Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jezus łapiący okazję gdzieś w Afganistanie.
Anubis pracujący w zakładzie pogrzebowym.
Gaiman łamie schematy (i robi to świetnie), "jego" bogowie nie są wszechmocnymi stwórcami, są tworami skazanymi na łaskę i niełaskę ludzi.

Główna oś fabuły, czyli wojna starych i nowych bogów o dusze ludzi (wojna w której notabene dzisiejszy zwycięzca jest jutrzejszym przegranym) pozwala na stworzenie ciekawego i -w mojej opinii- niesamowicie trafnego obrazu ludzkości, ludzkości w swej wierze krótkowzrocznej, zbyt łatwo zapominającej o swoich korzeniach, zapominającej o priorytetach.

Jezus łapiący okazję gdzieś w Afganistanie.
Anubis pracujący w zakładzie pogrzebowym.
Gaiman łamie schematy (i robi to świetnie), "jego" bogowie nie są wszechmocnymi stwórcami, są tworami skazanymi na łaskę i niełaskę ludzi.

Główna oś fabuły, czyli wojna starych i nowych bogów o dusze ludzi (wojna w której notabene dzisiejszy zwycięzca jest jutrzejszym przegranym) pozwala...

W tej książce nie jest ważna historia (bo trzeba to przyznać, w "Gwiazdozbiorze" przez większość czasu nie dzieje się zbyt dużo), ważny jest sam sposób jej opowiadania. Słowa, strony płyną niczym myśli. Myśli nieskrępowane, spisane bez zastanawiania się nad tym czy przecinek jest w dobrym miejscu, czy zdanie jest składne i poprawnie gramatycznie. Całość jest… naturalnie niepoukładana. Chaotyczna. Niemal genialna w swojej prostocie.

W tej książce nie jest ważna historia (bo trzeba to przyznać, w "Gwiazdozbiorze" przez większość czasu nie dzieje się zbyt dużo), ważny jest sam sposób jej opowiadania. Słowa, strony płyną niczym myśli. Myśli nieskrępowane, spisane bez zastanawiania się nad tym czy przecinek jest w dobrym miejscu, czy zdanie jest składne i poprawnie gramatycznie. Całość jest… naturalnie...