Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dla Sady świat to chaotyczne, trudne to poskładania w całość kawałki. Ludzie – swobodnie dryfujące części ciała, którymi bawi się jak układanką fukurawai. Młodziutka redaktorka, w dzieciństwie obwożona przez ojca-podróżnika po najdzikszych zakątkach świata, a przez to nieprzystosowana do codzienności, osobna i zagubiona, musi zmierzyć się z trudnymi relacjami, chorobą bliskich i, być może przede wszystkim, z własną cielesnością.

Autorce udało się zebrać niezwykle barwną gromadkę bohaterów. Pokiereszowany zapaśnik-literat, niewidomy pół-Włoch czy cierpiąca z powodu ponadprzeciętnej urody koleżanka z redakcji – oryginalność ich wszystkich skupia się w ciele. Brzydota i niepełnosprawność, głównie za sprawą uroczej głównej bohaterki, zostają oswojone, pokazane z ciekawością i bezpośredniością.

Cała historia momentami wydawała mi się nieco infantylna, jakbym włączyła w tle przypadkowy netfliksowy bubel. Także niektóre dialogi brzmiały aż do przesady potoczne, brakowało im sensu, a barwność wypowiadających je bohaterów nie zdołała przyćmić tych niedoróbek.

Biorąc jednak pod uwagę, że książkę wybrałam bardziej jako lekki przerywnik, nie zawiodłam się, zwłaszcza że płynie ona szybciutko. Czytajcie, jeśli szukacie tego rodzaju dziwności, która co prawda nie wyrwie was z butów, ale pozwoli spojrzeć na oczy, nosy, usta i co tam chcecie z przyjemną świeżością.

PS Tak, główna bohaterka zjada ludzkie mięso.

Dla Sady świat to chaotyczne, trudne to poskładania w całość kawałki. Ludzie – swobodnie dryfujące części ciała, którymi bawi się jak układanką fukurawai. Młodziutka redaktorka, w dzieciństwie obwożona przez ojca-podróżnika po najdzikszych zakątkach świata, a przez to nieprzystosowana do codzienności, osobna i zagubiona, musi zmierzyć się z trudnymi relacjami, chorobą...

Starzec skulony pod drzewem cyprysowym, naprzeciwko niego piękna dziewczyna z lilią z dłoniach. Dzieli ich strumień. Taką wizją bohater „Ślepej sowy” zaczyna swoje wyznanie zbrodni. Kim jest? Człowiekiem chorym, na granicy życia i śmierci, ofiarą własnych pragnień, być może wariatem omamionym opium?

Niewiele wiemy o chorobie bohatera – przykuty do łóżka, zdaje się na litość swojej mamki. Świat zewnętrzny, ograniczony niemal wyłącznie do widoku z okna, jest pośledni wobec jego gigantycznego, mrocznego świata wewnętrznego. W odosobnieniu pęcznieje jego pogarda wobec życia i obsesja na punkcie żony, której nie może posiąść. Kompulsywnie przywołuje obrazy z dzieciństwa, portrety kobiet, postaci zza okna. Prześladujące go symbole powtarzają się w coraz to nowych konfiguracjach, jak w gabinecie luster lub groteskowej inkantacji. Urna, zatrute wino, a wreszcie upiorny śmiech wypełniają deliryczny kalejdoskop, który bohater przykłada nam do oka.

„Ślepa sowa” to króciutka, ale intensywna lektura. Bogata we wschodnią symbolikę, makabryczna i gorączkowa, każe nam śledzić kolejne przeskoki narracyjne z nieustającym zdumieniem.

Starzec skulony pod drzewem cyprysowym, naprzeciwko niego piękna dziewczyna z lilią z dłoniach. Dzieli ich strumień. Taką wizją bohater „Ślepej sowy” zaczyna swoje wyznanie zbrodni. Kim jest? Człowiekiem chorym, na granicy życia i śmierci, ofiarą własnych pragnień, być może wariatem omamionym opium?

Niewiele wiemy o chorobie bohatera – przykuty do łóżka, zdaje się na...

Kobieta (nigdy nie poznamy jej imienia) budzi się w leśnym domku. Nigdzie ani śladu jej gospodarzy, jedynie pies niepewnie wałęsa się pod nogami. Wkrótce odkryje, że od świata odgradza ją ściana, zimna i niewidoczna, radykalnie kończąca to, co do niedawna było jej życiem. Wszystko, co miało służyć wypoczynkowi, od teraz może ją zabić. Dni swojego przetrwania będzie odliczać topniejącym zapasem zapałek.

Haushofer oszczędnie i metodycznie buduje swoją opowieść, więc „Ściana” to książka, z którą nie warto się spieszyć. Bohaterkę zajmują codzienne czynności – opieka nad zwierzętami, uprawa roślin, polowania. Jej rytm wyznaczają pory roku. Sama z czasem zaczęłam martwić się, czy poletko ziemniaków da bohaterce wystarczające plony, zimą dygotałam w jej gorączce, latem zajadałam się zebranymi przez nią malinami. Kobieta mówi, że próbuje traktować siebie jak robota, nie wychodzi jej to jednak – spomiędzy suchych sprawozdań wyziera raz lęk i zagubienie, raz radość z piękna natury i towarzystwa ukochanych zwierząt.

Haushofer zbudowała ścianę o wiele głębszą niż zwykła robinsonada. Stworzyła opowieść o kobiecie pozbawionej swojej społecznej roli, o człowieczym okrucieństwie, ale i zdolności do międzygatunkowego współczucia. Nakreśliła wzruszające portrety zwierząt (tak, znajdziecie tu dużo kotów) i zmiennej przyrody. A czy ściana jest brutalną bronią, kresem możliwości, czy może tworem wyobraźni – będziecie musieli odpowiedzieć sobie sami.

PS To idealna książka dla osób kochających ziemniaki, czyli dla mnie.

Kobieta (nigdy nie poznamy jej imienia) budzi się w leśnym domku. Nigdzie ani śladu jej gospodarzy, jedynie pies niepewnie wałęsa się pod nogami. Wkrótce odkryje, że od świata odgradza ją ściana, zimna i niewidoczna, radykalnie kończąca to, co do niedawna było jej życiem. Wszystko, co miało służyć wypoczynkowi, od teraz może ją zabić. Dni swojego przetrwania będzie odliczać...