Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pomijając już fakt, że znaczna część tej historii to opis faktycznych zdarzeń (np. minibiografii osób typu J.K Rowling, które każdy sięgający po tę książkę dobrze zna) przeplatających się z fikcją, co jest bardzo irytujące, to sama historia tytułowego chłopaka przedstawiona jest bardzo pobieżnie. Śledzimy jego losy na przestrzeni 20 lat, ale autor nie zadaje sobie trudu, żeby zagłębić się w jakiekolwiek wydarzenia czy stworzyć wiarygodny portet, więc trudno się przejmować losami Martina. Ta książka została bestsellerem chyba tylko dlatego, że kupiła ją cała rzesza fanów Pottera, ale poza intrygującym tytułem i przyciągającą wzrok okładką - nie ma czytelnikowi zbyt wiele do zaoferowania.

Pomijając już fakt, że znaczna część tej historii to opis faktycznych zdarzeń (np. minibiografii osób typu J.K Rowling, które każdy sięgający po tę książkę dobrze zna) przeplatających się z fikcją, co jest bardzo irytujące, to sama historia tytułowego chłopaka przedstawiona jest bardzo pobieżnie. Śledzimy jego losy na przestrzeni 20 lat, ale autor nie zadaje sobie trudu,...

Rozumiem i doceniam podjęcie innowacyjnego, jak na tamte czasy, tematu płynności płci, wolności, kobiecej twórczości, względności upływu czasu, ale ta forma jest dla mnie niestety zupełnie niezjadliwa.

Rozumiem i doceniam podjęcie innowacyjnego, jak na tamte czasy, tematu płynności płci, wolności, kobiecej twórczości, względności upływu czasu, ale ta forma jest dla mnie niestety zupełnie niezjadliwa.

To nie jest historia miłości Anny i Wrońskiego (właściwie Tołstoj wcale się w to nie zagłębia, przez co cały ten wątek wypada blado i mało wiarygodnie), to są głównie przemyślenia Lewina. Momentami jest ciekawie, ale częściej męcząco. Niestety wszystkie postaci kobiece są płytkie i jednowymiarowe. I ten stosunek mężczyzn do kobiet..., ja wiem, że to XIX wiek, ale włos się jeży na głowie. ;)

To nie jest historia miłości Anny i Wrońskiego (właściwie Tołstoj wcale się w to nie zagłębia, przez co cały ten wątek wypada blado i mało wiarygodnie), to są głównie przemyślenia Lewina. Momentami jest ciekawie, ale częściej męcząco. Niestety wszystkie postaci kobiece są płytkie i jednowymiarowe. I ten stosunek mężczyzn do kobiet..., ja wiem, że to XIX wiek, ale włos się...

Chyba wszystko już o tej niezwykłej książce zostało powiedziane. Najbardziej urzekają i ściskają za serce pięknie opisane dwie relacje: Liesel i Papa oraz Liesel i Rudy.

Chyba wszystko już o tej niezwykłej książce zostało powiedziane. Najbardziej urzekają i ściskają za serce pięknie opisane dwie relacje: Liesel i Papa oraz Liesel i Rudy.

Z całą moją sympatią do Heartstoppera muszę przyznać, że ta książka jest okropnie słaba. Nudna i beż żadnego pomysłu na siebie. Główna bohaterka jest właściwie tylko irytująca, a cała reszta to istoty bez żadnej osobowości. Dialogi są zupełnie o niczym. Mocno odradzam, zwłaszcza fanom Heartstoppera, bo zamiast poszerzyć uniwersum, to skutecznie je psuje.

Z całą moją sympatią do Heartstoppera muszę przyznać, że ta książka jest okropnie słaba. Nudna i beż żadnego pomysłu na siebie. Główna bohaterka jest właściwie tylko irytująca, a cała reszta to istoty bez żadnej osobowości. Dialogi są zupełnie o niczym. Mocno odradzam, zwłaszcza fanom Heartstoppera, bo zamiast poszerzyć uniwersum, to skutecznie je psuje.