Jesteśmy społecznością, która kocha książki

rozlazłe, naiwne i przedramatyzowane, niemniej czytało się przyjemnie. żadna tam ambitna powieść, bardziej słodka gejowska drama

rozlazłe, naiwne i przedramatyzowane, niemniej czytało się przyjemnie. żadna tam ambitna powieść, bardziej słodka gejowska drama

Nie oceniam, gdyż nie udało mi się książki dokończyć. Strasznie męcząca - może sięgnę po nią jeszcze kiedyś.

Nie oceniam, gdyż nie udało mi się książki dokończyć. Strasznie męcząca - może sięgnę po nią jeszcze kiedyś.

Sięgnęłam po "Teatro Grottesco" zachęcona pozytywnymi opiniami na temat Ligottiego. Pierwszą styczność z autorem miałam za pośrednictwem czasopisma "Trans/wizje", gdzie udało mi się przeczytać opowiadanie pt. "Anioł pani Rinaldi". I... no cóż, to pierwsze spotkanie przeszło po mnie bez echa. Myślałam: dlaczego mnie nie zachwyca, skoro ma zachwycać? Skoro to Ligotti, następca Poe'go i Lovecrafta? Następnie zapomniałam o Ligottim na jakiś czas, dopóty, dopóki nie sięgnęłam po "Teatro Grottesco".

Na początek muszę się przyznać, że nie przeczytałam całości - poległam trochę przed połową. Ale cóż począć, skoro czytanie Ligottiego jest dla mnie nieznośne? Po co się męczyć? Jedyne opowiadania, które mogę określić jako "całkiem znośne" to: "Zarządca miasta" i "Motywy moich działań odwetowych", ich pozytywny odbiór jednakże traci na znaczeniu przez sąsiedztwo "Marionetki błazna" i "Dziwowiska" - które to dwa opowiadania oceniam najniżej.

Dlaczego zatem nie polubiłam Ligottiego? Może dla wygody wypunktuje swoje zarzuty:
- jest manierystyczny (czasem wydaje mi się, że Ligotti przykrywa braki w swoich pomysłach upartym powtarzaniem niektórych fraz),
- rwane sugestie i niedopowiedzenia (rozumiem sens takich zabiegów, jednakże ich nadmiar w prozie Ligottiego sprawia, że umyka treść samych opowiadań... Opowiadania tracą na tym wyrazistość i zdają się zmierzać donikąd),
reszta to raczej zarzuty nie dotyczące warsztatu, a moich odczuć:
- myśli Ligottiego powtarzają się w każdym opowiadaniu,
- trudno było mi uchwycić sens większości opowiadań,
- czytanie Ligottiego po prostu mnie nudziło.

Sięgnęłam po "Teatro Grottesco" zachęcona pozytywnymi opiniami na temat Ligottiego. Pierwszą styczność z autorem miałam za pośrednictwem czasopisma "Trans/wizje", gdzie udało mi się przeczytać opowiadanie pt. "Anioł pani Rinaldi". I... no cóż, to pierwsze spotkanie przeszło po mnie bez echa. Myślałam: dlaczego mnie nie zachwyca, skoro ma zachwycać? Skoro to Ligotti,...