Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Rewelacyjna! Książkę Matthewa Quicka dorwałam w bibliotece szkolnej idąc tropem "Niezbędnika obserwatorów gwiazd" i po raz kolejny się zachwyciłam. To zdecydowanie jedna z najlepszych pozycji ostatnich lat. Bohater - Leonard - jest nietuzinkowym człowiekiem, który wyróżnia się spośród tłumu uberdurniów (jak nazywa swoich rówieśników). Ma matkę, dla której praca i francuski kochanek jest ważniejszy, ojca, który zwiał przed federalnymi i zaledwie czwórkę ludzi, na których mu zależy. Poza tym ma kolegę, który kiedyś zrobił mu coś, co dzisiaj budzi w nim chęć dokonania morderstwa i popełnienia samobójstwa. Szalone? Może z opisu tak, ale na pewno nie na kartach powieści. Bohaterzy wykreowani przez Quicka są niezwykle realni. Leonard, który śledzi dorosłych by poznać swoją przyszłość, Herr Silverman, który podaje rękę uczniom kiedy wchodzą i wychodzą z klasy, Watt, który ma obsesję na punkcie starych filmów z Bogartem czy Lauren, która spędza swój czas próbując przekonać obojętnych przechodniów, że Jezus ich miłuje. Każdy z bohaterów ma swoje wady i zalety, a wszystko poddane jest naszej ocenie. Rzecz w tym, że nie ocenimy. Nie możemy osądzić żadnego z nich. Autor w tak błyskotliwy sposób stworzył wszystkie kreacje, że prowadzą nas one do zrozumienia, albo chociaż zaakceptowania postaw poszczególnych postaci. Oprócz nietuzinkowych bohaterów niesamowitym plusem książki jest wciągająca fabuła (pochłonęłam ją w 3h jednym tchem). Całą książkę zastanawiamy się nad powodami, które motywują głównym bohaterem i ludźmi, którzy go otaczają. Choć akcja książki toczy się jedną dobę (od śniadania do śniadania), jej treść wyraża więcej, niż większość współczesnych "młodzieżowych" książek. Dlatego, że Leonard pokazuje, że będzie lepiej. Że mimo krzywd doznanych i tych, które wciąż doznajemy i będziemy doznawać, to w naszej przyszłości są ludzie, którzy będą kochać nas bezgranicznie i uczynią nas szczęśliwymi. I właśnie dla tych ludzi - których teraz jeszcze może nie znamy - musimy walczyć o siebie i o każdy kolejny dzień.
Wspaniała książka, którą będę polecała każdemu całym sercem. Warto poświęcić czas by się w nią zagłębić, bo na pewno zostawi nas ona z wieloma wnioskami i nadzieją, której przeciwności nie są w stanie złamać.

Rewelacyjna! Książkę Matthewa Quicka dorwałam w bibliotece szkolnej idąc tropem "Niezbędnika obserwatorów gwiazd" i po raz kolejny się zachwyciłam. To zdecydowanie jedna z najlepszych pozycji ostatnich lat. Bohater - Leonard - jest nietuzinkowym człowiekiem, który wyróżnia się spośród tłumu uberdurniów (jak nazywa swoich rówieśników). Ma matkę, dla której praca i francuski...

W moim przypadku zaczęło się od serialu, który podobał mi się, ale irytowało mnie to, jak Emma była przedstawiona jak anioł, a Sutton jak najgorszy złoczyńca. Jednak książka jest świetna! Wątki nie są może zbyt skomplikowane i łatwo przewidzieć, co się dalej wydarzy, ale przyjemnie mi się ją czytało i zaciekawiła mnie swoją fabułą. Polecam, kiedy chce się poczytać coś niewymagającego wielkiego skupienia :)

W moim przypadku zaczęło się od serialu, który podobał mi się, ale irytowało mnie to, jak Emma była przedstawiona jak anioł, a Sutton jak najgorszy złoczyńca. Jednak książka jest świetna! Wątki nie są może zbyt skomplikowane i łatwo przewidzieć, co się dalej wydarzy, ale przyjemnie mi się ją czytało i zaciekawiła mnie swoją fabułą. Polecam, kiedy chce się poczytać coś...

Oto powraca Rincewind jako główny bohater! Już dlatego wiedziałam, że książka mi się spodoba, zanim zaczęłam ją czytać. Postać Rincewinda ewoluowała z totalnego tchórza z pierwszej części, do wciąż tchórzliwego, ale działającego bohatera. Bo nie ma co ukrywać, ale ten konkretny Maggus ostatecznie ratuje Dysk przed zupełną zagładą. A robi to wszystko ze swoim dobrze nam znanym poczuciem humoru i zabawnymi komentarzami zakrapiającymi każdą scenę. Dystans głównego bohatera do siebie jest wręcz porażający. Każda scena z nim wciąga i ciekawi, a przy tym dostarcza dużo zabawy. Wątek Rincewinda jest jednak czymś, co zdecydowanie uratowało resztę, która, niestety, wielokrotnie kulała. Sama postać Czarodziciela i jego wątek mi się podobały, nie były zbyt przekombinowane i miały ciekawe rozwiązanie. Ale sceny z Bagażem, wciśniętym na siłę, pijatyką Głodu, Zarazy i Wojny, oraz ta gdzie Nijel, Conena i ten cały Kreozot (czy jak mu tam było) zostali zdani na własne siły, męczyły mnie niemiłosiernie i tylko szybko przebiegałam je wzrokiem by dojść do ciekawszego wątku związanego z Rincewindem lub Czarodzicielem. Ostatecznie Pratchett wprowadził do akcji tyle chaosu, że można się było pogubić: tu jakieś wieże, tam nagle bogowie znikają, zaczyna się jakaś apokalipsa i jacyś Giganci, co toczyli spór o kosiarkę, nagle chcą pokryć wszystko lodem... a przy tym pojawia się jakaś lampa z niby dżinem, ale jednak nie... W końcu są i te Piekielne Wymiary, gdzie niby zostaje Rincewind, ale jednak nigdy nic nie wiadomo. Bardzo namieszane, w mojej opinii aż za bardzo. Scena, w której Rincewind mierzy się z Coinem była świetna, ale reszta już zdecydowanie była wciśnięta na siłę i mnie nie porwała. Daję jednak książce wysoką opinię, bo jeśli chodzi o Rincewinda, Coina i ogólnie czarodzicielstwo i magię to Pratchett wykonał wspaniałą pracę i po raz kolejny mnie rozbawił.

Oto powraca Rincewind jako główny bohater! Już dlatego wiedziałam, że książka mi się spodoba, zanim zaczęłam ją czytać. Postać Rincewinda ewoluowała z totalnego tchórza z pierwszej części, do wciąż tchórzliwego, ale działającego bohatera. Bo nie ma co ukrywać, ale ten konkretny Maggus ostatecznie ratuje Dysk przed zupełną zagładą. A robi to wszystko ze swoim dobrze nam...