie, że czegoś brakuje. Główny bohater to naprawdę świetny człowiek, próbujący mimo rozlewu krwi podążać za tym, co słuszne i choć tęskni za rodziną, to ma obok siebie wiele osób, ale czy to może stłumić tęsknotę i samotność?

Ten dziennik jest faktycznie spisaną opowieścią o przebytej drodze, o walkach, demonach, zakonie, a przy tym o marzeniu o byciu rycerzem, o innym zupełnie życiu.

I w końcu to historia, która mam nieodparte wrażenie, jest opowieścią wielu młodych ludzi, a ubrana w fantastykę pełną gębą. Bo przecież ilu wylatuje z gniazda rodzinnego, robi coś, czego chcą rodzice, a sami chcieliby inaczej żyć, prawda? Ilu ulega tej presji, a mimo to tęskni za domem i rodziną? No i ilu poszukuje swojej drogi, próbuje robić coś dobrego, cokolwiek znaczącego, nie dać się złamać?

Widać w tej historii ogromną pasję do pisania. Bardzo się cieszę, że jest napisana dobrze, jest wciągająca, a przy tym nie ma w niej błędów (choć być może tylko ja ich nie dostrzegam!). Mknie się wraz z Collinem przez historię tak niezwykłą, jak się tylko dało. Czy pogardziłabym całą serią? Absolutnie nie! Z chęcią nawet każdy tom mógłby być o innym z jego braci!

Także, jeśli szukacie fantastyki ciekawej, nieco innej, ale przy tym bardzo, bardzo wciągającej, to jest to strzał w dziesiątkę!

Recenzja powstała we współpracy z Maksymilianem Jakubiakiem.

"Dziennik Sir Collina" na pierwszy rzut oka przyciąga bardzo ciekawą okładką. Z góry wiadomo, że w środku będą jakieś przygody, ciekawa historia fantasy. W środku śnieżnobiałe kartki, za którymi osobiście nie przepadam, ale wiem, że wiele osób uwielbia. Do tego miejscami grafiki na papierze jak by był delikatnie spalony. O szczegóły tutaj zadbano i faktycznie sugeruje tutaj...

Jak często zdarza się Wam zaczynać serię od losowego tomu? I jak to wpływa na odbiór danej serii?
U mnie często tak jest, bo gdy trafi się coś ciekawego, co wybieram ze względu na np. okładkę, to się nie zastanawiam nad tym czy to seria. Ot, ryzykuję czy mi się dana książka spodoba. Czasami to właśnie któryś już tom serii. I tak było z „Lucy i morze”, po którą sięgnęłam nie patrząc na to czy to seria. Czy się opłaciło?
Bo „Lucy i morze” to czwarty tom serii. Aczkolwiek uważam, że można czytać w zupełnie odwrotnej kolejności, bo w tej części mam dokładnie nakreślone relacje Lucy, głównej bohaterki z jej byl mężem i wpadamy w pandemię. Przyszło jej przez to zamieszkać właśnie z byl mężem pod jednym dachem ponownie, a że utrzymywali dobre stosunki, to teoretycznie nie powinno być kłopotu.
Ale jak wiemy wszyscy warunki pandemiczne potrafiły rozbić niejeden związek i zniszczyć przyjaźnie. Do tego sąsiedzi, którzy są wrogo nastawieni i wszystko to co znamy czyli szycie swoich maseczek, strach, izolacja i jedna wielka niewiadoma.
To bardzo przyjemna lektura, podtrzymująca na duchu i zdecydowanie inaczej odbierana niż jak by była czytana w trakcie lockdownu. Po takim czasie podchodzi się do tego inaczej, a jednak też często pojawiała mi się w głowie myśl „no tak, tak było”.
Całe mnóstwo emocji, a przy tym ciężko się od niej oderwać, bo otula niczym ciepły, polarowy koc.
No i bohaterowie. Sympatyczni, niczym przyjaciele od lat. Jak by się ich znało i lubiło od bardzo dawna.
To wszystko sprawiło, że od razu zapragnęłam przeczytać pozostałe tomy tej serii i jestem przekonana, że wydarzy się to w niedalekiej przyszłości.
Czy polecam? Owszem, jako taką cosy opowieść, na gorsze dni i taką po prostu zwyczajną, a jednocześnie niezwykłą. Dla relaksu, dla odprężenia, z herbatą w ręku 🙂
Recenzja powstała we współpracy z Wielka Litera

Jak często zdarza się Wam zaczynać serię od losowego tomu? I jak to wpływa na odbiór danej serii?
U mnie często tak jest, bo gdy trafi się coś ciekawego, co wybieram ze względu na np. okładkę, to się nie zastanawiam nad tym czy to seria. Ot, ryzykuję czy mi się dana książka spodoba. Czasami to właśnie któryś już tom serii. I tak było z „Lucy i morze”, po którą sięgnęłam...