Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Trzeci tom “Królestwa Wron” to książka, której wyczekiwałam z utęsknieniem. Teraz, po przeczytaniu, moje myśli dzielą się na dwie frakcje: wyczekujące tomu czwartego i chcące czytać całą serię od początku.

[współpraca reklamowa z @wydawnictwonowestrony]

Krótko mówiąc: nie mogłam się od niej odkleić. Ciągle coś się dzieje, akcja jest dynamiczna, a niektóre sytuacje – wstrząsające lub zakręcające łzę w oku. Parę postaci niezmiennie wywołuje chęć mørdu, za to inne zaskakują, niespodziewanie stając się sojusznikami lub wrogami. Skończyłam czytać, a moją głowę wypełniła donośna myśl: “Ja chcę jeszcze raz!”.

A teraz mówiąc nieco dłużej… Wydarzenia z tego i poprzedniego tomu sprawiają, że Lorcan Ríhbiadh ze swoją ostrożnością – oczywiście podszytą zaborczością – wkracza na jeszcze wyższy poziom. Poza tym widać wyraźnie, jak wielką drogę od pierwszego tomu przebyła Fallon. Po tej momentami frustrującej bohaterce z “Domu trzepoczących skrzydeł” nie ma już śladu. Jak coś sobie zaplanuje, to z zawziętością dąży do celu, ale jest przy tym dojrzalsza i nie daje sobie wejść na głowę. Świetnie mi się czytało o niej i Lore'u.

“Ja i ten mój wieczny optymizm. Ale patrząc na to pod innym kątem, bez niego zostałaby mi tylko rozpacz. A ja nie będę kobietą, która lamentuje nad swoim losem”.

Co prawda, jak na moje oko, rozwiązanie najważniejszej kwestii potoczyło się bardzo szybko. Nie do końca zdążyłam załapać, co się dzieje, i już było po sprawie, ale… wiecie, w ogólnym rozrachunku nawet mi to jakoś mocno nie przeszkadza. W gruncie rzeczy nie był to jedyny istotny wątek, a jego zamknięcie wcale nie oznacza, że wszystko magicznie się prostuje.

W tym tomie następuje kulminacja, ale to wciąż nie jest koniec wronich przygód. Choć trylogia o Fallon i Lorcanie została zakończona, inni bohaterowie mają też własną historię do opowiedzenia. Mały wgląd w to, czego możemy się po niej spodziewać, otrzymujemy już w tym tomie – za pośrednictwem toczącej się w nim akcji i dzięki znajdującemu się na jego końcu dodatkowi. “Dom wznoszących się piasków” to krótka nowelka, będąca ciekawym uzupełnieniem do całości, które tylko wzmogło mój apetyt na więcej.

Zmierzając ku końcowi, nie mogę nie docenić, jak ta książka została dopracowana graficznie. To już “nie tylko” mapa i piękne pierwsze strony rozdziałów, ale i drzewo genealogiczne oraz cudowne arty głównych bohaterów. Bardzo cieszą oko.

“Dom składanych obietnic” wylądował u mnie na szczycie podium, jeśli chodzi o tę serię. Ten tom obfitował i w napięcie, i w emocje, i w zwroty akcji, a w niektórych momentach robiło się naprawdę zmysłowo (na Cauldrona, Lore…). Zdecydowanie warto poznać tę historię i nie zrażać się, jeśli pierwszy tom nie zagra Wam w 100%. Moim zdaniem, im dalej, tym lepiej.

Ocena: 4,5/5 🥃

– Magda

Trzeci tom “Królestwa Wron” to książka, której wyczekiwałam z utęsknieniem. Teraz, po przeczytaniu, moje myśli dzielą się na dwie frakcje: wyczekujące tomu czwartego i chcące czytać całą serię od początku.

[współpraca reklamowa z @wydawnictwonowestrony]

Krótko mówiąc: nie mogłam się od n...

Rozwiń

Zwiń

Książki, których główni bohaterowie są osobami queer, niezbyt często znajdują miejsce w moim czytelniczym stosiku. Obok “One Shot” nie mogłabym jednak przejść obojętnie. Lance'a polubiłam już dzięki dylogii “Challenge”, dlatego wiedziałam, że z wielką chęcią poznam też jego własną historię. Zdecydowanie było warto.

[współpraca reklamowa z @wydawnictwokreatywne]

Lance i Liam, czyli dwaj dojrzali faceci, którzy po latach dostają drugą szansę na zbliżenie się do siebie. Rany z przeszłości dają o sobie znać, ale namiętność między tą dwójką narasta. Co tu począć, skoro tak trudno jest pozostać z daleka – i to nie tylko dlatego, że zaczyna ich łączyć kontrakt?

Tak na dobrą sprawę, ta nienawiść bohaterów była raczej jednostronna niż wzajemna. Za to ich wspólna przeszłość została wyjaśniona stopniowo – niby poznajemy ją stosunkowo wcześnie, ale jednak krok po kroku – co nieźle budowało napięcie. Uczucia Lance'a i Liama musiały trochę poczekać na pełen rozkwit, ale gdy obaj je do siebie dopuścili, ich siła była niezłomna. Ogromnie doceniam, jak zostało to przedstawione.

Lance to trochę taki gburek, zwłaszcza na początku. Stanowczy i nieco zdystansowany, szczególnie wobec Liama, na co spory wpływ miały wydarzenia z przeszłości. Z kolei Liam ma łagodniejszą naturę, na pierwszy rzut oka wrażliwszą i bardziej niepewną, ale też lekko nieprzewidywalną. Dobrze się uzupełniają. Obaj mają wokół siebie wspierających ludzi, przyjazne dusze, których nie sposób nie polubić.

Ta książka jest niezłym grubaskiem, a mimo to na jej przeczytanie wystarczyły mi dwa wieczory. Śmiało mogę stwierdzić, że przez nią przepłynęłam, co nie jest dla mnie zaskoczeniem, bo z każdą poprzednią książką autorki, jaką czytałam, miałam dokładnie tak samo. Przyjemny, lekki styl oraz zaciekawiająco prowadzona historia sprawiają, że kartki same przelatują przez palce.

“One Shot” to komfortowa historia dotykająca niełatwych tematów, w tym przede wszystkim coming outu. Pewność siebie miesza się w niej z obawami, trochę ostrości jest łagodzone czułością, a skomplikowane sprawy przeplatają się z humorem. Czytając tę książkę zobaczycie, jak wiele można zrobić dla miłości, jak pozostać sobą, kiedy patrzy na ciebie cały kraj. Bo miłość to miłość, a serce – nie sługa.

Ocena: 4/5 🥃

– Magda

Książki, których główni bohaterowie są osobami queer, niezbyt często znajdują miejsce w moim czytelniczym stosiku. Obok “One Shot” nie mogłabym jednak przejść obojętnie. Lance'a polubiłam już dzięki dylogii “Challenge”, dlatego wiedziałam, że z wielką chęcią poznam też jego własną historię...

Rozwiń

Zwiń

Dzień dobry, moliki! Dzisiaj pod lupę trafi elfickie romantasy, które swoimi trigger warningami skusiło moje moralnie szare, wpadające w czerń serce. Zanim zaczniemy, jedno, ważne pytanie: chcielibyście mieć umiejętność rozmawiania ze zwierzętami?

[ Współpraca reklamowa @wydawnictwojaguar ]

„How Does It Feel?” wywołało we mnie dużo różnych emocji. Zacznę od tego, że początek książki jest trudny do wkręcenia się w całokształt historii. Autorka na wstępie podsuwa nam fragment wydarzeń z jednej trzeciej książki, po czym przeskakujemy do początku historii Callie. Mnie osobiście bardzo to sfrustrowało, bo przez to pierwsza część książki bardzo mi się dłużyła i chciałam jak najszybciej dotrzeć do fragmentu, który został podsunięty jako pierwszy. Za to później zaczęło się robić bardzo, bardzo ciekawie. Zdecydowanie jest tutaj fajnie poprowadzony wątek enemies to lovers. Nadał ten pożądany przeze mnie charakter całej powieści. Natomiast zakończenie jest dla mnie swego rodzaju orzechem do zgryzienia. Nie spodziewałam się takiego plot twistu, co jest na plus. Zakończenie samo w sobie pozostawiło mnóstwo pytań i niedowierzanie, które utrzymuje się do dzisiaj.

Bohaterowie są ciekawi. Z początku Callie chwyciła mnie za serce swoją miłością do zwierząt. Pomimo tego dłużącego się początku, jej vibe sprawiał, że była postacią rzadko przeze mnie spotykaną. Natomiast Mendax to postać, która bardzo mi się spodobała. Moja sympatia do niego jest zdecydowanie wyższa niż do głównej bohaterki. I można się było tego spodziewać po mojej szarej normalności literackiej. Nie zdradzę Wam swojej opinii na temat ich relacji, bo mogłabym niechcący zrobić Wam spoiler, a tego nie chcę.

Jeśli macie ochotę na świat Mrocznych Fae, to teraz, z tą książką, jest ku temu dobra okazja.

Oceniam: 3/5🥃

Marcela 🐝

Dzień dobry, moliki! Dzisiaj pod lupę trafi elfickie romantasy, które swoimi trigger warningami skusiło moje moralnie szare, wpadające w czerń serce. Zanim zaczniemy, jedno, ważne pytanie: chcielibyście mieć umiejętność rozmawiania ze zwierzętami?

[ Współpraca reklamowa @wydawnictwojaguar...

Rozwiń

Zwiń

Pogadajmy dzisiaj o książce, na którą bardzo czekałam, odkąd usłyszałam o jej premierze. Nie mogłam się doczekać, aż zanurzę się w nowy, fascynujący świat. Czy są tutaj obecni fani mrocznego romantasy?

[ Współpraca reklamowa @wydawnictwopapieroweserca ]

W tej książce bardzo podoba mi się cała magiczna otoczka. Muszę przyznać, że to, co zastosowała tutaj Harper L. Woods, było dla mnie czymś nowym i interesującym. Poza tym ma ona bardzo przyjemny styl pisania. Jedna rzecz, która mnie zraziła, to w kółko powtarzające się w dialogach „wiedźmuniu”. I zastanawiam się, czy to zdrobnienie/pseudonim jest fanaberią słowną autorki, czy osoby zajmującej się tłumaczeniem. To słowo bardzo psuło mi wydźwięk rozmów, a autorka ma naprawdę świetne poczucie sarkazmu.

Fabuła jest bardzo wciągająca. Autorka zręcznie buduje aurę tajemniczości, machając nam dyskretnie sekretami, na których ujawnienie czytelnik czeka z zapartym tchem. Szkoda tylko, że Willow nie miała więcej interakcji z postaciami drugoplanowymi. Miałam wrażenie, że główna bohaterka skacze tylko między kluczowymi postaciami ze względu na pęd fabularny. A było tutaj tyle możliwości! Niemniej w pewien sposób rozumiem zamysł autorki i go respektuję.

Bohaterowie okazali się być interesujący. Z pewnością Willow jest taką zapadającą w pamięć postacią. Jej relacja z Grayem była bardzo dynamiczna. Autorka potrafi w enemies to lovers, co trafiło w moje serce. Aczkolwiek uważam, że ich relacja mogłaby rozwijać się dłużej. Jestem pewna, że spotęgowałoby to doznania czytelnika, zwłaszcza przy wydarzeniach rozgrywających się na końcu książki.

Czy zamierzam sięgnąć po kontynuację? Zdecydowanie. Zakończenie sprawiło, że mam więcej pytań niż odpowiedzi. I jestem ciekawa, jaki będzie finał relacji między głównymi bohaterami, zwłaszcza teraz, gdy pewne elementy układanki wypłynęły na światło dzienne.

Oceniam: 3/5🥃

Marcela 🐝

Pogadajmy dzisiaj o książce, na którą bardzo czekałam, odkąd usłyszałam o jej premierze. Nie mogłam się doczekać, aż zanurzę się w nowy, fascynujący świat. Czy są tutaj obecni fani mrocznego romantasy?

[ Współpraca reklamowa @wydawnictwopapieroweserca ]

W tej książce bardzo podoba mi się...

Rozwiń

Zwiń

Osobiście bardzo lubię, kiedy bohaterką książki jest pisarka, dlatego “Na co czekasz, kochanie?” zainteresowała mnie już na starcie. Zaczęła się bardzo dobrze i, z drobnymi wyjątkami, pozostała taka już do końca.

[współpraca reklamowa z @editio.red]

Poza pisarką mamy tu jeszcze do czynienia z mechanikiem, więc następuje szalone combo pomysłów na postaci. I Kate, i Miles, mają za sobą nieudane związki, które w tym czy innym stopniu wpływają na ich obecne podejście do relacji. Nieznajomi zamieniają się w przyjaciół, potem do czatu dołączają benefity, jednak od samego początku oboje są na prostej drodze do czegoś znacznie silniejszego.

Fabularnie książka obraca się wokół blokady pisarskiej Kate, która pozwala jej zbliżyć się do Milesa. Potem skupia się na korzyściach z ich relacji, czy też na “badaniach” do twórczości Kate, jak to bohaterowie fachowo nazywają. Nie brakuje więc scen zakrapianych erotyzmem. W międzyczasie piętrzą się też pewne kłamstewka, a te w którymś momencie muszą wyjść na jaw. Całość dobrze się spięła, zapewniając dobrą rozrywkę.

Wkradło się co prawda trochę błędów, zarówno w tekście, jak i w logice w kilku scenach. Jednak ogólnie rzecz biorąc, ta książka bardzo przyjemnie wciąga. Nie jest zbyt długa i czyta się ją niezwykle szybko. Moim zdaniem jest idealna na wieczorny relaks, jeśli ktoś szuka zabawnej romantycznej historii z gwarancją happy endu.

Podwójna perspektywa, biwak, motocykl i nuta zazdrości. Bohaterowie, których można polubić, i namiętność, która kipi między nimi. A to wszystko oplecione zapachem kawy i gumy oraz dźwiękiem tłumików i stukania w klawiaturę. Ja bawiłam się przy tej książce naprawdę dobrze i myślę, że wielu z Was również się ona spodoba.

Ocena: 3,5/5 🥃

– Magda

Osobiście bardzo lubię, kiedy bohaterką książki jest pisarka, dlatego “Na co czekasz, kochanie?” zainteresowała mnie już na starcie. Zaczęła się bardzo dobrze i, z drobnymi wyjątkami, pozostała taka już do końca.

[współpraca reklamowa z @editio.red]

Poza pisarką mamy tu jeszcze do czynie...

Rozwiń

Zwiń

“Na wieczność” to wyczekiwany finał serii, która rozpoczęła się od udawanego związku, a ewoluowała w historię pełną intryg, magii, bóstw i niebezpieczeństw. Nie mogłam się jej doczekać, jednak prawdę mówiąc – i strasznie dziwnie mi to pisać – chyba zbyt wysoko postawiłam jej poprzeczkę.

[współpraca reklamowa z @wydawnictwopapieroweserca]

Myślę, że w głębi siebie liczyłam w tym finale na jakieś trzęsienie ziemi albo wybuch wulkanu, i to prawdopodobnie był mój błąd – nawet mimo tego, że jedno z nich rzeczywiście się zdarzyło. Na pewno spodziewałam się po tej książce mentalnej burzy, takiej potężnej, z gradem i piorunami. Mam za to ogólne wrażenie, że otrzymałam wiosenny deszcz z paroma silnymi podmuchami wiatru i błyskawicą na koniec.

Nie jest tak, że mi się nie podobało albo że się nudziłam, absolutnie nie. Część rzeczy przewidziałam, ale były też momenty, które naprawdę mocno mnie zaskoczyły. Poza tym autorka tak sprytnie prowadzi akcję w rozdziałach i przeplata perspektywy, że niesamowicie ciężko jest przerwać czytanie. Do tego język jest taki przyjemnie płynny, że w tę książkę można się wtopić. To zdecydowanie lektura z rodzaju tych, przy których mówi się “jeszcze tylko jeden rozdział”, a finalnie siedzi się tak długo, że na zewnątrz zaczyna świtać, a do końca książki zostaje 50 stron.

W tym tomie jest aż 5 narracji, z czego, o dziwo, to nie Thea ani Julian najbardziej przykuwali moją uwagę. Akurat między nimi zrobiło się jakoś tak... niesamowicie słodko. Już wcześniej mieli swój urok, i ja go w sumie lubię od początku, ale mam poczucie, że w ostatnim tomie został jeszcze bardziej zintensyfikowany. Nie wiem, czy trochę nie za bardzo. Julian słodzi najwięcej, a jednocześnie wkracza na jeszcze wyższy poziom ze swoim pierwotnym poczuciem zapewniania Thei bezpieczeństwa.

Wspólne sceny tej dwójki zazwyczaj miały dwa biegi: były albo słodkie, albo ostre. A często oba na raz. To w moich oczach robiło się trochę powtarzalne i momentami czułam, jakby przez to akcja się snuła – a to przyćmiło resztę. Mam wrażenie, że stawała się ona dynamiczniejsza, kiedy bohaterowie byli osobno.

Relacje rodzinne nabierają w tej części innego kształtu, pewne postaci zyskują uznanie, inne – można jeszcze mocniej znielubić. Przy okazji powstała też furtka do historii bohaterów drugoplanowych – przynajmniej w pewnym sensie “drugoplanowych”, skoro jedna z tych postaci jest tutaj narratorem. Myślę, że autorka ma tu ciekawy potencjał do wykorzystania. Tych dwoje oraz buzujące między nimi napięcie naprawdę mi się podobało, więc w głębi siebie liczę na to, że kiedyś dostaną własny tom lub dwa.

Nie zrozumcie mnie źle, nadal bardzo-bardzo lubię tę serię. Paradoksalnie (względem tego, o czym napisałam kawałek wyżej) najbardziej kupiła mnie w niej relacja głównych bohaterów – ta w wersji z poprzednich tomów. Do tego te rodzinne zawiłości, odkrywanie własnej tożsamości, niewiedza, komu można zaufać, a komu nie, rozbudowane intrygi, humor… to wszystko tutaj jest, a pytania wreszcie można uzupełnić o odpowiedzi. Jednak ten ostatni tom niestety nie został moją wielką miłością. Przynajmniej tym razem.

Myślę, że kiedyś wrócę do tej serii – gdy już wspomnienia o niej trochę odparują – przeczytam ją na świeżo, z otwartym umysłem, całą za jednym zamachem. Być może wtedy “Na wieczność” wywrze na mnie większe wrażenie. Na razie, i piszę to z bólem serca, uważam zamknięcie historii Thei i Juliana za dobre, choć w moim odczuciu pozbawione fajerwerków. Tym niemniej niezmiennie ją Wam polecam, bo całościowo jest naprawdę ciekawie skonstruowana – a ta recenzja to jedynie mój obecny pogląd na tę książkę. Nasze magiczne melodie chyba nie nadają teraz tym samym rytmem, ale może kiedyś bardziej się ze sobą zgrają.

Ocena: 3,5/5 🥃

– Magda

“Na wieczność” to wyczekiwany finał serii, która rozpoczęła się od udawanego związku, a ewoluowała w historię pełną intryg, magii, bóstw i niebezpieczeństw. Nie mogłam się jej doczekać, jednak prawdę mówiąc – i strasznie dziwnie mi to pisać – chyba zbyt wysoko postawiłam jej poprzeczkę.

[...

Rozwiń

Zwiń

Piszę tę recenzję, gdy za oknem trwa burza, i to taka konkretna. Podobna do tej, która toczyła się w moim sercu, gdy czytałam “Każdym skrawkiem duszy”. Pochłonęłam ją w jeden wieczór, z zapartym tchem i policzkami mokrymi od łez. Cudo.

[współpraca reklamowa z @mustread.wydawnictwo]

Czy da się podsumować książkę, używając trzech liter? Moim zdaniem tak, da się. Na przykład tę mogę podsumować krótkim i wymownym: auć. Choć rzeczywiście mogę powiedzieć, że pokochałam ją każdym skrawkiem duszy. Na pewno długo o niej nie zapomnę.

Czytając, bardzo starałam się nie zalać stron łzami, lecz to było niemożliwe. Ta książka dostarcza dużą porcję bólu, takiego, który próbuje rozedrzeć serce na żywca. Przedstawię to tak: powiedzmy, że w klatce piersiowej są drzwi, za którymi jest schowane serce. Ta książka już pierwszymi stronami wyważa te drzwi z półobrotu, po czym wkrada się do środka wraz z rzekomą słodyczą. Później niepostrzeżenie chwyta za ten niczego winny mięsień. Najpierw skubie go po kawałku, a potem łapie z całej siły i szarpie w obie strony... Tak, mniej więcej tak to wyglądało z mojej perspektywy.

“– Tak bardzo troszczyłaś się o innych, że nie dostrzegłaś, że ktoś powinien zaopiekować się tobą. Powiedz więc, czego potrzebujesz, a się tobą zajmę”.

Ogrom miłości, jaką Josh darzył Ember, to było coś niesamowitego. Była widoczna w każdym geście, w każdym słowie i spojrzeniu. Uwielbiam czytać o tak wykreowanych bohaterach, nawet mimo tych trudnych momentów i sytuacji, które w końcu nadchodzą. A tu nadeszły, oj, nadeszły. Nie tylko te związane z żałobą czy sytuacjami rodzinnymi ogólnie, ale też z dramami młodych ludzi tak po prostu.

Studencki świat ma tutaj swoją rolę, a imprezy bractwa są w pewnym sensie kamieniami milowymi. Poza tym Josh to taki hokejowy guru, który nie może narzekać na brak uwagi płci przeciwnej. Choć on patrzy tylko na jedną jej przedstawicielkę…

Czy przeczuwałam, jaki może być sekret Josha? Owszem. Ale to w żadnym stopniu nie zmieniło tego, jak bardzo wpłynęła na mnie rzeczywistość bohaterów. I pomyśleć, że ich historia jeszcze się nie skończyła... Sprawdziłam z ciekawości, o kim są kolejne tomy, i jakież było moje zdziwienie, gdy przy czwartym z nich zobaczyłam Josha i Ember 😅 Bólu ciąg dalszy, łiii 🤠 Ale tak szczerze, już nie mogę się doczekać kontynuacji. Będzie boleć, ale na pewno będzie też pięknie, tak samo jak tutaj; czuję to w kościach. Poza tym, zanim nadejdzie jej pora, w kolejce czekają jeszcze historie innych par, których także wyczekuję z niecierpliwością.

Książki Rebekki Yarros to must read, gdy chcecie porządnie wypłakać sobie oczy. Jeżeli przy okazji macie ochotę na historię, w której pojawiają się studenci, uczelniane życie zakrapiane imprezami oraz hokej, “Każdym skrawkiem duszy” będzie strzałem w dziesiątkę. Może nawet w setkę… Byle nie w udo 😅

...Auć.

Ocena: 4,5/5 🥃

– Magda

Piszę tę recenzję, gdy za oknem trwa burza, i to taka konkretna. Podobna do tej, która toczyła się w moim sercu, gdy czytałam “Każdym skrawkiem duszy”. Pochłonęłam ją w jeden wieczór, z zapartym tchem i policzkami mokrymi od łez. Cudo.

[współpraca reklamowa z @mustread.wydawnictwo]

Czy d...

Rozwiń

Zwiń

Na książkę o June Tucker czekałam praktycznie od początku serii. Jej oryginalna, niekonwencjonalna kreacja zawsze wzbudzała we mnie zaciekawienie i podziw – teraz jeszcze bardziej się one pogłębiły.

[współpraca reklamowa z @editio.red]

June to bohaterka jedyna w swoim rodzaju. Wybitnie inteligentna, o nieomylnym przeczuciu. Przez niektórych nazywana robotem przez sposób, w jaki myśli, mówi, patrzy na świat i ludzi. Jej umysł skupia się na logice i matematyce, za to ma problem z uczuciami. Zawsze opiera się na danych i nigdy nie owija w bawełnę. Cóż, przynajmniej do czasu, aż poznaje bliżej swojego sportowego “idola”.

“Pozornie wydawała się wyprana z emocji. Dostrzegałem jednak głębię w tych ślicznych oczach. W June Tucker kryło się więcej, niż można było rozpoznać na pierwszy rzut oka.
I gdyby pozwoliła, chciałbym być tym facetem, który to odkryje”.

Łagodny charakter George'a “GT” Thompsona idealnie równoważy analityczne podejście do życia June. Fascynuje go jej ekscentryczność, ogrom wiedzy i pewność siebie. Cudownie się uzupełniają w swoich przemianach. On łagodzi jej logiczne dociekanie i wyzwala w niej zrozumienie dla emocji, a ona powściąga jego ślepą wiarę we wszystko i wszystkich. Oboje nie mogliby trafić lepiej, a Claire Kingsley świetnie poprowadziła i opisała ich relację.

W tej książce nie mogłoby zabraknąć klimatu tytułowego małego miasteczka. Coraz zabawniej jest obserwować to miejsce, jego mieszkańców i ich zachowania, oczami przybyszów z wielkich miast – w tym przypadku oczami George'a. W zasadzie już czuję się tak, jakbym sama mieszkała w Bootleg Springs.

Sprawa Callie Kendall przybiera w tym tomie zaskakujący obrót, a June, jak na analityczny, wręcz detektywistyczny umysł przystało, ma w tym śledztwie swój udział. Podobał mi się ten wątek ze “Scooby June”. Był intrygujący i dodał książce trochę niespodzianek, choć mam wrażenie, że cała sytuacja stała się jeszcze bardziej zagmatwana niż wcześniej. Ale to dobrze, bo zaciekawienie nie odpuszcza. Powoli zbliżamy się jednak to końca serii, a to oznacza rozwiązanie wszystkich zagadek. Jestem coraz bardziej ciekawa tego, co jeszcze autorki wymyśliły w tej kwestii.

Ten tom ląduje na pierwszym miejscu w moim rankingu książek z serii “Tajemnicze Miasteczko Bootleg Springs”. Oddany, pełen cierpliwości główny bohater i wyjątkowa główna bohaterka sprawili, że “wejście” w ich głowy i towarzyszenie im w ich losach było dla mnie świetną przygodą.

Ocena: 4,5/5 🥃

– Magda

Na książkę o June Tucker czekałam praktycznie od początku serii. Jej oryginalna, niekonwencjonalna kreacja zawsze wzbudzała we mnie zaciekawienie i podziw – teraz jeszcze bardziej się one pogłębiły.

[współpraca reklamowa z @editio.red]

June to bohaterka jedyna w swoim rodzaju. Wybitnie i...

Rozwiń

Zwiń