Kocham literaturę rosyjską z tego powodu sięgnęłam po książkę Walerego Brusiowa pt." Ognisty anioł". . Akcja powieści rozgrywa się w XVI wieku w Niemczech. Z początku myślałam ze autorem książki jest Niemiec, ponieważ wszystko jest tak dokładnie opisane.
Główną bohaterką książki jest Renata młoda dziewczyna, która jest nawiedzana przez Diabła - pięknego Anioła Madiela, który jest niezwykle piękny ma niebieskie oczy i złote włosy oraz wspaniałą posturę. Pewnego dnia zakochuje się w niej rycerzu Ruprecht. W trakcie ich pierwszego spotkania Renata opowiada mu swoją historię, opowiada mu swojej miłości do hrabiego Henryka von Otterheima. Po pewnym czasie Renata spotyka ponownie hrabiego Henryka i wyznaje mu miłość ten jednak nie odwzajemnił jej uczucia. Zrozpaczona Renata prosi Ruprechta aby zabił Henryka i wezwał go na pojedynek.
W książce najbardziej podobają mi się odwołania do Mistrza i Małgorzaty w obu dziełach mamy motyw sabatu oraz diabła. Co więcej jest również motyw faustowski. Jednakże w powieści Bułhakowa miłość ma siłę uzdrawiającą, stanowiącą podporę dla człowieka w najtrudniejszych chwilach. Natomiast Briusow jest raczej chłodnym racjonalistą. Bardzo ciekawy jest takze wątek w którym Ruprecht poznaje Mesfistofelesa oraz Fausta kiedy wywołują oni piękną Helenę. Książka opisuje także proces sądzenia czarownicy przez inkwizycję.
Mój ulubiony fragment z książki: (słowa Renaty)
"-A może wcale się nie dziwię. A może cieszę się z tego że Henryk mnie nienawidzi. I płaczę nie nad nim tylko nad sobą. Nie żal mi, ze go tracę, lecz wstyd mi i przykro, ze mogłam tak go kochać, tak mu się oddawać. Sama go nienawidzę! Teraz wiem dokładnie to, czego juz dano się domyślałam. Jest tylko człowiekiem, zwykłym człowiekiem, którego można uwieść i którego można zgubić, a ja dotknięta obłędem wyobrażałam sobie ze jest moim aniołem. Nie, nie Henryk to tylko hrabia Otterheim, niedoszły wielki mistrz swego zakonu, a mój Madiel przebywa w niebiosach, wiecznie czysty, wiecznie przepiękny wiecznie niedostępny!"

Kocham literaturę rosyjską z tego powodu sięgnęłam po książkę Walerego Brusiowa pt." Ognisty anioł". . Akcja powieści rozgrywa się w XVI wieku w Niemczech. Z początku myślałam ze autorem książki jest Niemiec, ponieważ wszystko jest tak dokładnie opisane.
Główną bohaterką książki jest Renata młoda dziewczyna, która jest nawiedzana przez Diabła - pięknego Anioła Madiela,...

Powieść, która bardzo daleko wykracza poza ramy małostkowego romansu jest w zasadzie powieścią historyczno-fantastyczną ze sporym naciskiem na psychologię postaci i można analizować ją na różnych płaszczyznach.

Akcja powieści ma charakter wspomnień/relacji, której narratorem jest niejaki Ruprecht, powracający do ojczyzny po dziesięcioletnim wojowaniu, jako lancknecht. Podczas jednego z noclegów w zajeździe poznaje Renatę, trochę wiedźmę, trochę czarownicę obdarzoną niezwyklymi zdolnościami parapsychologicznymi, która twierdzi, że jest regularnie nawiedzana przez świetlistego anioła, w którym się obsesyjnie zakochuje. Nawiązanie znajomości z Ruprechtem wzbudza w niej chorobliwą wręcz determinację na odzyskanie ukochanego anioła co w efekcie prowadzi do kontynuacji poszukiwań Madiela przy pomocy zakochanego w niej, mężczyzny....

Renata jest idealnym przykładem postaci wielowymiarowej, złożonej i niejednoznacznej. Na pewno jest też postacią tragiczną, rozchwianą emocjonalnie z symptomami rozwijającej się choroby psychicznej, której tragizm nie polega tylko na jej smutnym zakończeniu, ale też na uzależnieniu swoich losów od postaci, która mogła być jedynie wytworem jej chorej wyobraźni. I tutaj przyznaję, że nie wiem, kto mnie w tej książce bardziej denerwował... czy intencje i motywacje Renaty, za którymi ona sama już nie nadążała, czy sposób rozumowania Ruprechta nad którym on też już nie panował bo nijak się tu jego serce z rozumem dogadać nie może...

Rzadko sięgam po literaturę rosyjską więc ta raczej też nie była w moich planach, nawet o niej nie słyszałam. Przypadkiem spotkana na dniach pewna pani doktor ze studiów, której w swoim czasie tłumaczyłam teksty z języka rosyjskiego, poleciła mi tę książkę. Średniowieczne Niemcy to nie są klimaty w których bym się lubowała, ale nawet ja byłam zaskoczona, że tak dobrze mi się to czytało.

Powieść, która bardzo daleko wykracza poza ramy małostkowego romansu jest w zasadzie powieścią historyczno-fantastyczną ze sporym naciskiem na psychologię postaci i można analizować ją na różnych płaszczyznach.

Akcja powieści ma charakter wspomnień/relacji, której narratorem jest niejaki Ruprecht, powracający do ojczyzny po dziesięcioletnim wojowaniu, jako lancknecht....

„Ognisty anioł” Walerego Briusowa był dziełem kultowym moich koleżanek z czasów akademickich, które studiowały filologię rosyjską. Przeczytałam i ja i zachwyciłam się do tego stopnia, że zapragnęłam tę książkę mieć na własność. A nie było to takie łatwe. W Polsce wyszło tylko jedno wydanie w roku 1981 (przynajmniej ja tylko takie znam),a później cisza. Udało mi się dopiero za sprawą Allegro trafić na całkiem nieźle zachowany egzemplarz, który ktoś sprzedawał za symboliczną sumę.
To bardzo dziwna książka i na pewno nie dla każdego. Nie znając kontekstu jej napisania można ją uznać za egzaltowaną, a nawet kiczowatą historyjkę o szalonej miłości powracającego z zamorskich wojaży lancknechta Ruprechta do szalonej, albo opętanej przez demony Renaty. Podłożem dla tej historii jest jednak związek samego Briusowa z Niną Pietrowską i Andriejem Biełym. To ta trójka stanowi pierwowzory głównych bohaterów, a relacja między nimi jest tworzywem fabuły.
Autor wystylizował swoją powieść na XVI- wieczną gawędę młodego Ruprechta, który opowiada o fatalnym zauroczeniu przypadkowo poznaną kobietą. I to właśnie ona jest sednem tej historii. Briusow wykreował niepowtarzalną postać kobiecą- demoniczną, szaloną, dręczącą i doprowadzającą do obłędu zakochanego w niej mężczyznę, żądającą poświęceń, nieobliczalną. Jednocześnie fascynującą i odrażającą. Ma w sobie anioła i diabła. I robi z Ruprechtem to samo, co prawdopodobnie robiła z Briusowem Nina. Typowa femme fatale demonem podszyta.
Nie sposób nie zauważyć, że na język powieści Briusowa ogromny wpływ wywarł fakt, że autor był przede wszystkim poetą. Dlatego jego bohaterowie używają bardzo poetyckiego języka, który czasami aż razi swoją metaforycznością, wyszukanymi porównaniami i dramatycznymi oksymoronami. Ona „wiedzie go przez podziemia mąk” oraz przez „pałac szczęśliwości”, on odczuwa „słodycz męczarni”, ich pocałunki palą jak ogień, a łzy leją się strumieniami. To może irytować, albo i śmieszyć, ale wynika ze specyfiki czasów, w których napisana została książka. Briusow tworzył „Ognistego anioła” w czasie rewolucji 1905 roku w Rosji, będąc mocno zafascynowanym przybyszewszczyzną, demonologią, astrologią i psychologią. Dlatego przypisy do tej powieści zajmują blisko 80 stron.
Na temat „Ognistego anioła” powstało wiele opracowań naukowych, których autorzy próbują zgłębić jego symbolikę i przesłania. Briusowa zestawia się z Bułhakowem, Dostojewskim, Sołogubem, Hamsunem, czy Przybyszewskim. Dlatego nie będę się starała opisywać tego, co do opisania bardzo trudne. Zachęcam do spróbowania tej powieści z pełną świadomością, że to niełatwe zadanie.

„Ognisty anioł” Walerego Briusowa był dziełem kultowym moich koleżanek z czasów akademickich, które studiowały filologię rosyjską. Przeczytałam i ja i zachwyciłam się do tego stopnia, że zapragnęłam tę książkę mieć na własność. A nie było to takie łatwe. W Polsce wyszło tylko jedno wydanie w roku 1981 (przynajmniej ja tylko takie znam),a później cisza. Udało mi się dopiero...

Na uwagę zasługuje zwłaszcza stylistyka języka i toksyczny związek. Nie wiem jednak czy zmogłabym powieść, gdyby nie była moją lekturą :p Wybacz Walery, ale Biełyj jednak lepszy...

Na uwagę zasługuje zwłaszcza stylistyka języka i toksyczny związek. Nie wiem jednak czy zmogłabym powieść, gdyby nie była moją lekturą :p Wybacz Walery, ale Biełyj jednak lepszy...

Wielka powieść o miłości, magii, demonach i obłędzie. Niewiarygodna dbałość o realia XVI wiecznych Niemiec, cudowna narracja i elementy fantastyczne przenikające się z realnym światem. Inkwizycja, demony, sabaty czarownic, pojedynki i męczarnie miłości w XVI odsłonach. Dzieło niesłusznie zapomniane.

Wielka powieść o miłości, magii, demonach i obłędzie. Niewiarygodna dbałość o realia XVI wiecznych Niemiec, cudowna narracja i elementy fantastyczne przenikające się z realnym światem. Inkwizycja, demony, sabaty czarownic, pojedynki i męczarnie miłości w XVI odsłonach. Dzieło niesłusznie zapomniane.

"Ognisty anioł" to jedna z moich ulubionych powieści. Niesamowita, nietuzinkowa, wciągająca historia miłości z szaleństwem, inkwizycją, światem nadprzyrodzonym w tle. Muszę jednak uprzedzić, że duża część powieści toczy się w podróży i znajduje się tu wiele bardzo długich jej opisów. Mnie to jednak nie zniechęcało do czytania. Kobieta, którą Briusow w powieści opisuje jest tak intrygująca, opis jej zachowania, wszystkie niuanse z tym związane były dla mnie tak niezwykle intrygujące i ciekawe, że powodowały, iż od lektury nie mogłam się oderwać. Autor nie szczędzi czytelnikowi naturalistycznych relacji ataków, jakim ulegała bohaterka, ani też szczegółowych opisów skrajnych zmian jej stanów psychicznych, przywodzących na myśl postępującą chorobę psychiczną. Od tej książki mimo pewnych dłużyzn nie można się oderwać.
http://feminadomi.blogspot.com/2017/10/ognisty-anio.html

"Ognisty anioł" to jedna z moich ulubionych powieści. Niesamowita, nietuzinkowa, wciągająca historia miłości z szaleństwem, inkwizycją, światem nadprzyrodzonym w tle. Muszę jednak uprzedzić, że duża część powieści toczy się w podróży i znajduje się tu wiele bardzo długich jej opisów. Mnie to jednak nie zniechęcało do czytania. Kobieta, którą Briusow w powieści opisuje jest...

piękna trudna książka, niewątpliwie wyprzedziła swoje czasy jak większość z twórczości Briusowa

piękna trudna książka, niewątpliwie wyprzedziła swoje czasy jak większość z twórczości Briusowa

Książka godna polecenia choć nie wolna od minusów.
Zdecydowanie na plus przemawia znajomość realiów średniowiecza, widać że autor zna się, wręcz chełpi swoją wiedzą z tego zakresu. Czułem że i ja coraz bardziej je rozumiem, poznaję zwyczaje i ludzi. (Nadmienić trzeba że i autor przypisów zrobił tu kawał dobrej roboty dopisując to co Briusow przemilczał (oprócz tłumaczenia z innych języków..., autor przypisów uznał że przeciętny czytelnik zna łacinę, niemiecki i francuski)). Kolejny plus to postacie, doskonale zarysowane, mający wady i zalety w tym samej Renaty która choć niesamowicie mnie denrwowała ukazała mi że sam znałem taką kobietę. Sama historia jest przemyślana od początku do końca, przez co jesteśmy pewni że Bruisow prowadzi nas do finału a nie krąży po wątkach pobocznych.

Wadą jest to że chociaż idziemy prosto do celu to czasami udaje mu sie przynudzać. Bezsensowne wstawki typu "wiem że to nie ma zupełnie znaczenia ale opiszę drogę mającą 15 metrów z jednego do drugiego budynku" czy wpisywanie na pół strony tytułów które bohater przeczytał (które i tak nie są przetłumaczone a podane po łacinie) zdarzają się zbyt często. Wprowadzanie demonów i całego świata magicznego było moim zdaniem zbędne choć podobało mi się że autor daje furtkę, że to wcale nie sprawka diabła.

Jeżeli spodziewasz się nieco innej wersji Mistrza i Małgorzaty to się zawiedziesz (ja sam nie wiem jak można je porównać) Jeżeli zastanawiasz się którą z tych ksiażek wybrać to bierz Mistrza. Ale jeżeli masz chwilę wolnego lub lubisz mroki średniowiecza (rozświetlone nieco wchodzącą epoką óświecenia) to całkiem przyjemna lektura. Ja sam będę polecał

Książka godna polecenia choć nie wolna od minusów.
Zdecydowanie na plus przemawia znajomość realiów średniowiecza, widać że autor zna się, wręcz chełpi swoją wiedzą z tego zakresu. Czułem że i ja coraz bardziej je rozumiem, poznaję zwyczaje i ludzi. (Nadmienić trzeba że i autor przypisów zrobił tu kawał dobrej roboty dopisując to co Briusow przemilczał (oprócz tłumaczenia z...

W morzu powieści grozy, SF czy niekończących się ostatnio sag o (prawie)wampirach, "Ognisty Anioł" jest jak naturalna perła o nieregularnym kształcie sfery. Briusow zachwycił mnie swoim językiem: niebanalnymi metaforami, trafnymi refleksjami ukrytymi w postaci rozterek głównego bohatera oraz zdolnością do tworzenia niepowtarzalnych charakterów.
Fabuła jest jak magnes - ciężko od niej odstąpić, mimo sporadycznych dłużyzn w akcji. Zawsze istnieje coś, co przyciąga, zaciekawia, każe czytać dalej.
Brnąc przez historię tajemniczej femme fatale Renaty oraz zgubionego miłością do niej Ruprechta, można odnieść wrażenie, że wraz z nimi stoi się w demonicznym kręgu przenoszącym do mrocznych podziemi piekieł oraz oczami dzielnego lancknechta patrzy na upadki świętej grzesznicy Renaty.

"Nie komukolwiek ze znamienitych ludzi
wsławionych w sztuce lub naukach
lecz Tobie
kobieto świetlana szalona nieszczęśliwa
która wiele ukochałaś
i z miłości zginęłaś
tę prawdziwą opowieść
jako pokorny sługa
i wierny kochanek
na znak wiecznej pamięci
poświęca
autor"
Czy kobieta może pragnąć piękniejszego wstępu do enigmatycznej historii specyficznej miłości?

W morzu powieści grozy, SF czy niekończących się ostatnio sag o (prawie)wampirach, "Ognisty Anioł" jest jak naturalna perła o nieregularnym kształcie sfery. Briusow zachwycił mnie swoim językiem: niebanalnymi metaforami, trafnymi refleksjami ukrytymi w postaci rozterek głównego bohatera oraz zdolnością do tworzenia niepowtarzalnych charakterów.
Fabuła jest jak magnes -...

Jak dla mnie jest to częściowe połączenie "Mistrza i Małgorzaty" z wyobraźnią autora. W powieści pojawia się zło, diabeł, magia, jakaś relacja. Polskie tłumaczenie nie było takie złe, chociaż wolę tę książkę w oryginale.

Jak dla mnie jest to częściowe połączenie "Mistrza i Małgorzaty" z wyobraźnią autora. W powieści pojawia się zło, diabeł, magia, jakaś relacja. Polskie tłumaczenie nie było takie złe, chociaż wolę tę książkę w oryginale.