Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ciekawe, zaskakujące zakończenie to jedyny plus tej książki. Na minus przekleństwa, wszędzie, w każdej grupie wiekowej. Znudzeni życiem niedojrzali "dorośli", którzy gdzieś zacieli się w latach imprezowania i bzykania z kim popadnie. Z resztą, młodzi są tutaj równie zniszczeni.
Ogromny minus za wstawki polityczne. Po to sięgam po książki, bo chcę odpocząć od chorych artykułów i stronniczych mediów, a czytając tę książki miałam wrażenie, że czytam jakieś pierwszy lepszy, denny artykuł na wp.
Moja pierwsza i ostatnia książka tego autora.
Nie polecam.

Ciekawe, zaskakujące zakończenie to jedyny plus tej książki. Na minus przekleństwa, wszędzie, w każdej grupie wiekowej. Znudzeni życiem niedojrzali "dorośli", którzy gdzieś zacieli się w latach imprezowania i bzykania z kim popadnie. Z resztą, młodzi są tutaj równie zniszczeni.
Ogromny minus za wstawki polityczne. Po to sięgam po książki, bo chcę odpocząć od chorych...

Bardzo wciągająca książka. W zasadzie do momentu wpisów z punktu widzenia dzieci było bez zastrzeżeń. Historia z punktu widzenia Leosia bardzo niewiarygodna. Jakoś ciężko było mi uwierzyć, że 7-letni chłopczyk, dość zaburzony, umiał wymyślać scenariusze, żeby tylko nie dać się złapać policji. Może zdrowy 7-latek dałby sobie radę, ale chłopczyk, o którym wiemy, że nie potrafi samodzielnie jeść bierze na drogę kajzerkę i 2 banany... podejrzewam, że nie wiedział jak takiego banana w ogóle zjeść. Ale nie czepiając się szczegółów książkę czytało mi się bardzo dobrze.
Co bardzo biło po oczach i skłaniało do refleksji:
- niektórzy ludzie naprawdę nie powinni się rozmnażać,
- jak bardzo konieczna jest edukacja ludzi już od młodych lat czego każde dziecko potrzebuje, żeby wyrosnąć na w miarę zdrową psychicznie osobę i dotyczy to każdego z nas,
- jakim piekłem dla dziecka musi być rozejście się rodziców, podczas gdy dziecko nie rozumie powodów, a czasami w ogóle o niczym nie jest informowane (często przez to bierze winę rozejścia się rodziców na siebie),
- jakimi egoistami są ludzie dorośli, którzy nawet na chwilę nie zastanowią się jak ich idiotyczne zachowania wpłyną niszcząco na psychikę ich dzieci,
- dlaczego Anita i Nadia mogły uczestniczyć dalej w spotkaniach w momencie jak okazało się, że się znają (czy warunkiem udziału w grupie wsparcia jest m.in. to, że osoby nie powinny się znać, a jeśli tak jest to jedna musi opuścić grupę (bez możliwości wspólnych terapii jak miało to miejsce w książce)),
- jak bardzo wzrośnie liczba osób wymagających terapii w dzisiejszych czasach kiedy rozwody są na porządku dziennym, dlaczego niedojrzali ludzie decydują się na potomstwo?

Ogólnie polecam i zachęcam do wgłębiania się w historie ludzi, bo za każdym człowiekiem stoi zakręcona nieraz historia. I nie ma niegrzecznych dzieci - to co one robią jest efektem tego co się z nimi dzieje, czyli najczęściej problem jest w rodzicach i otoczeniu.

Bardzo wciągająca książka. W zasadzie do momentu wpisów z punktu widzenia dzieci było bez zastrzeżeń. Historia z punktu widzenia Leosia bardzo niewiarygodna. Jakoś ciężko było mi uwierzyć, że 7-letni chłopczyk, dość zaburzony, umiał wymyślać scenariusze, żeby tylko nie dać się złapać policji. Może zdrowy 7-latek dałby sobie radę, ale chłopczyk, o którym wiemy, że nie...

Zmęczyła mnie ta książka. Czytając miałam wrażenie, że grzebię w szufladach i szafach, że węszę tam gdzie Marek Grechuta nie chciał, żeby węszono. Prywatność była dla Marka Grechuty bardzo ważna, nie chciał dużo mówić o swoich sprawach, o sobie, o bliskich. Był bardzo wrażliwą osobą i bardzo przeżywał krytykę. Źle się czułam czytając niektóre rozdziały, jakby obnażono człowieka, który nie może się zasłonić. Mam wrażenie (być może mylne), że ktoś tak wrażliwy i niechcący dzielić się swoimi sprawami z ludźmi nie chciałby, że pisano jego biografię.
Warto wysnuć z tego wszystkiego wnioski jak bardzo rozbicie rodziny może mieć drastyczny wpływ na psychikę dzieci. I jak bardzo dzieci potrzebują obojga rodziców, żeby dobrze funkcjonować.

Zmęczyła mnie ta książka. Czytając miałam wrażenie, że grzebię w szufladach i szafach, że węszę tam gdzie Marek Grechuta nie chciał, żeby węszono. Prywatność była dla Marka Grechuty bardzo ważna, nie chciał dużo mówić o swoich sprawach, o sobie, o bliskich. Był bardzo wrażliwą osobą i bardzo przeżywał krytykę. Źle się czułam czytając niektóre rozdziały, jakby obnażono...