Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bardzo męczyłam się z początkiem, jednak zaraz po 'Traktacie o Wilku Stepowym' wchłonęłam ją natychmiast. Jest to książka bardzo nieprzewidywalna, zaskakuje na każdym kroku. Hesse sypie ideami jak z rękawa tylko po to, żeby za chwilę im zaprzeczyć. I to jest niespotykane. Już wierzymy w to, co czytamy, myślimy- tak! to musi być to! czysta prawda- żeby potem spotkać się z miażdżącą krytyką tego, co przed chwilą uznaliśmy za właściwe i prawdziwe. "Wilk stepowy" nauczył mnie tego, że trzeba mieć otwarty umysł i niczego nie można przyjmować jako pewnik. Wszystko zawsze trzeba podważać, ewaluować, rozwijać, miażdżyć, stwarzać, potem znowu rozszarpywać na kawałki i tworzyć na nowo. W końcu jak sam Hesse pisał w tejże książce: "człowiek jest stanem przejściowym", powinien "tak rozszerzyć swą duszę, aby znów mogła ogarnąć wszechświat".
Czasami uznajemy coś za ostateczność- tak jak Harry uważał, że jego los człowieka- wilka jest ostatecznością, ale nic w nas nie jest stałe, wszystko się zmienia albo w każdym razie powinno!
Do tego dołączymy fakt, że przez większość książki byłam przekonana, że jest ona pochwałą dla romantyków, męczenników, idealistów, którzy karmią się smutkiem i uwielbiają autodestrukcję, a tu oczywiście zaskoczenie. Autor sprawia, że zaczynamy się utożsamiać z wilkiem stepowym, zgarnia nasze zaufanie, już nam wygodnie w tej skórze wilka, już nam dobrze użalać się nad sobą, a tu bum!
Do tego przepiękny, poetycki język.

Genialna książka!

Bardzo męczyłam się z początkiem, jednak zaraz po 'Traktacie o Wilku Stepowym' wchłonęłam ją natychmiast. Jest to książka bardzo nieprzewidywalna, zaskakuje na każdym kroku. Hesse sypie ideami jak z rękawa tylko po to, żeby za chwilę im zaprzeczyć. I to jest niespotykane. Już wierzymy w to, co czytamy, myślimy- tak! to musi być to! czysta prawda- żeby potem spotkać się z...

To jest czysta klasa. Fascynująca ilość wątków, złożoność i autentyczność postaci. Tołstoj był geniuszem obserwacji.

To jest czysta klasa. Fascynująca ilość wątków, złożoność i autentyczność postaci. Tołstoj był geniuszem obserwacji.

Jest to najpiękniejsza książka, jaką czytałam. Książka o dojrzewaniu, przyjaźni, miłości, a przede wszystkim o poznawaniu samego siebie. "Demian" cały przesiąknięty jest czymś niespotykanym i magicznym. Czytając, miałam też wrażenie, że wszystko co sobie kiedyś powiedziałam, wszystkie zalążki tego w co wierzyłam- tu i teraz, w tej książce, odnalazły swe dopełnienie.

/
"Miłość nie powinna prosić- mówiła- ani żądać. Miłość musi posiadać siłę, dzięki której dojdzie sama w sobie do pewności. I wtedy nie ją cokolwiek ciągnąć będzie, lecz ona będzie przyciągać."

Jest to najpiękniejsza książka, jaką czytałam. Książka o dojrzewaniu, przyjaźni, miłości, a przede wszystkim o poznawaniu samego siebie. "Demian" cały przesiąknięty jest czymś niespotykanym i magicznym. Czytając, miałam też wrażenie, że wszystko co sobie kiedyś powiedziałam, wszystkie zalążki tego w co wierzyłam- tu i teraz, w tej książce, odnalazły swe...

Przeczytałam ją już z rok temu, ale w głowie nadal mam żywe obrazy i emocje związane z nią. Pamiętam burzę, czarne prawie niebo, ogromne więzienie-zamczysko, loch, błyskotliwość hrabiego i finezję jego intryg, jaskinię na samotnej wyspie przerobioną na eksluzywne mieszkanie, skarby, przygody, a przede wszystkim smak słodkiej zemsty. Polecam wszystkim ten kawał świetnej, wciągającej i angażującej emocjonalnie literatury!

Przeczytałam ją już z rok temu, ale w głowie nadal mam żywe obrazy i emocje związane z nią. Pamiętam burzę, czarne prawie niebo, ogromne więzienie-zamczysko, loch, błyskotliwość hrabiego i finezję jego intryg, jaskinię na samotnej wyspie przerobioną na eksluzywne mieszkanie, skarby, przygody, a przede wszystkim smak słodkiej zemsty. Polecam wszystkim ten kawał świetnej,...

Pył wkradł się do moich nozdrzy, przedostał się do środka i osiadł na duszy.
To była pierwsza książka, którą czytałam, idąc chodnikiem. To była pierwsza książka, która dotarła głęboko, jej słowa przeszywały, były pełne wdzięku, pełne szczerości i pełne życia, a sam tekst przesiąknięty emocjami.
Bohater książki nie potrafił strzelać, bał się kobiet i mieszkał w obskurnym hotelu. Camilla nie była piękną dziewczyną o porcelanowej twarzy, ustach niczym płatki róż i łagodnym usposobieniu.
Wszyscy bohaterowie książki byli ludźmi z krwi i kości, ludźmi o zawiłych charakterach, niejednoznacznej naturze. Fante opisuje szarą codzienność, ale przesiewa ją przez swoją wrażliwość. Jest prawdziwy i niezwykle ujmujący.
Kiedy skończyłam czytać, miałam łzy w oczach.

Pył wkradł się do moich nozdrzy, przedostał się do środka i osiadł na duszy.
To była pierwsza książka, którą czytałam, idąc chodnikiem. To była pierwsza książka, która dotarła głęboko, jej słowa przeszywały, były pełne wdzięku, pełne szczerości i pełne życia, a sam tekst przesiąknięty emocjami.
Bohater książki nie potrafił strzelać, bał się kobiet i mieszkał w obskurnym...

Thoreau w tak piękny sposób uświadamia. Pisze o życiu w zgodzie ze sobą i z naturą. O szukaniu tego, co jest najważniejsze dla człowieka, o rozwoju- zarówno intelektualnym jak i duchowym.

Zdecydowanie najmądrzejsza i najbardziej wartościowa książka jaką dane mi było przeczytać.

Thoreau w tak piękny sposób uświadamia. Pisze o życiu w zgodzie ze sobą i z naturą. O szukaniu tego, co jest najważniejsze dla człowieka, o rozwoju- zarówno intelektualnym jak i duchowym.

Zdecydowanie najmądrzejsza i najbardziej wartościowa książka jaką dane mi było przeczytać.