Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mam wielki problem z oceną tej książki. Z jednej strony znalazło się w niej kilka interesujących wątków, jednak zostały one podane w zupełnie niestrawnej formie. Rozważania dotyczące ludzkiej świadomości, wampiry czy obce formy życia oceniam raczej na plus, jednak ośmielę się stwierdzić, że pan Watts nie potrafi pisać. Aby stworzyć powieść potrzebny jest także warsztat, nie wystarczy mieć garści pomysłów zaczerpniętych z prac naukowych, należy też odpowiednio je "opakować". Niestety czytanie Ślepowidzenia niemal boli - naprawdę ciężko jest się połapać w fabule, nawet opisy poszczególnych wydarzeń są lapidarne i chaotyczne. Człowiek męczy się, ale brnie przez kolejne strony z nadzieją na ciekawe zakończenie. Bohaterowie to "gadające chochoły" i wcale nie dlatego, że są nieludzcy, bo to akurat zupełnie mi nie przeszkadza, w końcu taka była koncepcja autora, po prostu nie zaciekawili mnie i było mi wszystko jedno, co się z nimi stanie. Najlepiej czytało się posłowie (chociaż nieco irytował mnie luzacki styl wypowiedzi autora). Dlatego myślę, że Watts mógłby przekazać czytelnikom swoje przemyślenia w formie eseju czy też felietonu. Nie każdy musi pisać powieści.

Mam wielki problem z oceną tej książki. Z jednej strony znalazło się w niej kilka interesujących wątków, jednak zostały one podane w zupełnie niestrawnej formie. Rozważania dotyczące ludzkiej świadomości, wampiry czy obce formy życia oceniam raczej na plus, jednak ośmielę się stwierdzić, że pan Watts nie potrafi pisać. Aby stworzyć powieść potrzebny jest także warsztat, nie...

Już na pierwszych stronach mamy sceny żywcem wyjęte z filmów "Piła" i "Siedem". Bardzo nieładnie, panie Carter. Powieść napisana zupełnie bez polotu i jakiejkolwiek fantazji, bardziej przypomina scenariusz kiepskiego filmidła niż książkę. Bohaterowie niezwykle sztampowi, zupełnie nie interesowały mnie ich losy. Intryga przeciętna. Jedynym plusem jest to, że Krucyfiks czyta się wręcz błyskawicznie.

Już na pierwszych stronach mamy sceny żywcem wyjęte z filmów "Piła" i "Siedem". Bardzo nieładnie, panie Carter. Powieść napisana zupełnie bez polotu i jakiejkolwiek fantazji, bardziej przypomina scenariusz kiepskiego filmidła niż książkę. Bohaterowie niezwykle sztampowi, zupełnie nie interesowały mnie ich losy. Intryga przeciętna. Jedynym plusem jest to, że Krucyfiks czyta...

Krystynę Chodorowską znałam już ze świetnych i nietuzinkowych tekstów opublikowanych w antologiach Śląskiego Klubu Fantastyki czy opowiadania Szansa, które pojawiło się w jedenastym numerze czasopisma Smokopolitan. Kiedy dowiedziałam się, że autorka w końcu zadebiutowała powieściowo, byłam bardzo zaintrygowana. Cóż takiego może zaserwować nam nominowana do Zajdla programistka i osoba, która tak brawurowo przetłumaczyła trudną prozę Miéville’a? Muszę przyznać, że takiego debiutu po Chodorowskiej się nie spodziewałam…Ale po kolei.
Od razu polubiłam protagonistów, głównie dlatego, że łączą superbohaterstwo z dość przeciętnym, a nawet lichym życiem. Liczne retrospekcje bardzo dobrze kreują postać Mayday – dzięki nim możemy nie tylko lepiej poznać jej osobowość, ale i zrozumieć moralne rozterki. Relacje między „herosami” też są naturalne, a przecież tak łatwo można było je przerysować. Kret jest, co prawda, mrukiem, ale okazuje się także wrażliwy i wyrozumiały, z kolei Burza za wszelką cenę próbuje zaprzyjaźnić się z Mayday, mimo dzielącej je bariery kulturowej. Spotkanie Mayday i Duncana to niezwykle emocjonalny moment, ale nie epatuje zbytnim patosem. Niestety inni bohaterowie zostali ledwie naszkicowani i trudno cokolwiek o nich powiedzieć. Mam nadzieję, że w kolejnych częściach dowiemy się czegoś więcej o drugoplanowych postaciach. Ciekawią mnie też historie z przeszłości Kreta i Burzy.
Świat wydaje się bardzo podobny do naszego, można pokusić się nawet o stwierdzenie, że to tylko delikatne przetworzenie znanych nam realiów. Sidheania, ojczyzna głównej bohaterki kojarzy się z Irlandią. Jej rudowłosi mieszkańcy od wieków walczą z Imperium, które surowo karze buntowników (także tych nieletnich) oraz próbuje wykorzenić kulturę tubylców. Wiara okupanta to odbicie katolicyzmu, imperialni czczą rozmaitych świętych, ale głównym i najważniejszym bóstwem jest Stwórca, jego kapłani noszą nawet koloratki. Pierwotna ludność Sidheanii zachowała jednak swoje legendy i przesądy, a niektóre z nich wyjaśniają, skąd wzięła się nadprzyrodzona moc. Młodzi sidheańccy rebelianci, którzy są nią obdarzeni przyjmują pseudonimy nawiązujące do celtyckiej mitologii – Kromlech czy Wróżka, a ich zdolności zdają się być powiązane z naturą. Dzięki takim zabiegom świat staje się bardzo spójny, ale brakuje mu trochę oryginalności. Z drugiej jednak strony – Scyld City, metropolia Nowej Alby, w której dzieje się większa część powieści, jest domem dla rozmaitych ras i kultur – Atlantów, Elanów oraz zagadkowych Lazurytów. Daje to nadzieję na znaczne rozszerzenie uniwersum w kolejnych tomach, także o nowe wymiary.
Styl jest bardzo przejrzysty i przystępny, co w sumie można tłumaczyć gatunkiem, powieść z fantastyki przygodowej skręca nieco w szpiegowską, a nawet w young adult – mamy tu bowiem młodych ludzi obdarzonych nadnaturalnymi zdolnościami, uniwersytecki klimat ciasnych knajpek oraz zalążek romansu. Ponad przeciętność wybijają się jedynie opisy użycia mocy, są nie tylko ugruntowane w prawach fizyki, ale także wytłumaczone dzięki emocjom i uczuciom bohaterów. Właśnie w takich momentach najpełniej objawia się analityczny, niemal naukowy styl Chodorowskiej, znany mi z opowiadań.
Już okładka utwierdziła mnie w przekonaniu, że będzie komiksowo, a polecanka Kossakowskiej tylko zaostrzyła apetyt na przygody. I rzeczywiście, po dość spokojnym, wręcz nostalgicznym początku akcja pędzi na złamanie karku, a bohaterowie odkrywają kolejne intrygi. Lokalny konflikt płynnie przechodzi w międzynarodową, a nawet międzywymiarową aferę. Fabuła została skonstruowana tak, że mamy naprawdę mało czasu na wytchnienie. Na niektórych stronach pojawiają się nawet dynamiczne szkice, które przywodzą na myśl komiksowe kadry. Jednak muszę przyznać, że brakowało mi czasu na refleksję. Kosztem wartkiej akcji ucierpiał także worldbuilding, opisy są dość skąpe, dlatego nie pozwalają nam odpowiednio „zagnieździć się” w tym świecie.
Zapewniam, że Triskel. Gwardia dostarczy każdemu porządnej rozrywki na poziomie. Warto też czekać na kolejne tomy i to nie tylko dla sympatycznych bohaterów, bo w zakończeniu dostajemy więcej pytań niż odpowiedzi. Też będę ich wyglądać, chociaż mam nadzieję, że po udanym, popowym debiucie, Chodorowska odważy się napisać coś „dziwnego”.

Krystynę Chodorowską znałam już ze świetnych i nietuzinkowych tekstów opublikowanych w antologiach Śląskiego Klubu Fantastyki czy opowiadania Szansa, które pojawiło się w jedenastym numerze czasopisma Smokopolitan. Kiedy dowiedziałam się, że autorka w końcu zadebiutowała powieściowo, byłam bardzo zaintrygowana. Cóż takiego może zaserwować nam nominowana do Zajdla...