Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nigdy, przenigdy nie przyszło mi do głowy, że ludzie są dobrzy albo, że człowiek może się zmienić, albo że świat mógłby być lepszy dzięki prostej przyjemności radowania się uczuciem, spojrzeniem, gestem albo dzięki czyjejś miłości i czyjemuś oddaniu. Nic się nie potwierdzało, wyrażenie " wielki duchem" nie przystawało do niczego, było banałem, czymś w rodzaju kiepskiego żartu. Seks to matematyka. Indywidualność nie wchodzi w grę. Cóż może znaczyć inteligencja? Zdefiniuj rozum. Pragnienie- bez sensu. Intelekt nie jest lekarstwem. Sprawiedliwość umarła. Strach, wyrzuty sumienia, niewinność, współczucie, poczucie winy, strata, porażka, żal- to stany i uczucia których nie ma. Myślenie niepotrzebne. Świat dzisiaj nie myśli. Zło jest tym co trwa wiecznie. Bóg nie żyje. Miłości wierzyć nie można. Powierzchnia, powierzchnia, to co na wierzchu, tylko to się liczy...

Nigdy, przenigdy nie przyszło mi do głowy, że ludzie są dobrzy albo, że człowiek może się zmienić, albo że świat mógłby być lepszy dzięki pr...

Pamiętam list, który napisał do mnie brat po przyjściu na świat jego syna: "dzień i noc- tak zaczynał się list- babrzę się w gównie”. Moja jedyna siostra, zmarła mając czterdzieści lat. Jej ostatnie słowa brzmiały " nie boli". Dobre ostatnie słowa. Zabił ją rak. I oto widzę, że sformowanie obu głównych maksym mojej twórczości zawdzięczam rodzeństwu: „ od świtu do nocy babrzę się w gównie.„Nie boli”.

Pamiętam list, który napisał do mnie brat po przyjściu na świat jego syna: "dzień i noc- tak zaczynał się list- babrzę się w gównie”. Moja j...

Może rzeczywisty sens naszej działalności zawiera się właśnie w niedorzecznym i bezsensownym akcie twórczym, w tworzeniu dzieł sztuki. Może fakt stworzenia człowieka na obraz i podobieństwo Boże znajduje swój wyraz w uczynieniu go zdolnym do twórczości.

Może rzeczywisty sens naszej działalności zawiera się właśnie w niedorzecznym i bezsensownym akcie twórczym, w tworzeniu dzieł sztuki. Może ...

- Kiedy milczymy - powiedział Edgar - stajemy się nieprzyjemni, kiedy mówimy - śmieszni.

- Kiedy milczymy - powiedział Edgar - stajemy się nieprzyjemni, kiedy mówimy - śmieszni.

Wierze, ze czasem łatwiej jest obudzić się z uczuciem, ze człowiek jest sam, kiedy tak jest rzeczywiście, niż obudzić się kolo kogoś drugiego, z poczuciem samotności. Mam nadzieje, ze dwoje ludzi możne żyć i rozwijać się razem, obok siebie, i przynosić sobie radość. I po to, by jedno z nich pozostało mocne, drugie nie musi być zmiażdżone. Prawdopodobnie dojrzewanie polega również na tym, by pozwolić istnieć innym. Pozwolić sobie, bym była tym czym jestem.

Wierze, ze czasem łatwiej jest obudzić się z uczuciem, ze człowiek jest sam, kiedy tak jest rzeczywiście, niż obudzić się kolo kogoś drugieg...

Ja wyciągnąłem się na ziemi, na gęstej, suchej trawie, ustawiłem twarz do słońca, nie bokiem, nie profilem, jak ustawia się liść eukaliptusa, aby rzucać jak najmniej cienia, ale na wprost całą twarz, i paliłem papierosa z przymkniętymi powiekami, myśląc o czymś tam. Ta wieczność stosunku do tego świata, ta wieczność mojego w tej chwili na trawie leżenia, przymknięcia powiek i palenia papierosa, myśląc o czymś tam, to był też bunt. Przeciwko śmierci. Przeciwko figurom krótkotrwałym, czyli śmiertelnym.

Ja wyciągnąłem się na ziemi, na gęstej, suchej trawie, ustawiłem twarz do słońca, nie bokiem, nie profilem, jak ustawia się liść eukaliptusa...

(...) Oczywiście jesteś wspaniały ale nie wdawaj się w bijatyki z mojego powodu. Ludzie wygadują na mnie różne złośliwości ale wiesz dlaczego to robią? To swego rodzaju komplement Billy. W głębi duszy mnie cenią. I miała rację; jeśli nie otacza cię podziw, nikt nie będzie sobie zadawał trudu aby mieszać cię z błotem.

(...) Oczywiście jesteś wspaniały ale nie wdawaj się w bijatyki z mojego powodu. Ludzie wygadują na mnie różne złośliwości ale wiesz dlaczeg...

Czy to po­kój zro­bił się więk­szy, czy ona się skur­czy­ła? A prze­cież jest to naj­mniej­szy po­kój w miesz­ka­niu, ma­lut­kim jak chu­s­tecz­ka do nosa, i te­raz, kie­dy od rana do wie­czo­ra leży w łóż­ku, wy­mia­ry po­ko­ju zda­ją się ro­snąć, a doj­ście do okna wy­ma­ga kil­ku­set kro­ków, kil­ku­dzie­się­ciu go­dzin, kto wie, czy ży­cia jej na to star­czy. Resz­ta ży­cia, czy ra­czej ostat­nia pro­sta, w cza­sie, jaki był jej dany, ja­wi­ła się jako coś ab­sur­dal­nie wiecz­ne­go, bo ta­kie ist­nie­nie po­zba­wio­ne ja­kie­go­kol­wiek ru­chu mo­gło trwać bez koń­ca. To praw­da, że jest wy­chu­dzo­na i mi­zer­na, lek­ka jak zja­wa, to praw­da, że byle po­dmuch mógł­by ją strą­cić z łóż­ka, naj­wi­docz­niej je­dy­nie cię­żar koł­dry spra­wia, że nie uno­si się w po­wie­trzu, nie dry­fu­je po ca­łym po­ko­ju, to praw­da, że byle po­dmuch może ze­rwać ostat­nią nić, któ­ra łą­czy ją z ży­ciem, ale kto w ogó­le zada so­bie trud, by dmuch­nąć w jej stro­nę.

Czy to po­kój zro­bił się więk­szy, czy ona się skur­czy­ła? A prze­cież jest to naj­mniej­szy po­kój w miesz­ka­niu, ma­lut­kim jak chu­s­t...

Prerogatywy dzieciństwa: poruszać się bez przeszkód między magią i owsianka, między bezgranicznym strachem i nieokiełznaną radością. Nie było żadnych granic prób zakazów i reguł, podobnych do cieni, najczęściej niepojętych. Wiem na przykład, że nie rozumiałem, o co chodzi z tym czasem. Spóźniałem się do szkoły, na posiłki. Trudno było odddzielić twory fantazji, od tego co uważano za rzeczywiste. Gdybym się wysilił, potrafiłbym może sprawić, by rzeczywistość była realna ale istniały duchy, bajki, czy były realne? A Bóg? Jak to właściwie było z Abrahamem i Izaakiem, cy zamierzał podciąć gardło synowi? Identyfikowałem się z Izaakiem, to było realne: ojciec chce poderżnąć gardło Ingmarowi, co to będzie, jeśli Anioł się spóźni. Krew płynie, a Ingmar uśmiecha się blado. Rzeczeczywistość.

Prerogatywy dzieciństwa: poruszać się bez przeszkód między magią i owsianka, między bezgranicznym strachem i nieokiełznaną radością. Nie był...