Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ted Bundy to najsłynniejszy współczesny seryjny morderca. Zapisał się na kartach historii ze względu na swoje okrucieństwo wobec ofiar i ich liczbę, a także sposób działania. Przedstawiać go nie trzeba, jednak "Umysł mordercy" to jego historia.

Ted opowiada swoją historię, zwracając się wprost do czytelnika, co pozwala wczuć się w jego opowieść, przyciąga uwagę, tworzy monolog, który wygłasza do swojego odbiorcy, a książkę czyta się jak jego pamiętnik. Ted daje swoje rady, zwierza się, wprost chwali się swoimi postępkami, nie pomijając najdrobniejszych szczegółów, a te za każdym razem wzbudzają wstręt i niechęć do głównego bohatera.

Historia od razu zaczyna się nieprzyjemnie i przedstawia Teda w jak najgorszym świetle, ale postanawia on odpowiedzieć więcej o swoim życiu. Opowieści te zawiera w długich, szczegółowych opisach, opisach, które będą uzewnętrzniały jego szalone myśli, z którymi wcale nie będzie się krył, a wręcz z radością podzieli się nimi z czytelnikiem. Jego dzieciństwo miesza się z dorosłym życiem. Przeskoki czasowe pomału pozwalają poznać jego postać, czytelnik może zaobserwować, jak jego dzieciństwo, relacje z bliskimi, czy otoczenie wpłynęły na to, kim stał się w dorosłym życiu. Momenty zbrodni autor przecina przesłuchaniami, te przecina momentami z jego codziennego życia, czy innymi, przyziemnymi sprawami.

Lektura dla czytelników o mocnych nerwach. Autor w fabularyzowany sposób opowiada historię jednego z najpopularniejszych morderców. Czytelnik otrzymuje obraz chorego psychicznie mężczyzny, który w okrutny sposób znęca się nad swoimi ofiarami.
Tel wydarzenia autor uzupełnia o przypisy, które odnoszą się do faktów.

Czy da się zaciekawić czytelnika historią, która przedstawiana była już wielokrotnie w różnych formach? Tak. Autor stworzył dobrą i jednocześnie brutalną opowieść o Tedzie, od której ciężko było mi się oderwać i przeczytałam ją dosłownie w mgnieniu oka. Wszystko w tej historii współgra, rozrzucone linie czasowe budują klimat i napięcie i, mimo że znałam historię głównego bohatera to i tak czekałam na to, co wydarzy się dalej.

Ted Bundy to najsłynniejszy współczesny seryjny morderca. Zapisał się na kartach historii ze względu na swoje okrucieństwo wobec ofiar i ich liczbę, a także sposób działania. Przedstawiać go nie trzeba, jednak "Umysł mordercy" to jego historia.

Ted opowiada swoją historię, zwracając się wprost do czytelnika, co pozwala wczuć się w jego opowieść, przyciąga uwagę, tworzy...

Katarzyna II Wielka jest postacią powszechnie znaną. Zasiadała ona carskim tronie Rosji, po zrzuceniu z niego jej męża, ale poza rządzeniem krajem miała swoje potrzeby, z którymi wcale się nie kryła. Katarzyna otaczała się mnóstwem kochanków, ponieważ kochała seks. Mąż w tym czasie zajęty był sobą i swoimi niedojrzałymi zajęciami, a mężczyźni pod jego nosem udawali się do komnaty Katarzyny.

Plotki na temat cesarzowej były najróżniejsze. Mówiono nie tylko o jej schadzkach, ale nawet o pokoju rozkoszy, który miała mieć. Prowokowała je sama Katarzyna i jej mąż Piotr. Wśród jej wiernych kochanków znalazł się również Stanisław Poniatowski, który dzięki swoim znajomościom zasiadł na tronie Polski. Katarzyna nie wyróżniła go w ten sposób jedynie ze względu na jego umiejętności łóżkowe, ale i z własnych, politycznych pobudek. Wiedziała, jak dobierać sobie partnerów i jak odnosić z tego korzyści.

Historia przedstawiona jest w formie wywiadu z Katarzyną II, który przeprowadza Poniatowski. Wywiad jest bardzo osobisty. Caryca opowiada o swoim życiu przed ślubem z Piotrem, o poznaniu mężczyzny i dalszym życiu z nim, o swoich licznych kochankach i politycznych działaniach.

Książka zawiera dużo ilustracji, które przedstawiają opisywane postacie czy miejsca.
Sposób, w jaki autor poprowadził narrację, jest bardzo ciekawy. Stworzył obyczajową opowieść z historyczną postacią, którą bardzo dobrze mi się czytało. Poprowadzenie historii w formie wywiadu było według mnie dobrym posunięciem. Przez chwilę czytelnik może uczestniczyć w rozmowie dwójki bohaterów i posłuchać opowieści Katarzyny II, która nie przebiera w słowach, jest czasami złośliwa, opowiada o sobie, o swoich dzieciach, kochankach i o ludziach z jej otoczenia. W książce pojawi się też motyw bursztynowej komnaty, czy Katarzyna opowie o tym, jak Poniatowski został Królem Polski.

"Spowiedź carycy Katarzyny II" jest ciekawą pozycją, jednak do książki trzeba podejść z lekkim przymrożeniem oka, bo mimo że opowiada o ważnej historycznie postaci, to jest luźną literaturą. Skupia się głównie na kochankach Katarzyny, a historia jest jedynie tłem. Zdecydowanie książka mogłaby być bardziej rozbudowana.

Katarzyna II Wielka jest postacią powszechnie znaną. Zasiadała ona carskim tronie Rosji, po zrzuceniu z niego jej męża, ale poza rządzeniem krajem miała swoje potrzeby, z którymi wcale się nie kryła. Katarzyna otaczała się mnóstwem kochanków, ponieważ kochała seks. Mąż w tym czasie zajęty był sobą i swoimi niedojrzałymi zajęciami, a mężczyźni pod jego nosem udawali się do...

Grudzień 1926 roku był dla rodziny Agathy Christie bardzo niespokojny. Kobieta znika w niewyjaśnionych okolicznościach, zostawiając męża i córkę w niepewności i na pastwę policji oraz prasy. Policja znajduje jej samochód, spakowane rzeczy na wyjazd, ale po pisarce ani śladu. Szybko podejrzenia zaczynają być kierowane na męża, jednak po jedenastu dniach Agatha się odnajduje. Co wydarzyło się w ciągu tych kilkunastu dni?

Autorka miesza wydarzenia po zaginięciu Agathy z wydarzeniami z czasów jej młodości, kiedy poznała męża, zdecydowała się rozwijać swoją pasję do pisania, a także przybliża nas do wydarzeń przed zaginięciem. Wspomnienia bohaterki mieszają się z pełnymi napięcia przeżyciami jej męża i łączą się na końcu.
Napięcie trzyma przez cały czas, a takimi przeskokami w czasie autorka podsyca naszą ciekawość.
Ze strony na stronę robi się coraz ciekawiej i na jaw wychodzi coraz więcej faktów, a zestresowany mąż zaczyna popełniać błędy.

Historia młodości Agathy jest raczej burzliwa. Dziewczyna straciła ojca, sytuacja finansowa rodziny nie była najlepsza, Agatha widziała też na własne oczy skutki wojny, ale za sprawą Archiego poczuła się szczęśliwa.
Jednak dorosłość, lata małżeństwa, które w głównej mierze małżonkowie spędzali osobno, przynoszą jedynie rozczarowanie, gorycz i przesiąknięte są tajemnicami. Archie bardzo się zmienia, staje się zupełnym przeciwieństwem mężczyzny, którego poznała Agatha. Sama pisarka również się zmienia. Z radosnej, przepełnionej emocjami dziewczyny zmienia się w zaprogramowaną kurę domową, która ponad wszystkich stawia męża, który i tak coraz bardziej ją odtrąca.

Wątek Archiego opiera się głównie na sekretach. Mężczyzna po zaginięciu żony zachowuje się bardzo dziwnie. Podczas śledztwa stoi raczej z boku i nie wnosi niczego do sprawy, a wielu rzeczy dowiemy się od policjantów, którzy zajmują się poszukiwaniami. Autorka doskonale opisuje przebieg śledztwa, sprawia, że zdenerwowanie Archiego jest bardzo wyczuwalne. Opisy są długie i poprowadzone bardzo swobodnie, przez co po tekście się dosłownie płynie.

Opowieść jest tajemnicza, mimo że Agatha ochoczo opowiada nam o swoich przeżyciach. Jednak kiedy narrację przejmuje jej mąż, sprawa już nie jest taka oczywista. Śledztwo prowadzone przez policję i ogólna otoczka tych wydarzeń nadaje historii mrocznego i zagadkowego klimatu, a fakt, że opowieść oparta jest na prawdziwych wydarzeniach, jeszcze bardziej zachęci nas do zapoznania się z książką. Agathy Christie zapewne nie trzeba nikomu przedstawiać.
Opowieść jest biografią autorki, zmienioną w fabularną opowieść, gdzie autorka wielu znanych kryminałów, sama staje się bohaterką opowieści. Przyznam, że taka forma przedstawienia biografii autorki bardzo mi się spodobała i pozwoliła w przyjemny sposób zapoznać się z jej historią. Do końca z niecierpliwością czekałam na rozwiązanie zagadki. Autorka, jak i sama Agatha długo trzymają nas w niepewności i nie zawodzą, kończąc opowieść triumfem bohaterki.

Grudzień 1926 roku był dla rodziny Agathy Christie bardzo niespokojny. Kobieta znika w niewyjaśnionych okolicznościach, zostawiając męża i córkę w niepewności i na pastwę policji oraz prasy. Policja znajduje jej samochód, spakowane rzeczy na wyjazd, ale po pisarce ani śladu. Szybko podejrzenia zaczynają być kierowane na męża, jednak po jedenastu dniach Agatha się odnajduje....

Aneta mieszkała ze swoim bratem, matką i ojczymem. Dziewczyna miała bardzo trudne dzieciństwo. Za każdą najdrobniejszą rzecz obrywała od ojczyma. Stała się jego workiem treningowym, a mężczyzna nie dość, że nadużywał alkoholu, to znęcał się nie tylko nad Anetą i jej bratem, ale również nad matką, która mimo wszystko nigdy nie reagowała. W ich domu ciągle były awantury, przemoc i alkohol. Jedyną ucieczką od tego wszystkiego były wyjazdy na wieś do dziadków. Był to jedyny pozytywny czas w życiu dziewczyny. Jednak wraz ze śmiercią dziadka, skończyły się i te dobre chwile. Aneta bardzo przeżyła śmierć dziadka.

Nastoletnia Aneta musiała mierzyć się z dwoma agresorami, ponieważ jej brat zaczął zachowywać się jak ich ojczym. Jednak dziewczyna stała się bardziej świadoma, potrafiła się przeciwstawić i często role się odwracały. Nie mniej jednak Aneta wiele przeszła, miała za sobą nieudane próby samobójcze, a od kiedy umarł jej dziadek, w nikim nie miała wsparcia i musiała radzić sobie sama. Babcia i matka też nie okazywały jej wsparcia. Wręcz zmuszały ją do rzeczy, których nie chciała, bo ważniejsza była opinia innych ludzi.

Aneta nie miała spokojnego życia, kiedy jej rówieśnicy chodzili do szkoły, uczyli się w spokoju, imprezowali, zawierali nowe znajomości, ona musiała ciężko pracować, nauczyć się bronić i walczyć o siebie.

Jedyne emocje, jakie znała Aneta to ból, wstyd, kiedy jej ciało pokrywały siniaki i chowała je pod obszernymi ubraniami, bezradność, bo nie mogła sama walczyć z tym, co codziennie zastawiała w domu. Nigdy też nie zaznała miłości ze strony matki czy babci. Mimo kilku potknięć była silna i zdeterminowana, by w dorosłym życiu stworzyć prawdziwy dom bez przemocy.

Autorka na samym początku opisuje czas spędzony z dziadkami. Jak wyglądały wyjazdy, wakacje spędzone u nich, ile radości dawał Anecie dziadek i jak nasza bohaterka, choć na chwilę mogła zapomnieć o sytuacji w domu.

Autorka opisuje wszystko w formie listu, pamiętnika, w którym zwraca się wprost do dziadka.
Opowieść jest bardzo wzruszająca. Przez cały czas towarzyszymy Anecie, obserwujemy, jak dorasta, jak zmaga się z przemocą ze strony ojczyma a później brata i jak matka przygląda się wszystkiemu z boku. Historia wzbudza wiele emocji, dodatkowo te emocje potęguje fakt, że opowieść oparta jest na prawdziwych wydarzeniach.

Książka ma dużo opisów, ale czyta się ją szybko. Bardzo wiele się w niej dzieje, niekoniecznie dobrego dla naszej bohaterki.
Historia przepełniona jest bólem, cierpieniem i niepewnością. Skłania do refleksji, bo takich sytuacji jest niestety wiele.

Aneta mieszkała ze swoim bratem, matką i ojczymem. Dziewczyna miała bardzo trudne dzieciństwo. Za każdą najdrobniejszą rzecz obrywała od ojczyma. Stała się jego workiem treningowym, a mężczyzna nie dość, że nadużywał alkoholu, to znęcał się nie tylko nad Anetą i jej bratem, ale również nad matką, która mimo wszystko nigdy nie reagowała. W ich domu ciągle były awantury,...